Een jaar geleden ging er een lief en super zacht aapje voor het eerst mee op vakantie. Julia was zes maanden. Ik wilde iets herkenbaars van thuis mee want dat zou haar in dat vreemde bedje vast een gevoel van veiligheid geven. Ze hield hem toen nog alleen vast en sliep er mee. Daarna begon de liefde pas echt! Aap is tot haar absolute lieveling gebombardeerd; hij is onmisbaar geworden. Ze slaapt niet zonder, sjouwt hem overal mee naar toe en als ‘ie zoek is, dan is er paniek.
Vorig jaar zomer ontstond er zo’n kleine crisis, nadat Julia ’s nachts ziek was geworden en hij in de was moest. Niet uit te leggen aan een kind van acht maanden. Onze creativiteit werd meteen op de proef gesteld; we probeerden haar af te leiden, hebben liedjes gezongen en hebben haar een ander knuffeltje gegeven. Niets hielp. Ze was ontroostbaar.
Ik zie mezelf nog met Julia over de camping wandelen om 04.00 ’s nachts, kon wel janken…. ’s Ochtends meteen twee reserveaapjes online besteld, die bij thuiskomst al op de mat lagen; dit probleem nooit meer! En moet aap nu dan toch eens in de was, dan is dat enkel geen probleem (god zij dank..)
Julia heeft sinds het begin een vaste gewoonte met haar Aapie, wat trouwens ook één van haar eerste woordjes was. Al duimend friemelt ze met het staartje onder haar neusje. Hier wordt ze rustig van. Ik merk dat ze hem in haar spel wel eens vergeet en ergens vind ik het ook wel fijn om haar daar een beetje los van te krijgen… Maar ach, er komt vanzelf ‘n dag dat Aapie een minder grote rol in haar wereldje gaat spelen. Ik heb tenslotte nog nooit een kind in groep 8 zien zitten met een aap op de hoek van zijn tafel.
You might also like
