Vorige week zondag gingen we met z’n vieren naar Julianatoren in Apeldoorn. We stapten die ochtend de auto in en hadden de kinderen nog lekker helemaal niets verteld. Waar gaan we nou eigenlijk heen papa? Gaan we naar Amsterdam? Gaan we naar die en die? Waar gaan we naartoehoewww mama? We verklapten nog niets en beantwoorden de vragen van de kinderen super vaag. De kinderen vonden het wel een soort van grappig geloof ik. Ze wisten dat er een verrassing aan kwam. Juul die keek ons aan en dacht die zijn gek!! Je ziet haar dan denken: ohw die twee geven niets los. Ik wacht wel af. Maar haar broer kan wat minder goed tegen verrassingen en bleef maar door vragen. Op een gegeven moment had ik aangegeven dat het nog een ruim uur rijden was en dat hij beter even zijn ogen dicht kon doen. Toen ik dat had gezegd gaf hij gelukkig op. Gelukkig want ik kon haast mijn mond niet meer houden.
Toen we dichterbij het park kwamen vertelde ik Morris dat er nu wel bordjes langs de weg konden staan. Morris herkent snel bordjes maar herkende de letters van Julianatoren nog niet. Twee jaar geleden waren de kinderen met opa en oma naar Julianatoren geweest en nog wekelijks bekijken ze de foto’s die oma gelamineerd had en in een mapje cadeau gaf -super leuk trouwens om na een uitstapje de foto’s in a4 te lamineren en bundelen-. Het duurde daarom niet lang voordat Juul riep: he!! Julianatoren daar gaan we naartoe!! Een luid gejuich klonk in de auto!! Dit hadden ze niet verwacht! Heerlijk om die blije koppies te zien.
Het was een rustige dag in het park dus de kinderen konden optimaal genieten! Er stonden maximaal 4 kinderen voor hun in de rij. De achtbaan reed fijn een extra rondje en was er een regenbui dan kon je heerlijk schuilen met een heerlijke kop koffie in het restaurant waar de kinderen ook nog eens in de indoor speeltuin en kinderhoeken hun gang konden gaan. Dit was het eerste uitje waarbij wij ook echt konden genieten. De kinderen zijn inmiddels al een tijdje goed zindelijk en gaan zelfstandig naar de wc. Vegen zelf hun neus wanneer ze een snottebel hebben, en hebben ze trek dan hoor je ze. Wij konden dit keer gewoon samen een spelletje airhockey spelen -je weet wel zo’n spel met zo’n schijfje dat je heen en weer moet knallen- terwijl de kinderen zelf een attractie inklommen. Het was heerlijk wat een perfect park voor deze leeftijd zeg.
Met rode wangetjes bedankten ze ons voor de alllerleukste dag. “Dit was de leukste verrassing ooit”:zei Morris. De terugweg sliepen Juul en Morris. Wat een fijne dag..