Door Merel:
Dit wordt hem, ik voel het, met elke vezel. Geen goede voornemens, want elke ochtend neem ik me sowieso voor om de dingen beter te doen. Vandaag: op tijd op het schoolplein, geen sausje uit een pakje, wel de treinbaan met Pleun leggen, minder mijn puberdochter op de huid zitten, maar vooral beter en meer genieten van de kleine en grote momenten.
Vaak moet er iets gebeuren in je leven zodat je je er bewuster van bent, dat het juist de kleine dingen zijn en de mensen het dichtst bij je, waar je het meest van kunt genieten. Zo ook onlangs in ons leven, mijn vader werd gediagnosticeerd met kanker, ongeneeslijk ziek en een weg voor je, waarvan je niet weet hoe en hoelang het zal lopen…. Zo uit het niets en zo dichtbij. Ik roep altijd dat ik nog niks naars heb meegemaakt…. Alleen maar leuke dingen. En dat ook nooit als iets vanzelfsprekends heb gezien. 3 x raden van wie ik dat heb…. Mijn vader die mij geleerd heeft om dankbaar te zijn en vol verwondering in het leven te staan. Ik heb grote bewondering voor hem hoe hij er mee om gaat, berustend is hij, liefdevol en vol dank dat hij zo’n mooi leven heeft. Tuurlijk is er ook het verdriet, maar zoals hij zelf zei in de traditionele speech bij het diner op de bruiloft van mijn lieve zus; Geluk is niet krijgen wat je wilt maar willen wat je krijgt. En daar op de beste manier mee om weten te gaan, nou pap; petje af voor jou!
En dan zit je ineens in de spreekwoordelijke achtbaan. Zit je weer met zijn 7-en in 1 auto op weg naar het ziekenhuis, ziekenhuis in en uit…. Afwachten, allerlei testen, bestraling en chemo. Hoe gaaf is het dan als je in het nieuwe jaar te horen krijgt dat de chemo boven verwachting goed aanslaat!! Jihaaaa!! Zo blij! Dus we gaan op deze weg door, wat een bofkonten zijn we. We voelen ons of ellendig of sterk, het kost allebei evenveel energie, dus kies ik voor het laatste.
Maar goed op een dag zal de realiteit, de kanker, ons inhalen. Het leven gaat door, de dagen worden nachten. Het zal duidelijk worden welke weg de kanker gaat nemen, hoeveel tijd hebben we dan nog? Dan moeten we leren leven met het gapende gat wat hij zal achter laten. Ik kan me het nu nog totaal niet voorstellen om zonder mijn vader te leven, zonder dat mijn hart in tweeen breekt. Ik stel me zo voor dat het zal zijn alsof je iets breekt dat nooit mooi zal helen. En elke keer nog een beetje pijn doet als je danst, maar je danst toch, met een beetje een afwijking. En die afwijking zal me ook weer vormen en meer karakter geven.
Voor alle mensen die hier ook mee te maken hebben of gehad hebben wil ik liefde en steun sturen met de snelheid van het licht…. Mijn planeet staat op ontploffen, maar we knallen 2016 heerlijk in. En omdat het in het engels vaak beter klinkt: Let’s kick some cancerbutt, hear me roar, family first!
Ps. Louise Honee heeft foto’s gemaakt van onze famillie, op een regenachtige dag. Het is een mooi document geworden, ik deel er graag een paar met jullie.
