Kraamvisite! Persoonlijk snap ik het concept niet zo goed…
Je krijgt een ontzettend leuke en lieve baby, en die willen mensen heel graag komen bewonderen. Kijk, tot zover snap ik het nog. Maar waarom moet dat allemaal in de eerste twee weken, of liever nog dagen, gepropt worden? De eerste drie uur na de geboorte was ik nog in een soort van euforische staat, en riep ik dat iedereen naar het ziekenhuis mocht komen. Geen probleem hoor! Toen ik uit deze roes was, en weer langzaam terug in de realiteit kwam, wilde ik het liefst rust. Of in ieder geval samen met mijn man en kleine Mila zijn en even bijkomen.
Toen we de volgende dag thuis kwamen werden we direct met bezoek overstelpt. En dit hield niet meer op. Deed ik boven op bed verwoede pogingen tot het geven van borstvoeding, hoorde ik beneden alweer bezoek klaar staan. En ik weet wel dat niemand het erg vonden om te wachten, maar ik werd er toch erg onrustig van. Op de vierde dag was ik er helemaal klaar mee, ik wilde vandaag niemand zien! Nou ja, de kraamzorg, mijn man en misschien mijn eigen mama 😉 . Maar verder niemand! Waarom vond ik dit zo moeilijk om te zeggen, waarom respecteerde ik mijn eigen grenzen hierin niet gewoon? Tja, omdat kraamvisite er nu eenmaal bij hoort misschien…? Omdat ik niemand voor het hoofd wilde stoten…?
Begrijp me niet verkeerd hoor. Natuurlijk was ik super trots op Mila en vond ik het heel fijn dat mensen (bijna) net zo verliefd naar haar konden kijken als dat ik dat kon. Daarbij hebben wij hele lieve familie en vrienden, daar gaat het ook helemaal niet om. Ik vond het gewoon allemaal nogal veel.
Ik was ook heel blij dat wij op dat moment al besloten hadden dat wij een ‘babyborrel’ zouden organiseren voor de familie als Mila zes weken oud was. Hier hadden wij voor gekozen na de, in mijn ogen, ’horror’ verhalen van vrienden en familie die na acht maanden soms nog kraamvisite over de vloer kregen! Toen ik hier op internet eens wat informatie over op ging zoeken belandde ik op diverse fora waar de mening over babyborrels niet onder stoelen of banken werd gestoken. ‘Een babyborrel is ordinair cadeaus binnen halen’, ‘je kunt toch wel even de tijd nemen voor je familie of vrienden’ of zelfs ‘mensen hebben toch het recht om de baby te zien en vast te houden’. Pardon?! Deze reacties gingen me wat te ver, maar natuurlijk werd ik er wel een beetje onzeker van. Is een babyborrel te onpersoonlijk…?
Uiteindelijk vind ik dat de babyborrel zeer geslaagd was. Mila heeft lekker bij mij in de draagdoek geslapen, onze familie heeft haar kunnen bewonderen en ik heb met iedereen rustig een praatje kunnen maken. Natuurlijk hebben we ook weer bizar veel leuke en lieve cadeautjes gekregen waar Mila voorlopig wel even mee vooruit kan!
Mijn keuze is geloof ik wel duidelijk, wat vinden jullie?
