Jet is mama van Jynn (2) en Otis (10 maanden) en heeft een relatie met Karim. Naast het combineren van haar gezin en werk vindt Jet het erg leuk zich bezig te houden met het stylen van interieurs.Van Jet kun je op Mamaglossy blogs boordevol herkenbare mama situaties verwachten!
Run voor Kika… Het zou mij een paar jaar geleden waarschijnlijk niet zijn opgevallen, maar sinds een jaar zijn het juist dit soort initiatieven die mijn aandacht trekken. Het is namelijk inmiddels een jaar geleden dat er een eind kwam aan de onbezorgdheid van het leven van mijn kleine meisje en daarmee dus ook van ons leven. Een jaar geleden kwam er na heel lang met haar leuren langs huisartsen, diverse huisartsenposten en kinderartsen DE diagnose, zomaar out of the blue! Het was echt een klap in ons gezicht of nee geen klap meer een keiharde dreun! Hoewel we al lange tijd vermoedden dat er iets niet okee was, hadden wij nooit zien aankomen dat er zoiets ernstigs aan de hand was. En toen zaten wij daar ineens met z’n drieënhalfjes (want op dat moment was ik nog in verwachting van kleine Otis) in een kleine witte ziekenhuiskamer en hoorden we de artsen aan die zeiden dat “het” er niet goed uit zag… Dat moment was echt alsof we zo een ziekenhuisserie waren binnengewandeld en de artsen zouden zeggen: okee dat staat erop, volgende scène. Het is zo onwerkelijk als je zelf ineens onderdeel bent van zo’n moment en als zo’n moment jouw leven blijkt te zijn. Een tumor in haar ruggenmerg ter hoogte van haar nek…
Jynn in ziekenhuisbedje
De artsen gaven aan dat dit zeer zeldzaam is op haar leeftijd en de plek van de tumor noemde een van de artsen ook nog eens “pech met de hoofdletter P”… En daar moet je het dan mee doen… Sindsdien weet ik wat het betekent als mensen zeggen dat zij hun wereld zagen storten. Dat gevoel ken ik nu ook. Alles leek op die dag en in die periode in slow motion te gaan, heel vreemd eigenlijk omdat ons leven vanaf dat moment juist in een sneltrein terecht was gekomen. Onze kleine meid moest zo snel als mogelijk worden geopereerd met alle risico’s van dien. Een dwarslaesie was the worst case scenario als zij uit de operatie zou komen en dan nog de vraag of de tumor goed of kwaadaardig was. Een onzekere periode begon en een lange operatie volgde. Om 08:00 uur ’s ochtends ging Jynn naar de OK en pas ’s avonds om 20:30 uur konden we weer bij haar. Vreselijke uren. De operatie is naar omstandigheden goed verlopen, de chirurgen hebben zoveel als mogelijk van de tumor weggehaald (die goedaardig bleek te zijn), maar konden helaas niet alles weghalen omdat de tumor teveel vermengd was met goede cellen, vanwege risico’s op volledige verlamming. Om dat te voorkomen kozen de chirurgen er dus voor om het restant van de tumor te laten zitten en af te wachten wat dat gaat doen. Ons kleine meisje was net 15 maanden toen wij hoorden wat er aan de hand was. Nog maar een paar weken liep zij helemaal zelfstandig en rende trots door de gangen! Ook nog op de dag voor de operatie…
Jynn rennen door de ziekenhuisgangen de dag voor de operatie
Jynn mocht alleen maar plat liggen na de operatie, dus veel afleiding nodig
Na de operatie kon onze kleine meid haar rechterbeen niet meer bewegen en moesten wij afwachten of dit ooit nog goed zou komen. Een onzekere, slopende periode brak wederom aan. We moesten afwachten of er iets (blijvend) beschadigd zou zijn en hoe zij zou revalideren. Na maanden een speciaal gemaakt korset gedragen te hebben, kreeg zij gelukkig steeds meer gevoel terug in haar rechterbeen en kan zij nu weer redelijk goed lopen!
Een aantal weken na de operatie, Jynn met corset eendjes voeren
Nu een jaar later kijken wij terug op een turbulent jaar. Een jaar met hoge ups, maar ook hele diepe downs. De diagnose van onze kleine meid en de geboorte van ons Otisje. Erg conflicterend, maar ook wel goed zo. Ik heb vaker gezegd dat ik het gevoel had dat het zo moest zijn. Kleine Otis zorgde ervoor dat ik door bleef ademen en voor mezelf (en voor hem) bleef zorgen, zeker op de momenten dat ik daar bijna niet meer toe in staat was. Ook de levenskracht en positiviteit van onze kleine meid zorgden ervoor dat wij door gingen en elke dag namen zoals die kwam. En nu is het dan ineens een jaar geleden dat we hoorden wat er aan de hand was en komt de dag van de zoveelste MRI weer erg dichtbij. De MRI die telkens weer uitsluitsel moet geven over de status van de tumor. Die ons gaat vertellen wat de tumor in de afgelopen maanden is gaan doen. Is deze gegroeid, dan moeten we gaan kijken naar behandelmethoden om dit tegen te gaan of wellicht weer een operatie. Is de tumor niet gegroeid, dan kunnen we weer even ademhalen tot de volgende MRI…
In de tussentijd ben ik hard aan het trainen voor de Run voor Kika om mijn steentje bij te dragen! Op deze manier kan ik wat wij hebben meegemaakt, omzetten in iets positiefs! De Run for Kika is een sponsor-evenement van Stichting Kinderen Kankervrij waarbij elke deelnemer zoveel mogelijk sponsorgeld bij elkaar probeert te brengen voor wetenschappelijk onderzoek en betere behandelmethoden voor kinderen met kanker! En daar komen jullie lezers dan in beeld! Willen jullie ook je steentje bijdragen en mijn Run voor Kika sponsoren?
Alle beetjes helpen!
Liefs Jet
