OPENHARTIGE EN EERLIJKE COLUMN!

Een paar weken geleden werd ik benaderd door Gonda Meurs, documentaire fotografe en eigenaar van ‘Day in my life’. Of wij het als gezin leuk vinden om mee te werken aan een shoot. Niet zomaar een shoot. Ze wil een hele dag met ons meelopen en alles fotograferen. Geen foto’s met ‘say cheese’ glimlachen en geforceerde houdingen, maar échte emoties.

Wij moeten er even over nadenken, want ja, het is toch wel erg privé. Daarnaast is het intensief om de hele dag een ‘vreemd’ iemand in huis te hebben, vooral voor de kinderen. Toch zijn we er snel over uit om het wel te doen want een mooier document voor later bestaat er eigenlijk niet.

Een week daarna gaat om 8 uur ’s ochtends de bel. Polle doet in zijn badjas de deur open en neemt Gonda mee naar boven. Best vreemd om mezelf zonder make-up en vanuit bed voor te stellen. Het doet me heel even denken aan de ontmoetingen met de kraamhulp. Na een kort praatje gaat Gonda geruisloos in de hoek van onze slaapkamer zitten. Het enige wat we van haar horen is het geklik van haar camera. Tuur en Pom zijn na 5 minuten aan haar gewend. Iets wat ik heel bijzonder vind, want daar heb ik me van tevoren het meest druk om gemaakt. Ik had verwacht dat ze zich zouden gaan uitsloven of juist dwars zouden doen. Na het ochtendritueel kleden we de kinderen aan, springen we zelf om de beurt onder de douche om vervolgens naar beneden te gaan. Na het ontbijt besluiten we ons vaste rondje boodschappen te doen. Ook vandaag duurt het wel even voordat we vertrokken zijn. Pom stribbelt tegen bij het aandoen van de schoenen, Tuur heeft een poepluier en eenmaal buiten blijkt de band van de bakfiets helemaal leeg. Zo is er altijd wel wat. Een half uur later zitten we op de fiets. We gaan naar de bakker en er volgen nog wat winkels. We eindigen ons rondje in de speeltuin. Rond het middaguur gaan we naar huis om een broodje te eten waarna we de kindjes op bed leggen. Even rust zou je denken maar stilzitten is er niet bij. Er ligt een enorme berg was, de ramen moeten nodig worden gelapt en er is een bom aan speelgoed ontploft. We verdelen de taken en gaan aan de gang. Precies als we klaar zijn horen we de kindjes alweer, ze zijn wakker. De middag blijven we thuis. Lekker even in de tuin rommelen, kleien en spelen met de treinbaan. Omdat Polle doordeweeks veel van huis is, is het weekend voor hem ook echt qualitytime met de kindjes. Terwijl ik vast begin met koken, speelt hij met Tuur en Pom. Zoals altijd wil Tuur graag helpen in de keuken en dus zet ik hem op het aanrecht. Vanzelfsprekend draai ik het gas uit als hij op het aanrecht zit maar toch krijgt hij door het iets te hard roeren een paar hete spetters op zijn knie. Gauw onder de kraan en gelukkig valt het mee. Toch erg schrikken als zoiets gebeurt, volgende keer nog voorzichtiger. We eten spaghetti en daarna gaan we gelijk naar boven. Kindjes in bad en na een verhaaltje naar bed. Gonda heeft alles vastgelegd en dat allemaal terwijl ze onzichtbaar bij ons was. We hebben geen foto terug gezien dus zijn ontzettend benieuwd naar het resultaat.

Een paar dagen later ontvangen we de foto’s al. Wat een aangename verrassing! De eerste paar keer dat ik door de foto’s ga rollen de tranen over mijn wangen. De liefde die ik zie en voel bij deze foto’s is zo echt, zo puur. Het laat me zien en beseffen wat ik heb en hoe gezegend ik ben, dat ontroert me enorm. Ik stoor me aan niets op de foto’s en ben alleen maar oneindig trots op mijn gezin en op ons huishouden, inclusief de chaos, vlekken en troep.

Dit zijn de foto’s die je later aan je kinderen wilt laten zien. Zo was het bij ons thuis en zo zagen we er allemaal uit. Foto’s waar niemand bezig is met zichzelf. Net zoals je eigen albums van vroeger. Vroeger, toen onze ouders nog geen instagram hadden en totaal niet bezig waren met dat ‘perfecte plaatje’ waar het tegenwoordig om draait. En erger nog, waar we bijna allemaal aan mee lijken te doen. Ik moet toegeven dat ik zelf ook inspiratie haal uit mooie foto’s die kloppen. Tegelijkertijd, als ik er over nadenk, roepen die foto’s de minste emotie op en ben ik die foto na een paar seconde ook weer vergeten. Voldoen aan het ‘perfecte plaatje’ op social media zorgt bij veel mensen voor een bepaalde druk en soms zelfs depressief gevoel. De meest perfecte figuurtjes in de leukste outfits, op de hipste hotspots, afgemaakt met een goed make upje en een prachtige hairdo. Oh en dan vergeet ik nog helemaal het betaalde filtertje. Om door een ringetje te halen, zo lijkt het. Het moet eruitzien als een spontaan plaatje maar over elk detail is nagedacht en de foto is minstens 20 keer geschoten. Wie houden we met z’n allen voor de gek? En met welk gevoel kijk je later naar die ‘gemaakte’ plaatjes?

Bij mij is het er ook ingeslopen om alleen de leukste foto’s te delen waarop we allemaal gezellig kijken of mooi lachen. Maar het leven is nou eenmaal niet alleen maar zo prachtig als we willen laten zien. Een gezin met jonge kinderen draaiende houden is pittig en alles behalve glamourous. Daarom vind ik de foto’s van de Day In My Life reportage zo prachtig! Zelfs de foto’s zonder make up, die in gekke houdingen of met een verbaasde blik. Je ziet dat we happy zijn met elkaar en dat straalt er vanaf. Geluk zit van binnen, bedankt lieve Gonda voor het openen van mijn ogen.

Liefs Marjolein

001