Jet is mama van Jynn (2) en Otis (1) en heeft een relatie met Karim. Jet is verantwoordelijk voor het projectmanagement, de marketing en communicatie van een groep jongerenambassadeurs. Naast het combineren van haar gezin en werk vindt Jet het erg leuk zich bezig te houden met het stylen van interieurs en dan met name baby en kinderkamers inrichten is echt haar passie. Het praktische en veilige in deze ruimtes combineren met rust en gezelligheid vindt Jet vooral een leuke uitdaging! Van Jet kun je op Mamaglossy blogs boordevol herkenbare mama situaties verwachten!
En dan is er opeens weer een halfjaar voorbij. 6 maanden. Ruim 180 dagen, maar het voelt alsof het vorige maand was dat onze kleine meid haar laatste check had in het ziekenhuis. De laatste keer was in mei van dit jaar. En godzijdank zag de MRI er toen rustig uit; rustig dus goed! De tumor in haar ruggenmerg was zover ze konden zien niet gegroeid. Ooooh wat waren we opgelucht!! We zijn met Jynn direct naar een van onze favoriete bakkerijen gereden waar ze overheerlijke, ambachtelijke taarten maken en daar heeft Jynn een lekkere aardbeientaart uitgekozen! We waren door het dolle heen! Hoewel Jynn het toen ook nog niet helemaal snapte, had zij wel door dat papa en mama heeeeel blij waren en onze peuter van toen tweeënhalf vertelde trots aan iedereen dat de dokter had gezegd dat alles goed was en “Jynn niet ziek was”. En nu zijn we weer een halfjaar verder dus. Allemaal weer een halfjaar ouder en een flink aantal mooie herinneringen rijker. Maar dan nadert die datum voor de volgende MRI weer en is daar weer die steen op mijn maag. Bah! We hebben er al drie achter de rug, maar het went denk ik nooit.
Ik lag afgelopen weken zowat voor de brievenbus. Waar blijft die brief nu met de datum? Kijken, wachten, kijken, wachten, dan maar weer kijken, tot ik het niet meer trok en maar het ziekenhuis ben gaan bellen of er al een datum voor de volgende MRI bekend was. En die was bekend. De brief zou nog komen. Ook niet geheel onbelangrijk is vervolgens de datum van de uitslag. Want als zij de MRI heeft gehad, weet je nog niets. Gelukkig vindt de MRI dit keer plaats op maandag, wat erg gunstig is, want op dinsdag komt het team van specialisten altijd bij elkaar en worden de onderzoeken besproken. Vervolgens zijn de Polikliniek afspraken altijd op vrijdag dus we weten dit keer binnen een week waar we aan toe zijn! En dan begint het lange wachten op de grote dag!
Nu onze kleine meid weer iets ouder is geworden, verandert er een en ander in de aanloop naar het onderzoek. Bij de voorgaande onderzoeken kon je eigenlijk nog niet helemaal met haar in gesprek over wat haar te wachten stond en hoe het zou gaan verlopen. Maar nu zij ouder is, kom je er niet meer onderuit om toch echt eens goed uit te leggen waarom we naar het ziekenhuis gaan en wat we daar precies gaan doen.
Omdat zij stil moet liggen bij een MRI moet zij telkens onder narcose voor dit onderzoek. Iets wat heel onnatuurlijk aanvoelt voor ons als ouders, omdat je weet dat het eigenlijk helemaal niet nodig is en je er toch een soort ziekenhuisopname gevoel bij krijgt daardoor. Zij moet zich daardoor altijd heel vroeg in het ziekenhuis melden, nuchter zijn (wat al een heel gedoe is met zo’n kleintje), zich bij desbetreffende afdeling hijsen in ziekenhuiskleding en wachten tot zij opgeroepen wordt om naar de afdeling te gaan waar de anesthesisten haar (vaak met 5 man) onder narcose brengen. Hier gaat papa altijd mee naar toe, want je kind buiten bewustzijn achterlaten blijft een onprettig beeld waarvan wij hebben bedacht dat hij dat beter aankan dan ik. Na het onderzoek, dat ongeveer drie kwartier duurt, ziet een van ons onze kleine meid dan weer in de uitslaapkamer, die zij pas mag verlaten als zij helemaal goed wakker is. Daar vandaan gaat zij dan weer terug naar de afdeling voor kortdurende opnamen waar zij altijd helemaal bij moet komen van de narcose, met een enorme honger en misselijkheid. Als dat is weggetrokken mag zij een boterhammetje eten en mag zij niet eerder weg voordat zij gedronken en geplast heeft. Al met al een hele onderneming voor een onderzoek dat eigenlijk hooguit een uur duurt…
Ondertussen neemt de spanning bij ons met de dag toe. Je wil er eigenlijk gewoon vanaf zijn. Liefst morgen gaan zodat je het weer kunt afstrepen, maar aan de andere kant wil je er helemaal niet aan en zou je het liefst nooit meer een stap in het ziekenhuis zetten. Heel dubbel!
Maar zoals ik al zei moeten we nu toch echt met onze kleine meid in gesprek. Alleen maar zeggen dat we gaan, haar een kapje op haar lieve mondje laten drukken voor de narcose en zodra wij mogen zo hard mogelijk het ziekenhuis met elkaar uit rennen, gaat ‘m echt niet meer worden. Dus moeten we met haar in gesprek, maar hoe pakken we dat aan?
Daar gaan we ons de komende dagen nog even op beraden, maar in de tussentijd maar veel leuke dingen doen met de kids en afleiding zoeken, zodat het snel volgende week vrijdag is!
Tot snel!
X Jet
You might also like
