Ben jij de moeder die je ooit dacht te worden? Ik eigenlijk totaal niet, bedacht ik me. Ik ben een stay-at-home mom, terwijl ik ooit dacht echt wel “een carrière” naast mijn gezin te willen hebben. Die ambitie heb ik inmiddels niet meer. Ook dacht ik ooit dat borstvoeding geven aan een kindje dat al kan lopen of praten maar een beetje gek was en dat ik dat dus niet zou gaan doen. Maar nu is Lovy bijna 11 maanden en loopt langs de tafel, bank, etc. en ik denk dat ik nog lang niet klaar ben met haar voeden. Ik vind het ook absoluut niet raar, ook niet wanneer ze zometeen los loopt of praat. Ik vind het super makkelijk en fijn en geniet er nog steeds enorm van. Dus ik blijf er lekker mee doorgaan zolang het zo goed voelt.
Ik ben een mama die haar baby 8 maanden in de co-sleeper naast haar liet slapen en toen naar het ledikant in eigen kamer is overgegaan omdat de co-sleeper gevaarlijk werd omdat haar kleine baby ineens ging staan. Gelukkig ging die overstap heel goed, want anders had ik haar ledikant naast ons bed gezet. (Wat net past, want de grote slaapkamers hebben wij hier aan de kinderen gegeven.)
Een mama die haar kindjes graag dichtbij haar houdt. Jaelyn geeft mij nog steeds altijd een handje als we buiten, naar school of door de stad lopen. Niet omdat dat moet, maar omdat zij graag dat gevoel van veiligheid heeft. Lovy draag ik het liefst in de draagdoek of –zak. Gelukkig vindt zij dat ook heerlijk. Ze is of wordt en blijft altijd rustig als ik haar draag.
Een mama die (en nu komen de echte confessions) super beschermend is. Ik ben dus echt zo’n moeder, die continu roept “pas op”, “voorzichtig”, “kijk uit”. Super vervelend natuurlijk voor kinderen en ik doe ook echt wel m’n best om daar losser in te worden. Lukt ook wel redelijk, want bij Lovy ben ik al een stuk losser dan dat ik bij Jaelyn was. Maar er is nog wat werk aan de winkel.?
Een mama die niet zo goed tegen knoeien kan. Ik ben dus echt zo’n moeder. Vaak zie ik kindjes voorbij komen (op Instagram) die van top tot teen onder het eten zitten, omdat ze ‘het lekker zelf mogen doen’ en ik kan dat dus niet hé. Ik probeer het wel, om (daar heb je ‘m weer) daar steeds losser in te worden, maar ik kan er zó niet tegen. Dan ga ik dus tussendoor tien keer met een doekje of snoetepoetser alvast haar handjes, de stoel, de tafel en/of haar snoet afvegen. Hoe irritant (voor haar). Ik werk eraan.
Een mama die iets minder vaak nee zegt, dan ze voordat ze mama was dacht dat ze zou doen. Ik ben een beetje een zacht gekookt ei. Nou ja, er zijn ergere dingen. Toch? Een mama die niet zo happig is op oppas. Dat komt misschien nog, ooit. Maar voorlopig moet ik er echt nog niet aan denken dat ik ze met “een oppas” achter laat. Dan maar geen feestje. Bij opa en oma heb ik er geen moeite mee, maar ook dat komt eigenlijk niet vaak voor. Nu sowieso lastig, nu we 400km van ze vandaan wonen. Ik ben ook niet zo happig op logeren. Hoe erg ik op sommige momenten ook verlangt heb naar iets meer slaap. Waarschijnlijk speelt daarbij mijn gevoel van onafhankelijkheid ook een rol. Ik heb altijd een soort gevoel van het allemaal alleen te willen doen en oppassen of logeren voelt dan alsof ik anderen mijn taken overdraag.
Een mama wiens wereld (maar dan ook volledig) om haar kinderen draait. Het was nooit mijn plan om huismoeder te worden, maar het is zo gelopen. Door de bekkeninstabiliteit die opspeelde tijdens mijn eerste zwangerschap raakte ik mijn baan kwijt. Ooit werkte ik als leidinggevende bij Ici Paris XL en was dát mijn leven. Maar toen ik 2 jaar na mijn bevalling van Jaelyn nog niet in staat was volledig mijn werk te doen werd ik zonder pardon op straat gezet. Op dat moment startte ik net met mijn revalidatietraject (had ik eindelijk de juiste behandeling gevonden), maar de tijd was om. Ik geloof zelf heel erg in het lot. Dat de dingen gaan zoals ze gaan met een reden. Op het moment dat ik mijn baan verloor vond ik het wel heel even moeilijk om het zo te zien. Juist op datzelfde moment ging Randy op missie en hadden we nèt ons appartement met een aardige restschuld verkocht omdat we heel graag groter wilden gaan wonen. Maar ik moest me vasthouden aan mijn vertrouwen in het lot. Uiteindelijk zijn er hele mooie dingen op ons pad gekomen en ben ik nu dolgelukkig dat het is gegaan zoals het is gegaan. Ik heb het geluk een stay-at-home mom te kunnen zijn en dat voelt echt als een zegen. Ik kan nu gewoon 24/7 bij mijn kindjes zijn, in elk geval de eerste 4 jaar. En ik moet zeggen, ik zou nergens anders liever willen zijn.
Vorige blog van Nienke gemist? Lees ‘m hier
