HET BIJZONDERE VERHAAL VAN ZARIPHA

De 30-jarige Zaripha Brandes-Kolk is gelukkig getrouwd met Niall en samen hebben zij een dochtertje van 19 maanden, Mila. Zwanger zijn en moeder worden, nadat je je eigen moeder hebt verloren door een auto ongeluk, was voor Zaripha loodzwaar. Haar kraamtijd was daardoor extra heftig, maar ze is hier heel sterk uitgekomen. En deze positieve mama heeft zichzelf een cadeautje gegeven voor 2016: een nieuwe opleiding! Yes, het roer gaat om! Lees snel het bijzondere verhaal van Zaripha!

Wanneer wist je dat je moeder wilde worden?
“Dat wist ik al heel vroeg. Ik heb al 12 jaar een relatie met Niall. En al sinds ik met hem samen ben, wist ik, op een dag wil ik samen met hem kinderen.”

Hoe verliepen je zwangerschap en bevalling?
“Mijn zwangerschap verliep erg voorspoedig. Het kon voor mij niet snel genoeg gaan. Ik wilde zo graag in die speciale zwangerschapskleding rondlopen, zo trots was ik op mijn groeiende buik. Ik heb tot 30 weken kunnen sporten. Bij de 30 weken kreeg ik last van mijn bekken en moest ik helaas stoppen. Door mijn lijf rust te geven heb ik er verder weinig last van gehad.
Uiteindelijk ben ik na 40 weken en 2 dagen bevallen. Ik ben 2 dagen na de uitgerekende datum gestript en daarna ging het allemaal heel snel. Binnen een paar uurtjes zat ik op 4 cm en mocht ik naar het ziekenhuis. De weeën voelde ik in mijn onderrug, totaal niet in mijn buik. Het lukte mij goed om mijzelf erdoorheen te “puffen”. Ik vond het wel meevallen. De tijd vloog voor mij voorbij. Persen vond ik lastig, want hoe pers je dan? Uiteindelijk heb ik 2,5 uur geperst, maar nog geen baby. Ik was gebroken. Uiteindelijk kwam de gynaecoloog en moest Mila met behulp van een vacuümpomp ter wereld komen. Bleek dat ze met haar hoofd in een gekke knik zat en dat de navelstreng om haar nekje zat, waardoor ze er niet goed uit kon komen. Ook zag ze wat grauw en maakte ze een gek gorgel geluidje. Nadat ze even bij mij gelegen had, moest ze naar een andere afdeling en kamer om onderzocht te worden, dit was erg spannend. Hier heeft ze een aantal uren onder een warmte lamp gelegen. Gelukkig was er niets ernstigs! Voor de zekerheid moesten we nog 1 nachtje blijven. De volgende dag mochten we naar huis met zijn drieën.”

Hoe is die eerste periode voor jou geweest als moeder?
“Heftig. Vooral de eerste 2 weken. Ik had erg last van mijn hormonen. Dit kan ik nu achteraf zeggen, maar toen ik er middenin zat begreep ik er niets van. Ik had last van mijn hechting, had totaal geen eetlust, ik moest heel veel huilen en ik had last van het overweldigende verantwoordelijkheidsgevoel. Ik gaf alles makkelijk uit handen, omdat ik bang was dat ik het fout zou doen. Ik was zo bang om Mila te verpesten, dat ik dat gevoel niet aankon. Ik zag liever dat iemand anders iets fout deed, want dan was het niet mijn schuld. Op dat moment zelf dacht ik alleen maar, waarom wilde ik een kind? Ik dacht dat ik mij nooit meer normaal zou voelen, nooit meer normaal zou slapen, lopen, eten en ik vroeg mij echt af: WAAR IS DIE ROZE WOLK? EN HOE DOEN ALLE MOEDERS DIT?”

“Daar komt ook bij dat ik mijn moeder in 2011 heb verloren n.a.v. een auto ongeluk. Zwanger zijn en moeder worden, zonder moeder is, naast het verlies van mijn moeder, het zwaarste wat ik ooit heb moeten doen. Ik kon helaas niet meer vragen hoe ik was als kind, of Mila op mij lijkt? En hoe mijn moeder om ging met alle hormonen? Mijn vader ben ik verloren toen ik 6 jaar was, dus ook aan hem kon ik geen vragen stellen. Dit heb ik erg pijnlijk en confronterend gevonden en maakte mijn verantwoordelijkheidsgevoel alleen maar groter. Want dat verdriet wat ik heb moeten voelen, daar wil ik Mila van behoeden..”

“Daarnaast werkte ik al 7 jaar als sociotherapeut in de kinderpsychiatrie. Doordat ik vele (ernstig) beschadigde kinderen gezien heb, ben ik mij nog meer bewust van hoeveel invloed wij als ouders op onze kinderen hebben.”

“Kortom, dit alles bij elkaar maakte het voor mij allemaal een extra uitdaging om echt optimaal te genieten van ons pasgeboren kindje.”

“Na 2 weken in een achtbaan van emoties te hebben gezeten, lukte het mij steeds beter te genieten van Mila. Mede door alle hulp en begrip van Niall, mijn vrienden en familie. En ook door Mila. Mila was (en is nog steeds) een hele makkelijke, lieve, rustige baby. Dat ze zo makkelijk is heeft mij ook enorm geholpen om echt van haar te genieten. Soms wilde ik dat ik het opnieuw kon doen, met de kennis van nu. Ik was mezelf echt even kwijt en dit voelde toen zo beangstigend. Maar ik ben wel trots op mezelf dat ik er toen dagelijks met iedereen over praatte die het maar horen wilde. Dit luchtte mij enorm op en hielp mij alles te relativeren. Nu kan ik mij niet meer voorstellen dat ik mij ooit zo heb gevoeld? Nu vind ik het juist lastig om haar uit handen te geven, want ik ken haar het beste.”

“Ik ben altijd open geweest over mijn gevoel. Ik hoop door mijn eerlijkheid dat ik andere moeders kan inspireren om hetzelfde te doen en het gevoel te omarmen. Uiteindelijk komt het echt goed. Soms is het gewoon zoals het is, ertegen vechten werkt averechts.”

Wat is jou het meeste bijgebleven van de bevalling en ‘het eerste moment’?!
“Mijn nieuwsgierigheid naar wat voor geslacht onze baby heeft? Want dit wisten we van te voren niet! En daarna een trots gevoel dat er een dochter op mijn borst lag, Mila Luzarija Kolk (genoemd naar mijn moeder).”

Wat vind je de leukste dingen van het moederschap?
“De onbeschrijflijk hoeveelheid liefde die ik voor haar en van haar mag voelen vind ik het mooiste wat er is. En absoluut ook het meemaken van de verschillende fases en ontwikkeling. Elke dag is een avontuur en elke dag verrast Mila mij weer met haar leuke persoonlijkheid en de nieuwe dingen ze kan en heeft geleerd. Heerlijk om haar te zien opgroeien tot zo’n fantastisch uniek mensje.”

Wat vind je de minder leuke kant van het moederschap?
“Mijn eigen (fysieke en mentale) strubbelingen met mijn lijf na de zwangerschap vond ik lastig. Ik heb erg hard moeten werken om mij weer goed in mijn eigen “ nieuwe” lijf te voelen. Maar hard work pays off, ik zit al tijden weer lekker in mijn vel gelukkig.

Verder vind ik de angst/zorgen dat haar of mij iets overkomt vreselijk. Ik moet er niet aan denken. Ik probeer er dan ook niet te veel bij stil te staan, je hebt er toch geen controle over. Ik probeer zo veel mogelijk te concentreren op alle geweldige en leuke dingen aan het moederschap, en dat zijn er gelukkig heel veel.”

En wat is bijvoorbeeld juist meegevallen of tegen gevallen?
“Tot nu toe valt het mij allemaal wel mee. Mila is erg makkelijk. Ze vind alles leuk en is over het algemeen altijd wel vrolijk. Natuurlijk is ze af en toe driftig en zegt ze soms de hele dag nee, toch stoor ik hier mij minder aan dan ik had verwacht. Ik moet er vaak om lachen en zie het als een uitdaging, hoe kan ik haar helpen om zich wat minder gefrustreerd te voelen? Voor Mila is elke dag weer een nieuwe dag, en zo zie ik het ook, nieuwe dag, nieuwe kansen, nieuw avontuur.”

Wat is voor jou een goede balans tussen werk en gezin?
“Mijn ideaal plaatje is 3 dagen werken en de overige dagen thuis. Dan is het voor mij heerlijk in balans.”

Hoe was jij zelf als kind? Wat herken je terug in Mila?
“Wat ik van mezelf weet is dat ik wel een angstig en voorzichtig kind was. Altijd bij mijn moeder in de buurt, vond het lastig om uit logeren te gaan en nieuwe situaties vond ik doodeng. Het scheelde zo enorm dat ik een tweelingzus had (heb). Dit zorgde ervoor dat ik nooit echt alleen was.
Mila is van zichzelf ook wat angstig. Ze blijft altijd in mijn buurt en in nieuwe situaties kijkt ze de kat uit de boom. Ze heeft echt minimaal 15 minuten de tijd nodig voor ze op avontuur gaat. Ze houdt er dan ook absoluut niet van als er onbekende mensen/kinderen in haar buurt komen of aan haar gaan zitten (kleine kinderen die haar willen “aaien” of volwassenen die haar een aai over de bol willen geven). Mila roept nee, kijkt boos en kan er ook bij gaan schreeuwen. Ik herken dat wel. Ik zie eigenlijk best veel voordelen aan het wat angstiger zijn. Mila is heel voorzichtig, ik ben haar niet zo maar kwijt en er is geen strijd over handjes vasthouden als we buiten lopen.”

Verder heeft Mila, net als ik, een sterke eigen wil. Wilt nu al alles zelf doen en als ze iets niet wilt, wilt ze het niet, hahaha echt een eigenwijsje net als haar moeder.

Wat heb jij van jouw ouders meegekregen?
“Behandel iedereen met respect, wees beleefd en lief voor anderen.”

Welke normen en waarden geef jij Mila mee?
“Wees beleefd, behandel iedereen met respect en ben lief voor alles wat leeft (dieren/planten/mensen).
Ook wil ik Mila graag meegeven dat ze mag voelen wat ze voelt. Ieder mens is uniek en je bent helemaal goed zoals je bent.”

Hoe gaan jullie thuis om met de Ipad / Iphone?
“Die mag ze niet. Ze mag niet op onze telefoons en we hebben wel een tablet maar gebruiken deze zelf nooit. Mila weet niet eens dat we hem hebben.”

In hoeverre is gezonde voeding voor het gezin belangrijk?
“Het eerste jaar is Mila geheel suikervrij opgevoed (dus zonder pakjes, zakjes, en geen bewerkt voedsel). Alles was zelf gemaakt en/of afkomstig van de biologische bakker/winkel. Na haar eerste jaar ben ik wel wat makkelijker geworden. Vooral als we ergens op visite zijn. Toch proberen we haar zo veel mogelijk suikervrij en onbewerkte voeding te geven.”

Wat is het lievelings eten van jouw dochter?
“BROOD! Droog brood, brood met boter, brood met pindakaas, brood met paprikaspread, brood. Je kan haar er voor wakker maken, ik weet het zeker. Mila ziet van ver al ergens brood staan/liggen en stopt niet met vragen tot ze een kapje of stukje mag. Elke vorm van brood gaat er overigens in; wraps, turks brood, stokbrood, speltbrood, krentebol. Tsja, zoals ik al zei; brood.”

Hebben jullie een avond ritueel en hoe ziet deze eruit?
“Ja zeker, rond half 7,7 uur naar boven. Om de dag gaat ze in bad of doucht ze met een van ons mee.  Mila heeft een gevoelig huidje dus deze verzorgen we met sudocreme, weleda lotion of bepanthen. Dan poetsen we haar tanden, lezen we een boekje voor en als ik haar naar bed breng ga ik met haar in de schommelstoel schommelen en kroelen, daarna bedje in, muziekje aan en slapen.”

Hoe creëer jij tijd voor jezelf?
“Ik heb gedurende de dag eigenlijk best veel tijd voor mezelf, omdat Mila veel slaapt. Ze slaapt 2x 1,5 uur of 1 x 3 uur. Dit zijn echt mijn momentjes. Ook gaat ze ’ s avonds om uiterlijk half 8 naar bed, dus dan heb ik de avonden alleen of samen met Niall ook genoeg tijd. In de ochtend slaapt Mila ook goed uit. Normaal is het half 8/8 uur en sinds 2 weken is het 9 uur/half 10. Hierdoor heb ik elke ochtend ook een heerlijk rustige start. Ik mag dus niet klagen en vind gedurende de dag altijd een moment voor mezelf.”

Wat doe je graag? Waar kan je onwijs van genieten?
“Ik ben gek op sporten! Ik Bootcamp nu al 4 jaar en ben sinds kort begonnen aan yoga. Ik doe dit bijna dagelijks. Het geeft mij veel energie en tegelijkertijd rust. Verder hou ik van films kijken, naar de bioscoop gaan, reizen, lezen, afspreken met vrienden/zussen,  lunchdates of koffiedates, avondje hangen op de bank met hubby.  Eigenlijk vind ik het allemaal heerlijk en het hangt erg af van mijn gemoedstoestand  waar ik op dat moment het meest zin in heb en dus het meest van geniet.”

Hoe belangrijk is quality time voor jou en je man samen?
“Heel belangrijk. We proberen 2x per maand samen een avondje uit te gaan. Ik heb een oudere zus, zij heeft al 3 kinderen. Waaronder een tweeling van bijna 16 (jup tweelingen zitten in de familie J). Een van de 2 past dan op Mila. We zorgen er wel altijd voor dat Mila dan al op bed ligt.

Verder zijn we al een aantal keer een weekendje weg geweest samen, gewoon omdat het kan en omdat we dat zo fijn vinden. Ik geniet ook echt van die tijd samen. Even zoals “ vroeger” gewoon met zijn twee. Heerlijk! Al wordt het gemis naar Mila steeds groter. Toen ze baby was, had ik dit minder. Maar nu heeft ze zo haar eigen karakter en echt een aanwezige (denk; non stop kletsen ;)) rol in ons gezin, dat het heel gek voelt om zonder haar weg te zijn. Toch zorgt dat gevoel er niet voor dat we het dus niet meer doen. Wij vinden het beiden belangrijk om ook aan onze relatie te blijven werken en dus tijd voor elkaar te maken. Na 12 jaar en het krijgen van een baby is dat ook erg belangrijk.”

Heb je nog bepaalde dromen?
“Mijn droom is om weer een vaste baan te vinden waar ik me prettig bij voel.  Waarin ik mezelf kan zijn en waar ik nog veel in kan leren en groeien. Iets vast zou ik fijn vinden, die zekerheid mis ik nu.

Verder droom ik van een mooie toekomst, samen met Niall en Mila. Het voelt compleet nu. Samen zijn we een leuk gezin, vind ik J. Ik geniet er van. Ik hoop dat we in goede gezondheid oud mogen worden. En verder bekijk ik het per week. Ik probeer niet meer te veel te plannen, zoals ik dat vroeger deed. Ik probeer meer in het hier en nu te leven en te genieten van al het moois om me heen op dit moment.”

Hoe zie jij de toekomst?
“Als 1 groot, mooi avontuur. Eerst gaan wij met zijn drieën in januari 3 weken naar Australië. Ik heb daar familie wonen en kan niet wachten om deze mooie reis met elkaar te gaan maken. Ik heb zelf eerder in Australië gewerkt en gewoond voor 5 maanden na mijn studie. Sindsdien hou ik van reizen en ik wilde altijd al eens terug, maar dan samen met Niall. Ik ben heel blij dat ik deze reis nu kan maken met Niall en Mila.

Ook ga ik aankomend jaar starten met een opleiding. Deze opleiding is echt een cadeautje voor mezelf. De afgelopen jaren waren niet altijd makkelijk. Naast alle mooie dingen (mijn trouwdag en het mooiste van alles: Mila) heb ik ook flinke tegenslagen gehad (mama verloren, maar afgelopen zomer ook mijn baan n.a.v. bezuinigingen na 7 jaar). De abrupte veranderingen in mijn leven hebben mij aan het wankelen gebracht. Ik heb, samen met hulp, mezelf gelukkig weer terug gevonden.

Ik sta vandaag dan ook sterker in mijn schoenen dan ik ooit heb gestaan. Ik denk dat dit komt, omdat ik mezelf valideer. Ik sta achter mezelf, mijn normen en waarden, mijn kracht, mijn gevoel, maar ook mijn onzekerheden en angsten. Ik voel mij in balans. Ik ben altijd iemand geweest die haar hart volgt. Maar ook ik werd soms tegengehouden door mijn angst en onzekerheid. Nu sta ik eindelijk sterk genoeg in mijn schoenen dat ik mijn angst onder ogen durf te zien in plaats van uit de weg te gaan.

Ik ga de opleiding tot Spiritueel Therapeut volgen aan de Academie voor Spirituele integratie (ASPI). Het is een 4 jarige deeltijd opleiding. Elk jaar kun je kiezen of je het jaar daarop doet of niet. Het eerste jaar is een intensieve jaarontwikkeling. Na het 2^e jaar ben je spiritueel begeleider en als je het 3^e en 4^e jaar doet en goed afrond (inclusief scriptie) ben je uiteindelijk spiritueel therapeut.

Ik ben naast een nuchter persoon, altijd met het spirituele bezig geweest. Mijn intuïtie is sterk ontwikkeld en soms ervaar ik dingen die niet te verklaren zijn. Ik heb hier al jaren iets mee willen doen, maar dacht steeds dat het iets is voor “ later als ik groot ben” . Ik ben hier ook niet naar iedereen open over geweest, uit angst voor veroordeling. Nu heb ik eindelijk deze stap durven nemen. Ik ben dan ook heel benieuwd wat het eerste jaar mij gaat brengen. Ik kijk er in ieder geval heel erg naar uit.”

Wat is jouw levensmotto?
“Count your blesings and live life to the fullest!”

Heb je nog tips voor andere moeders?
“Wees trots op jezelf als moeder. Je doet het verdomde goed! Vergelijk jezelf niet met anderen en veroordeel andere moeders niet, iedereen is anders. Volg je hart en wees lief voor jezelf. Niemand is perfect, iedereen heeft zijn ups en downs. Accepteer je downs en besef dat het morgen weer een nieuwe dag is, nieuwe ronde, nieuwe kansen. En geniet dubbel en dwars van je ups! ?
Oja en zeg tegen je kinderen (en iedereen waarvan je houdt), dat je van ze houdt. Niet alleen denken,  maar zeggen. Doen. Echt. Het maakt uit.”