Ik ben Melissa, 25 jaar en trotse mama van dochter Liv (18maanden) en samenwonend met mijn lief! Ik werkte als pedagogisch medewerker op een kinderdagverblijf maar nu richt ik mij vooral op mijn dochter en doe dat met veel plezier. Saai? Absoluut niet! Verder ben ik een ‘health freak’, verslaafd aan latte’s, en dol op Instagram.
Prikken.. Je doet ze wel of je doet ze niet. In een vriendinnen groep met allemaal baby’s komt deze vraag wel eens te sprake.
Ik ben een moeder die mijn kind wel laat inenten. Het risico dat mijn kind wat krijgt, want doordat steeds meer moeders hun kinderen niet laten prikken komen hoor je deze ziektes zo nu en dan weer opduiken. Ja ik laat ze dus rare dingen in mijn ‘schone’ kind spuiten, en alhoewel ik heus wel kan begrijpen dat je daar ook zo je gedachtes over heb, vind ik het nog altijd een logischere keuze dan helemaal niet prikken.
Maar ieder zijn eigen keus uiteraard, in mijn vriendinnen groep zijn hier de keuzes van verdeeld en ik zeg dan ook altijd, doen waar jij je fijn bij voelt toch? Al is fijn nou ook weer niet de juiste benoeming, je hart breekt toch elke keer weer als ze de boel bij elkaar krijsen en ‘s avonds met koortsige wateroogjes je aan liggen te staren. Blij dat ik de komende jaren hier vanaf ben.
Sowieso is dat een tip die je altijd moet blijven opvolgen, niemand voelt en weet wat het beste voor jou kind is dan jij zelf. Ik merk dat ik dat steeds meer toepas naarmate Liv ouder word. Toen ze als baby zijnde op haar eerste wintersport echt niet lekker was dacht ik de hele tijd, we moeten naar een dokter. Maar in mijn omgeving zeiden ze, welnee ze is verder toch lief ze knapt wel weer op. En inderdaad het ging steeds iets beter maar zodra we naar Nederland terug reden verslechterde dit weer. Hup meteen door naar de dokter en wat bleek, kind liep al een week met een oorontsteking. Ik voel me hier nog steeds schuldig over en laat dat dan ook nooit meer gebeuren. Altijd je eigen onderbuikgevoel volgen dus.
Het gevolg daarvan is dat ik nu meteen de dokter bel en dus al vaak voor niets ben geweest, maar I don’t care! Noem mij maar overbezorgd, liever dan mijn kind met pijn laten lopen. Op een of andere manier tref ik het qua ziek zijn niet echt. Liv vangt alles maar dan ook alles op. Het gaat vaak gewoon om de onschuldige ordinaire huis-tuin-keuken verkoudheidjes en griepjes maar geloof me, ze slaat er geen een over. Ik durf het af en toe amper te zeggen want ik hoor ze denken, alweer? En dat terwijl ze zo gezond eet en ik nogal ‘streng’ ben met wat mijn kind wel en niet mag. Zegt dus ook niet alles.. ‘Gelukkig’ hebben hier ook de kinderen last van die niet geprikt worden anders krijg je dat weer..
Wat wij allemaal heel hard nodig hebben is gewoon de lente, niet dan?
You might also like
