Ik ben Melissa, 25 jaar en trotse mama van dochter Liv (18maanden) en samenwonend met mijn lief! Ik werkte als pedagogisch medewerker op een kinderdagverblijf maar nu richt ik mij vooral op mijn dochter en doe dat met veel plezier. Saai? Absoluut niet! Verder ben ik een ‘health freak’, verslaafd aan latte’s, en dol op Instagram.
Mijn baby is geen baby meer. Lange tijd kon baby voor haar leeftijd echt nog wel, maar ik moet toch echt bekennen dat ik te maken heb met een volwaardige dreumes van 18 maanden. En als je 18 maanden bent, ben je gewoon heel groot – gaan we niet moeilijk over doen – er zitten wat haken en ogen aan, maar als je die weet kan er eigenlijk niks meer mis gaan. Ik zal ze even opsommen.
Nee is nee! Gaan we naar bed? Nee! En dan weg rennen he, om haar standpunt nog even te onderbouwen. Eenmaal in bed wilt ze nog wel is een spelletje gaan spelen. Speen uit bed gooien en dan keihard mama roepen. De speen moet toch terug dus mama meld zich elke keer braaf. Hi-lar-isch.
Liv een hapje eten? Nee! Na maanden van voorbeeldig eten, is het tijd voor een change. We doen gewoon onze mond potdicht en schudden heel hard nee. Geloof me na een minuut of 10 verlies ik echt mijn geduld en ben ik in staat van wanhoop. En dat vindt mevrouw dan echt weer zo grappig. Dat is ook het moment dat Sesamstraat aangaat. Afleiding en hup je schuift het er zo in. (Alhoewel er soms echt geen hap ingaat hoor)
Liv een schone luier? Prima maar dan voeren we wel even een circus act op. Stil liggen is voor baby’s en dat zijn we dus niet meer. Liggend, staand, been in haar nek, ik draai me hand er niet meer voor om en schuif die luier er zo omheen. Een portie geduld hierbij is wel nodig en laat ik nou net achter in de rij hebben gestaan toen ze geduld uitdeelden.
Komen we nog even bij het punt kinderwagen. De kinderwagen is prima hoor, maar lopen is nog veel leuker en dat doet ze dan ook graag. Dat alles dan 10 keer zo lang duurt en je dus engelen geduld moet hebben -zie je, alles staat of valt met geduld- doet er niet toe. En als we dan eindelijk op de bestemming zijn is je omdraaien en terug rennen nog veel leuker.
En even een tip voor dreumesen onder elkaar. Mocht je je zin niet krijgen dan ga je natuurlijk heel hard huilen en zielig kijken. Mijn moeder is daar extreem gevoelig voor. Ik krijg dan een knuffel en een kus. (Consequent zijn moet nog even aan gewerkt worden.) Zolang ik me aan deze puntjes houd, is er helemaal niks aan de hand. Aldus Liv.
Iets in mij zegt dat ik nog veel meer dit soort situaties mee ga maken en heb dan ook vlug het boek ‘Buskruit met peuters’ besteld. He je moet wat toch? Had ik al gezegd dat ik me ondertussen wel suf lach om deze fase? Mijn heerlijke kleine boef.
Fijn weekend,
Liefs
You might also like
