Ik ben Melissa, 25 jaar en trotse mama van dochter Liv (14maanden) en samenwonend met mijn lief! Ik werkte als pedagogisch medewerker op een kinderdagverblijf maar nu richt ik mij vooral op mijn dochter en doe dat met veel plezier. Saai? Absoluut niet! Verder ben ik een ‘health freak’, verslaafd aan latte’s, en dol op Instagram.
Stil ben ik er van.
Bezorgd vooral. Moet Liv opgroeien in deze wereld? En laat staan als Liv ooit zelf kindjes krijgt, hoe zal de wereld er dan uitzien. Wel vaker heb ik deze gedachtes gehad maar nu komen ze non stop binnen en laten ze me vooral weken na de gebeurtenissen niet los. Aan het avond eten spreek ik het uit naar mijn lief. Hij probeert me wat te kalmeren, en dat lukt.
Maar uit mijn hoofd gaat het zeker niet. Daarna heb ik het er nog is over met overgroot oma en die vertelde mij dat ze vroeger precies deze gedachtes al hadden. En terecht toen was er oorlog in dit land, hoe bang moeten ze toen wel niet geweest zijn. Nuchter en realistisch zei zij dan ook: ‘Of je wandelt/worstelt je er door heen of je heb gewoon pech. Je kan ook morgen aangereden worden en dat dat dan het einde is. Ze heeft absoluut gelijk.
Ik heb het hier natuurlijk over de vreselijke gebeurtenissen in Parijs. Twee dagen lang hield het niet op en viel het ene na het andere slachtoffer, de tv stond hier non stop aan om alle ontwikkelingen te volgen. En wat komt het toch ineens verschrikkelijk eng dichtbij. Zullen wij het volgende land zijn met zulke aanslagen? Dat jij ineens diegene bent die met je kind in een koelcel opgesloten zit, en elkaar warm houd om te overleven. En dat is dan nog een van de betere omstandigheden, het kan ook in een keer over zijn door een schot. Of die kindjes in het dorp waar de schutter zich nog bevond, begeleid uit school kwamen lopen met politie agenten aan hun hand. Je zal er staan als ouder. De beelden kwamen hard bij me binnen.
Zorgen als moeder heb je natuurlijk altijd, zodra je zwanger bent (is de baby gezond?) begint het al, tot het hysterische aan toe want ineens besef je de klap verantwoordelijkheid. Mijn moeder heette me dan ook welkom in het moederschap en het nooit meer zorgeloze leven. Dat is nu natuurlijk weer gedaald tot normaal niveau alhoewel ik door dit soort dingen toch echt weer het hysterische punt bereik.
Niet meer naar druk bezochte plekken gaan? Niet meer op vakantie gaan? Vliegtuigen die naar beneden worden gehaald, ben je ergens nog veilig? Nee denk ik dan, maar ik ga het ook niet mijden. Elke avond voordat ik mijn bed in stap en nog even bij mijn meisje ga kijken prijs ik mij even extra gelukkig. Gezond maar vooral veilig warm in bed. Het is het enige wat telt.
En zullen we vanaf nu dan alsjeblieft met zijn allen lief voor elkaar gaan wezen? Al is het alleen maar voor de kindjes.
You might also like
