Terwijl ik dit schrijf lig ik -7u30- in bed. Ergens in een huisje in Limburg! De vogeltjes -of zijn het eekhoorntjes-hobbelen over het dak. Wanneer ik de gordijnen openschuif zie ik heuvels en bomen het is een beetje saai herfstachtig weer alhoewel ik dit weer hier erg kan waarderen. Door het open raam ruik ik de dennenbomen en de natte bladeren op het pad. De blokken in de haard zijn inmiddels verpulverd tot as en de kinderen zitten in de woonkamer op de rood beklede bank, onder het rode fleece dekentje. Ze kijken naar een tv zender van het park, dat volgestopt is met series van de helden Puk en Pelle o en ene beer Bollo. De kinderen vinden het geweldig en kijken al uit naar de show in de Plaza deze middag. De mannen gaan zo richting de supermarkt voor de verse broodjes, en ik kies zo nog even een nieuw nagellakje uit met mijn kleine meid. Wat een rust en wat geniet ik van dit weekend! Even met z’n viertjes na een toch wel onrustige tijd.
De eerste maanden van mijn “carrière move” zitten er op en ik voel me fijn! Dit is het werkplekje waar ik voorlopig niet weg ga! Na een fijne studiedag rijd ik tevreden naar een van de oma’s om de kinderen op te halen en er nog even een hapje mee te eten. Ik schrik wanneer ik Juul zie liggen. Ze is die dag niet lekker vertelde oma en koortsig en hangt erg. Ik zie vooral een klein meisje dat moeite heeft met haar ademhaling. Direct bel ik een huisartsenpost en we mogen gelijk komen. Morris die ik nog geeneens gedag had gezegd geef ik een dikke zoen en samen met mijn vriend gaan we richting huisartsenpost. Daar blijkt al snel dat een beneveling bij Juul geen zin heeft. We moeten door naar de Spoed Eisende Hulp -zit ernaast- waar haar zuurstofwaardes weer gemeten worden. Om het uur krijgt ze een maskertje op en wordt ze benevelt. Het werkt niet en ze moet blijven. Met haar weinige energie vecht ze als een dier tegen het onnatuurlijke slangetje wat in haar neusje gaat. Oh dan ga je echt stuk als ouder, wat was dat naar. Daarna werden we naar ons ziekenhuiskamer gebracht -erg luxe- mijn arme meisje werd aan de monitoren geplaatst en er kwamen overal slangen toeters en bellen. O wat verschrikkelijk was dat! Ik sliep bij Juul op de kamer. ’s nachts kwamen de zusters ook langs voor zo’n nevel masker. Langzaam werd het afgebouwd. Uiteindelijk hebben we er nog wat dagen geslapen. Juul werd super goed in de gaten gehouden en wat een lieve mensen allemaal. Wat het nou was? Waarschijnlijk kinderastma.
Thuis mochten we haar puffers langzaam aan afbouwen.In zo’n periode leef je even op de automatische piloot de verwerking komt later pas. Het Sinterklaasweekend kwam er direct achteraan en dat was een leuke afleiding maar hectisch. Zo’n weekendje met z’n vieren hadden we dus wel verdiend!
You might also like
