“Na dit weekend is het zover. Dan gaat Jaelyn naar de basisschool. En man, nu het zo dichtbij komt, begin ik de spanning wel te voelen hoor! Ik probeer er tegenover Jaelyn heel luchtig over te doen, omdat ik bang ben dat als ik zeg of laat merken dat ik het spannend vind, zij het automatisch ook spannend gaat vinden, terwijl ze dat nu nog helemaal niet voelt. We hebben afgelopen week gymschoentjes gekocht. Morgen moeten we nog even een klapper gaan kopen. (Want dat was mama nog vergeten. -mama vergeet nog steeds alles-) Ze heeft laatst een schooltas, broodtrommel en beker van oma gekregen. Dus Jaelyn is er klaar voor. Nu ik nog.;)
Ik ben zooo benieuwd hoe ze het gaat doen. Hoe ze gaat reageren als we de klas in lopen en ze in de kring mag gaan zitten. We zijn twee keer eerder op school geweest. De eerste keer voor een rondleiding en de tweede keer (2 weken geleden) voor een kennismaking met de juf (en het klaslokaal). Die kennismaking verliep heel soepel. Jaelyn stelde zich voor (ook gelijk aan de juffen van de andere klassen) en begon al snel te dansen en te zingen en een voorstelling te geven achter de poppenkast. Ze voelde zich als een vis in het water in de klas. Maar is dat nog zo, wanneer er ineens nog 23 andere kinderen in die klas zitten/rond rennen? En hoe gaat ze het vinden op school?
Hoewel ik begin te beseffen dat ik het toch moeilijker vind dan ik de afgelopen weken dacht, probeer ik me toch vast te houden aan de gedachten dat het fijner gaat zijn uiteindelijk. Fijner voor Jaelyn, die krijgt haar vriendinnetjes en uitdagingen waar ze zo aan toe is. Fijner voor Lovy, die krijgt meer volle aandacht van mama. En toch ook wel fijner voor mijzelf. Want sinds Lovy’s komst is het toch weer even zoeken naar de balans, tussen genoeg aandacht voor beide meisjes en genoeg tijd voor mezelf. Dat laatste schiet er nog steeds bijna altijd bij in, maar wellicht dat dat verbetert wanneer Jaelyn op school zit. En Lovy goed slaapt, maar dat is weer een ander verhaal.;)
Ik heb er de afgelopen 12 weken (sinds Lovy’s geboorte) soms wel last van gehad dat ik Jaelyn niet meer de aandacht kon geven die ik haar altijd gegeven heb. Dat ik haar fruit of boterham pas 2 uur later dan gebruikelijk maakte (nou zijn Jaelyn en ik allebei niet zo van de klok, dus dat scheelt) of dat ze weer eens een uur later dan gebruikelijk naar bed gebracht werd. Dit was vooral zo, sinds papa weg is, voor een 4 weekse oefening in buitenland. En dan die keren dat Lovy op mijn arm lag, terwijl ik Jaelyn’s tanden poetste of voor las. (De andere keren lag Lovy te huilen in haar bedje.) Jaelyn zelf heb ik er nog nooit over horen klagen! Ze gaat heel lief zelf zitten spelen of tekenen tot ik weer even m’n handen vrij heb. Ze heeft ook nooit jaloerse gevoelens gehad (of in elk geval niet getoond) naar haar zusje. Haar zusje is haar “liefste schatje” en haar “beste vriendinnetje”. Laten we hopen dat dit altijd zo blijft. Maar echt, alle credits aan Jaelyn! Ze is zo enorm lief, meegaand en begripvol.
Ook ben ik benieuwd of haar super lieve, zachte karakter haar niet extra kwetsbaar maakt op school. Aan de andere kant weet ik dat ze heel goed aan kan geven wat ze wel en niet wilt. Ze is zeker niet op haar mondje gevallen, dus waarschijnlijk komt het wel goed. Maar toch. Ik vind het maar spannend dat ik er geen zicht meer op heb. Ik heb áltijd zicht op haar gehad. Ik heb d’r altijd alles direct uit kunnen leggen of haar kunnen corrigeren tijdens bepaalde situaties. Nu weet ik niet wat ze allemaal mee maakt op een dag. Misschien zijn er wel kinderen die hele gemene of kwetsende dingen tegen haar zeggen en Jaelyn is super gevoelig. Toen Jaelyn bijna 2 was ben ik mijn baan verloren en sindsdien zijn we dus 24/7 bij elkaar geweest. Een hele nieuwe fase breekt nu aan voor ons beide. Het proces van loslaten. We gaan het mee maken.”
You might also like
