Lisa de Leeuw, 25 lentes jong. Trotste mama van Willem en samen met Jeroen (33). Wekelijks deelt ze een persoonlijke, eerlijke blog mét een vleugje humor. Lees je mee?
”8 maart 2012 om 23.49 daar was je dan, eindelijk na 42+1 lag je in mijn armen, nou ja.. niet in mijn armen want je moeder moest nog even gerepareerd worden en had een gruwelijke uiting van hormonen en adrenaline dat ze de eerste 3 uur nadat je ter wereld was gekomen alleen maar kon shaken van top tot teen en het NIET mogelijk was om je vast te houden, lieve Willem.
Maar papa wel! Die werd fijn in een kamertje gestopt en moest jou de komende 3 uur maar even vermaken ;-)”
Ik weet nog goed het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was, die dingen vergeet je eenmaal niet. Ik stond in de rij van de Action, toen het meisje achter de kassa mij ineens vroeg: ”Sorry, mag ik je een vreemde vraag stellen?” Ja hoor, geen probleem zei ik. ”Ben jij in verwachting?” Op dat moment liep mijn hoofd rood aan en wilde ik het liefst onder de toonbank kruipen. Ik!? Zwanger!? Oke, ik was wel iets voller geworden, door het vele eten en borrelen. Maar zwanger? Lijkt me niet, ik had ook echt geen zwangere buik.. Ik gaf als antwoord: ”Niet dat ik weet” en ben vervolgens de winkel bijna uitgerend. Eenmaal thuis heb ik meteen al het lekkers weggegooid en ben ik chagrijnig op de bank geploft. Mijn hoofd dacht duizend dingen, ‘Lies nu is het klaar die kilo’s moeten eraf, dat ze dat zomaar durfde te vragen, waarom, leuk lekker voor lul.’ Ga zo maar door.. Maar ook spookte het door mijn hoofd heen dat ik inmiddels weleens ongesteld had moeten worden en ben ik even gaan terug zoeken.. HOLY CRAP! 5 dagen te laat!! Als de wiedeweerga naar de Etos gefietst om zo’n test te halen. Meteen een test gedaan midden op de dag, en nog 1 en nog 1. Het was waar.. IK WAS ZWANGER! Hoe heeft zij dat ooit kunnen weten? Ik ben inmiddels er zwaar van overtuigd dat er dus mensen bestaan die dit soort dingen aanvoelen.
Maar… Ik was wel zwanger, en het was ook meer dan welkom, en we waren er ook beide aan toe, maar ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Ineens is het zo, ik schrok me rot. Ik pakte een glas wijn en een sigaret (wat overigens mijn laatste was). Even alles bezinken, die laatste sigaret en dat laatste glas wijn zal weinig verschil maken dacht ik bij mezelf.
Dus ik ben nu Lisa (19) en zwanger.
Jep, mijn leven staat definitief op zijn kop.
Even mijn zwangerschap kort samengevat. Ik was niet te genieten, ik was een 1st class heks. Dacht je dat heksen niet bestonden? Dus wel, ik was er 1. En dat 9 maanden lang. Ik werd tonnetje rond want ik ben namelijk maar 1.63. Vlees waar ik gek op was kon ik niet meer luchten, zien of eten en als ik aan het werk was in de slagerij ging ik de eerste paar uur bijna over mijn nek. Melk was mijn verslaving. 1,5 liter op een dag? Geen probleem, ik dronk het wel weg. Ik was echt een beest, een kenau. Gewoon te heftig. Kortom: ik heb mijn zwangerschap niet ervaren als iets moois en dat vind ik echt heel erg jammer. Want het is namelijk wel heel bijzonder en ik weet ook dat duizenden vrouwen op de wereld zijn die een moord zouden doen voor een zwangerschap en niets liever zouden willen. Misschien was het de leeftijd? Het moment? De hormonen? Ik heb geen idee. Echt gelukkig was ik niet. Het is ook niet zo dat ik het niet wilde, zwanger zijn. Of dat ik helemaal niet aan een kindje moest denken, maar in mijn hoofd liep het allemaal gewoon niet zo als gepland. Buiten dat ik medelijden had met mijzelf heb ik nu ook medelijden met de mensen om mij heen. Die mij zo hebben moeten mee maken, dat ze überhaupt nog bij me zijn is een wonder 😉 en in het speciaal mijn lieve man.
Maar 8 maart 2012 om 23.49 was het dan eindelijk zover, Willem was geboren. Uiteraard niet uit zichzelf.
Ik was 41+5 dagen en 2 dagen ervoor was ik door mijn rug gegaan omdat ik met hoogzwangere buik achter mijn eigenwijze chihuahua aan moest rennen want die was hem namelijk gepeerd. Aangezien honden geen gevaar zien en ik hem toch nog niet wilde missen, want hij was tenslotte nog maar 1 jaar oud, zat er niks anders op dan er achteraan te hollen. Zie je het al voor je? Een dwerg die op klappen staat met vocht vast houdende kuiten en enkels achter een hondje aan van nog geen 1,5 kilo. Het was een leuk gezicht, voor de buurt.
Maar eindstand: Ik ben vreselijk door mijn rug gegaan dat ik eigenlijk niks meer kon. Nu was het BASTA dacht ik. Dit kind moet eruit, en wel nu. Het is mooi geweest en het wordt tijd dat jij de wereld gaat zien jongetje. Op hoge poten ben ik naar de verloskundige gestapt en met wat flinke vette mayo heb ik het verhaal aangedikt want dat moet tegenwoordig. Het liefst laten ze je nog over de 42 weken lopen.
Ze gingen overstag. Logisch, want ik was inmiddels in alle staten en dat was goed aan mijn hoofd te zien.
2 dagen daarna werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Omdat ik nog 0,0 ontsluiting had kreeg ik eerst een dag en een nacht een ballon katheter. Leuk, daar lig je dan. Ik, als iemand die altijd HEIMWEE naar huis heeft (behalve op vakantie) moet nu in een klein kamertje liggen met vreselijk irritant ding tussen mijn benen. Bij elk bezoekje van mijn naasten barsten ik in tranen uit alsof er iemand dood was gegaan.
Nou Lies, schouders eronder jij wilt dat kind eruit. Dus je moet gewoon even doorzetten nu, klaar uit.
De volgende ochtend, na een rot nacht want ik kan alleen maar lekker slapen in mijn eigen bed en met zo een ballon tussen je benen en een buik waar je U tegen zegt is slapen gewoon ruk.
Maar het was zover, nou nou applaus ik had zojuist 1,5 cm ontsluiting. De vlag kan uit. Daar lag ik dan in mijn keurige bij Hunkemoller gekochte kanten pyjama. (ja zelfs tijdens de bevalling wilde ik er een beetje goed uitzien)
Mijn vliezen werden gebroken en ik kreeg een infuus. Langzaam maar zeker werden die krampen erger. De eerste 3 uur nog niet. Ik heb heerlijk Pretty Woman gekeken met Julia Roberts en Jeroen zat lekker te lezen en kneep er af en toe tussen uit om even te roken en een biertje beneden te drinken. Want ja wat moet je anders als man? Dit was overigens rond 12.00(ik ben om 9.00 ingeleid). Om 13.30 ongeveer was ik echt niet meer aanspreekbaar. Helemaal in mezelf gekeerd, maar ik had alles goed onder controle. Om 15.00 kwamen ze even checken hoe het stond met die ontsluiting. 4 CM! Het ging niet snel maar goed er was vooruitgang. Rond 17.00 was ik wel moe, en kreeg ik ook rugweeen. Ze adviseerden om op een soort skippybal te zitten. Tja, achteraf denk ik wat een idioterie, maar op dat moment wil je je echt in allerlei houdingen wringen om het iets draaglijker te maken. Om 18.00 werd er weer gekeken naar de ontsluiting: SJONGE JONGE! Nog steeds maar 4 cm ontsluiting. Ze hebben tot 20.00 gewacht en zijn toen terug gekomen om weer de ontsluiting te bekijken. Nog steeds maar 4 cm ontsluiting. Ik was inmiddels aardig moe en we hebben gezamenlijk besloten dat een ruggenprik toch de beste optie was. (OMG KON DIT NIET EERDER???) Ik kon weer ademen, praten, beetje half dizzy dat wel, maar ik voelde verder niks. Ik leefde weer even op! Om 22.30 kwamen ze terug om te checken of het had geholpen, die ruggenprik. Nee hoor, nog steeds maar 4 cm ontsluiting. Ze hebben de weeënopwekkers verhoogd, maar dat ging helaas niet lang goed. Willem zijn hartslag daalde ontzettend en ineens maakte ik me vreselijke zorgen. Ik was er klaar mee, dit moest stoppen nu en dat vond de dokter gelukkig ook.
Een keizersnede, dat was de enige oplossing. Alles werd acuut stop gezet. Maar wat bleek? Toen alles was stopgezet had ik ook meteen geen 1 wee meer! Ik heb in die 12 uur geen 1 natuurlijke wee gehad en alles alleen maar gevoelt via de weeënopwekkers. Om 23.00 werd alles in gang gezet voor de keizersnede en ik hoorde de dokter nog roepen: ”Jongens voor 12 uur zou leuk zijn dan is de hele familie op 8 jarig!” (Willem 8 maart, Jeroen 8 april en ik 8 juli) Daarna was ik vertrokken, nog wel wakker maar ontzettend high van de morfine. Toen ze Willem eruit haalde ging het ”luikje” open, en dat was zo mooi. Dat vonden we allebei, hij schreeuwde het uit (goed teken) maar het was prachtig. Eindelijk, lieve Willem was geboren! Alles klopte, hij was gezond. En nu wist ik eindelijk waar ik het al die 9 maanden voor had gedaan. Dat was hij, mijn kind, mijn zoon. Hij was en is de allerliefste, allermooiste van de hele wereld. Helaas kon ik Willem niet direct op mijn borst krijgen, die buik moest nog gerepareerd worden en ik zat in een shock van hormonen en adrenaline. Dat duurde heel erg lang. Gelukkig was Jeroen bij Willem. Toen ik hem eindelijk bij me kreeg, was ik echt verkocht. Als ik er nu aan terug denk zou ik zo weer kunnen huilen van geluk. Het was zo een mooi moment.
Al die clichés zijn waar.
Lieve Willem,
Mama heeft het gezien als 9 maanden overleven, en de mensen om haar heen moesten alles maar slikken. Maar jij was dat allemaal waard. Elke misselijkheid en elke chagrijnige bui, dat pijnlijke litteken op mijn buik en de kilometers lange en dikke pijnlijke striae die ik aan je heb overgehouden. Jij maakte dat na je geboorte allemaal weer goed, niet alleen voor mij maar ook voor de mensen om jou en mama heen.
Je bent de liefste, de mooiste en het bijzonderste jongetje van de hele wereld.
Ik (wij) hou(den) van jou, tot de maan en weer terug.
Liefs,
Lisa
Lees hier ook de vorige persoonlijke blog van Lisa
You might also like
