Even voorstellen… Ik ben Kelly (28 jaar). Samen met mijn vriend Bob (32) en dochter Jip (9 maanden) woon ik in Breda. Onze ondeugende kater Charlie maakt het feest thuis compleet. Vier dagen per week sta ik voor de klas op een basisschool in Breda. Bob is P&O adviseur bij Defensie. Naast mijn vaste baan ben ik freelance (hobby)fotograaf en heb ik sinds kort een “mutsenwinkeltje” op Instagram (Mutshave).
Ruim 3 jaar geleden besloten Bob en ik dat we graag een kindje wilden. We hadden een nieuw huis gekocht, woonden alweer ruim 3,5 jaar samen en waren klaar voor die nieuwe, bijzondere stap in ons leven. We zijn allebei dol op kinderen en zodra we hadden besloten te stoppen met de pil, konden we niet wachten tot de zwangerschapstest positief zou zijn.
Meteen de eerste maand was ik al over tijd…..wow! Zou het echt zo snel raak zijn? Helaas bleek dit niet het geval. En ook de maanden die volgden gebeurde er niets, mijn menstruatie bleef uit maar ik was ook niet zwanger. Na twee bezoeken aan de huisarts, die ons steeds terug naar huis stuurde met het advies het nog even aan te kijken, was ik het na een jaar zat. We vroegen om een verwijzing naar de gynaecoloog en een paar weken later zaten we daar voor een intake. Ik bleek PCOS te hebben, wat inhoudt dat ik geen eisprong had. Ik moest starten met hormoonpillen om een eisprong op te wekken. Na twee mislukte pogingen lukte het de derde keer een eisprong op te wekken én was het meteen raak. Op dinsdag 28 mei 2013 liet de zwangerschapstest een positieve uitslag zien. We konden ons geluk niet op.
Er volgden 9 mooie maanden zwangerschap. Aan het begin was ik erg misselijk en moest ik veel overgeven, maar na 16 weken was dit over en kon ik echt volop genieten van het leven in mijn buik. Wat vond ik het bijzonder en speciaal om dat kleine mensje in me te voelen en mijn buik te zien groeien. De echo’s waren steeds een feest en we waren ontzettend blij toen we bij de 20-weken echo hoorden dat we een dochter zouden krijgen. Alle ongemakjes nam ik voor lief, dat hoorde er nou eenmaal bij en viel in het niet bij het idee dat we papa en mama zouden worden.
Onze kleine meid bleek enorm eigenwijs; vanaf het begin lag ze in stuit. De versie die we bij 35 weken probeerden mocht niet baten, ze was niet van plan om te draaien. Dat was voor ons het moment om te kiezen voor een geplande keizersnede, een stuitbevalling vonden we te risicovol. Aan het begin had ik er best moeite mee dat ik van tevoren al wist wanneer onze dochter geboren zou worden. Ik vond het erg jammer dat ik het niet op een natuurlijke manier kon doen en dat de verrassing er als het ware af was.
Op maandag 27 januari 2014 (5 dagen voor mijn uitgerekende datum) vertrokken we richting het ziekenhuis voor de keizersnede. Ik heb nog nooit ergens zoveel zin in gehad, maar ik was ook behoorlijk zenuwachtig (vooral voor de ruggenprik….brrrr). Om 8:00 u. zaten we op de kraamafdeling, om 9:45 u. werd ik richting de OK gereden en om 10:54 u. werd onze mooie dochter Jip geboren. Ik denk nog bijna dagelijks terug aan dat moment! Wat was ze lief, klein en mooi!
Nu is ons meisje alweer bijna 9 maanden oud en is ze uitgegroeid tot een vrolijke en ondernemende baby die dol is op gezelligheid. Ze lacht bijna de hele dag en is erg makkelijk, al begint ze nu zeker ook een eigen willetje te krijgen. Vanaf 7 weken slaapt ze al door, ze eet goed en speelt graag. Bob en ik genieten volop van het ouderschap. Ik blijf het elke dag bijzonder vinden dat we samen een kindje hebben en dat we voor haar mogen zorgen en haar alles mogen leren. En alle clichés zijn waar; ik vind het nog steeds élke dag leuker worden!
Liefs Kelly
You might also like
