Jaelyn gaat inmiddels al 6 weken naar school. Hoewel ze nog niet één volledige week gegaan is. Dit o.a. door studiedagen tussendoor en ook regelmatig doordat Jaelyn of te moe was naar mijn mening of omdat zij niet wilde. Normaal gaan de kleuters op haar school gewoon 5 dagen van 8:30 tot 14:00 naar school. Een continurooster dus. Toen ik dat een jaar geleden hoorde, vond ik dat vreselijk. Ik vond het zielig dat ze ’s middags niet lekker thuis een boterham mocht komen eten, zoals ik dat vroeger zelf ook mocht. Maar nu ben ik er enorm blij mee moet ik eerlijk bekennen, want op en neer naar school met een baby die je uit haar toch al zo moeizame slaapjes moet halen is niet ideaal. Dus dan ben ik blij dat ik maar twee keer per dag op en neer hoef en niet 4 keer. Overigens hadden wij helemaal niet de keuze voor wel of geen continurooster, want alle scholen in ons dorp werken met een continurooster.
Maar even terug naar Jaelyn’s allereerste schooldag, of wendag moet ik eigenlijk zeggen. Het weekend ervoor had ik er bewust niet teveel meer over gepraat met haar. Ik voelde bij mezelf de spanning oplopen telkens als ik eraan dacht en wilde haar hier niet mee “aansteken”. (Als ik iets vind, vindt zij dat ook. Als ik het koud heb, heeft zij dat ook.;)) Zondagavond zochten we samen haar outfitje uit. Ze koos uiteraard voor een jurkje. Eentje die al heel lang tot haar favorieten behoord en dat leek mij een perfecte keuze, want hier voelt ze zich super lekker in. Wat heel belangrijk is naar mijn mening, zeker op zo’n spannende dag vol nieuwe prikkels.
Het was maandagochtend. Ik maakte haar wakker om 7:15. Iets wat zij totaal niet gewend is, om wakker gemaakt te worden. Ze besefte wat er stond te gebeuren en was meteen enthousiast. Ze had er heel veel zin in. Ze kleedde zich aan, ik deed haar haar en we gingen naar beneden om te ontbijten. Ze is met haar boterham, net zoals met avondeten, een enorme treuzelkont. (Oke, dat heeft ze misschien niet van een vreemde.) Dus ik vind het belangrijk voor haar dat ze daar de tijd voor krijgt. Ik had bedacht om met de auto te gaan en Lovy in de maxi cosi op het onderstel van de kinderwagen te zetten, zodat het voor iedereen zo makkelijk mogelijk was. Lovy kon lekker doorslapen, ik hoefde niet zoveel te sjouwen en Jaelyn was nog fit als de dag nog moest beginnen.
Lees ook: 10X eye-catcher damesschoenen voor de feestdagen
We kwamen aan op school en ik bleef nog steeds overal heel luchtig over doen in de hoop dat zij er ook niet zo zwaar aan zou tillen allemaal. Haar naam hing al op de kapstok. Na het ophangen van haar jas en tas liepen we samen naar binnen. Ze gaf de juf een hand en zei netjes goedemorgen. Ze mocht plaatsnemen in de kring en dat vond ze toch wel een beetje spannend. Ze pakte mijn hand en zei: “Jij moet mee mama.” Dus ik ging gehurkt achter haar stoeltje zitten en dat was prima voor d’r. Bijna het eerste wat ze zei tegen het meisje naast haar in de kring was: “Wil jij misschien mijn beste vriendinnetje worden?” Oei, dacht ik, gelijk haar eerste pijnlijke moment… Het meisje naast haar was even stil en zei toen: “Maar ik zit hier al heel lang.” Groep 1 en 2 zitten gemend, dus waarschijnlijk zit dat meisje in groep 2 en had ze zoiets van jij komt net kijken. “Ow” zei Jaelyn teleurgesteld. Ik fluisterde: “Dat hoeft niet meteen vandaag. Dat komt vanzelf schat. Ze vinden jou vast allemaal heel lief en leuk.” (Oh mijn moederhart;))
Ik mocht nog even blijven zitten, terwijl de juf met de klas de week doornam met behulp van een soort planner. Even later zei de juf tegen Jaelyn dat ze nu echt gingen beginnen en dat ze mama nog een kus mocht geven en dan moest mama gaan. Ze fluisterde naar de juf: “Juf Marian, ik ben bang voor de jongens.” Oh zei de juf “dan kom ik wel even dichter bij jou zitten.”
Ik kreeg nog een kus en ze zwaaide me vrolijk uit. Buiten gluurde ik stiekem nog even door het raam, maar ze zag me niet meer. Ze zat gezellig met de meisjes naast haar in de kring te kletsen en te lachen. Dat beeld deed me goed en ik liep (met Lovy) terug naar de auto. Ik voelde me heel vlak en leeg op dat moment. Al een jaar zag ik op tegen dit moment en ik was altijd benieuwd geweest hoe dat zou voelen en hoe ik zou reageren. Maar ik voelde niets. Ik voelde me leeg. Wel dacht ik meteen, kijkend naar Lovy, wat ben ik blij dat ik niet alleen ben nu.
Thuis zette ik muziek op. Ik had Lovy net gevoed en ze zat bij me op schoot. Terwijl de nummers “The book of Love” en “Photograph” voorbij kwamen, rolde zomaar ineens de tranen over m’n wangen. Ik dacht aan de vier mooie jaren die ik al gehad heb met Jaelyn en hoe snel alles gegaan is. Haar hele leventje flitste even door mijn hoofd en ik dacht: Ik heb elke stap die zij nam gevolgd. Bij elke stap heb ik haar aangemoedigd, haar ondersteund. En nu sta ik in één klap buitenspel. Terwijl zij heel veel stappen gaat zetten op school. En wat als iemand gemeen is tegen haar? Haar kwetst of buitensluit.. Kom ik daar überhaupt wel achter? Ik wil mijn kleine meisje blijven beschermen!
Oke, eerlijk, ik ben niet iemand die snel huilt. Alleen sinds ik moeder ben wel ietsje sneller. Ik moest echt even goed huilen, ineens. Maar na, ik denk, 2 minuten was het ook wel weer klaar. Ik heb Lovy nog eens extra goed geknuffeld en mezelf voor de zoveelste keer voorgenomen om zoveel mogelijk, bewust, te genieten van alles. Hoe Jaelyn het vindt en doet op school vertel ik in mijn volgende blog. En ik beloof dat die niet zo lang op zich zal laten wachten als deze.
Lees hier de vorige blogs van Nienke terug & volg haar hier op instagram
You might also like
