Door: Anne
Zaterdagmorgen 08:00 uur. De eerste was is klaar voor het wasrek of de droger. Sare wil graag kleien en de ontbijttafel hebben we net afgeruimd. Ons huis is een grote ontploffing van speelgoed en buiten regent het pijpenstelen. Fien is in een sprongetje. Het is er eentje met meer huilen en het liefst de hele dag in mama haar armen zijn. Een uitstekend moment om me te wegen dacht ik zelf… Na twee zwangerschappen vind ik het een goed streven om weer op mijn oude gewicht te komen. Laatst was het nog maar twee kilo voor ik mijn oude gewicht zou bereiken. Gelukkig is het zomer en wandelen we veel buiten. Fiene hangt aan mijn been en ik pak haar op om vervolgens op de weegschaal te gaan staan. Ik schrik want huh, acht kilo aangekomen? Het meisje in mijn armen is zo verweven met wie ik ben dat ik me niet besef dat zij de oorzaak is van mijn acute gewichtstoename. Verschrikt roep ik mijn man: ‘schatje hoe kaaaaan dit?’. Hij lacht en ik vraag me af waarom.Totdat het meisje in mijn armen een gilletje geeft. Juist. Dan maar boodschappen doen met de meisjes. Als we alles hebben ingeladen in het kleine karretje wat Sare zo geweldig vindt loods ik haar naar de kassa waar ik betaal en vervolgens mijn boodschappen straal vergeet.
Ik ben moe denk ik. Na weken van met wat geluk 5 uur achter elkaar slaap en met wat minder geluk drie of vier keer eruit voor een gevallen fles, speen of een voeding. Saar sliep door met negen maanden en Fien is de negen maanden grens waar we al onze hoop op hadden gevestigd zojuist gepasseerd zonder gewenst resultaat. Als je me van te voren had verteld hoeveel slaap ik zou inleveren voor mijn twee dotjes had ik me serieus afgevraagd of ik dat zou overleven. Gelukkig doe ik het nog prima. Wallen en koffie in mijn hand lijken mijn vaste accesoires. Maar daar wil ik wel eens vanaf. Ik app mijn moeder en ik spring een gat in de lucht als ze voorstelt dat de meiden een nachtje bij haar mogen logeren.
De eerste maanden als mama wilde ik alles perfect doen, geen hulp vragen en de wereld laten zien dat ik het best wel allemaal alleen kon. Ik had immers op een kinderdagverblijf gewerkt en zorgde daar voor 5 baby’s tegelijk. Nu ik wat verder ben in het moederschap begrijp ik de leus ‘’ it takes a village to raise a child ‘’ beter. Nu ben ik blij met een glimlach van een medemoeder terwijl mijn baby onder de liga kruimels en snot zit. Of als mijn peuter op de grond ligt midden in de plaatselijke supermarkt omdat ze geen nootjes mag.
Goed, mijn moeder dus. De meisjes sliepen een nachtje bij opa en oma en hadden weliswaar een uitstekende nacht. De jongste telg sliep zelfs beter dan thuis. Ook mijn man en ik sliepen als roosjes en hoe heerlijk is het als je uit jezelf wakker wordt door het zonnetje dat door de gordijnen schijnt. Ik kan er weer tegenaan en besluit dat het geen schande is als je af en toe eens hulp vraagt. Het is heus niet schadelijk voor de kinderen als ze eens opgevoed worden door iemand anders of later of vroeger naar bed gaan dan gewoonlijk. Beter een mama met energie die mee gaat van de glijbaan, dan een mama die half in slaap stort op de bank.
LEES OOK: 8 ENERGIE BOESTERS VOOR MOEDERS
You might also like
