Altijd als ik Jaelyn van school haal rent ze super blij met haar armen wijd op mij af. “Mamaa! Mamaaa!” roept ze. Ik spreid mijn armen ook en we knuffelen elkaar alsof we elkaar een week hebben moeten missen. Ik vraag haar of ze het leuk heeft gehad en tot nu toe zegt ze altijd enthousiast “ja!”. In de auto naar huis probeer ik te achterhalen wat ze die dag gedaan heeft of wat er gebeurd is. Vooral de eerste dagen kon ze bijna niets onthouden van wat er die dag gebeurd was. Jammer en stiekem ook wel moeilijk vond ik dat. Maar arm mopje, wat ze allemaal in zich op heeft proberen te nemen een hele dag. Elke dag dat ze meer naar school was geweest wist ze meer namen op te noemen van de kinderen uit haar klas. Ze wilt ook zo graag alles weten en kunnen en begrijpen. Haar juf zei ook al; “Ze observeert enorm. Ze neemt álles in haar op wat er om haar heen gebeurt.” En ze zei; “Ze wil meer dan nodig. Dat hoeft allemaal nog niet.” Dat is voor ons wel heel herkenbaar. Jaelyn wil altijd alles kunnen en ook echt goed doen.
Jaelyn valt volgens mij wel goed in de groep. Al heel snel vroegen kinderen uit haar klas om af te spreken. Kwam er een van haar eerste echte schooldagen een meisje uit haar klas naar ons toe gelopen, kort na ons knuffelmoment, die Jaelyn vroeg om af te spreken. Jaelyn keek mij aan en zei: “Ja mama, wij willen afspreken.” Ik stond eigenlijk even met m’n mond vol tanden. Ik dacht oke, hoe pak ik dit handig aan. Geen idee of Jaelyn er misschien al wel klaar voor is, maar ik in elk geval nog niet. Dat was niet mijn antwoord. Ik heb gezegd dat Jaelyn eerst nog even iets langer moet wennen aan het naar school gaan. Toen we kort daarna in de auto naar huis reden vroeg Jaelyn: “Mama, wat is afspreken eigenlijk?” haha, mupke.
Ondanks dat Jaelyn goed in de groep valt, het élke dag super goed gedaan heeft op school (volgens de juf was niet te merken dat ze nieuw is) en dat ze het elke dag super leuk heeft gehad, kwam er ineens een ochtend dat ze begon te huilen bij het afscheid nemen. Ik moest haar volledig in tranen achterlaten en dat vond ik best even moeilijk. En vervolgens een ochtend dat ze niet meer naar school wilde. Het was haar vijfde schoolweek, de vierde wanneer je de wendagen niet mee telt. Ineens zei ze ’s morgens nadat we ons al helemaal klaar hadden gemaakt en we de jassen aantrokken: “Ik wil niet naar school. Ik wil bij jou blijven. Als ik naar school moet dan ga ik jou missen.” En begon echt heel hard te huilen. Ik twijfelde uiteindelijk heel even en dat had ik niet moeten doen. Kleuters voelen elke opening, hoe klein ook, feilloos aan. Toen ik daarna vol hield dat ze natuurlijk gewoon naar school moest, ging ze me smeken. “Alsjeblieft! Mamaa! Alsjeblieft!” schreeuwde ze het huilend uit. Ik zie haar zelden zo overstuur dus ik liet haar winnen. Ik kon het niet over m’n hart verkrijgen op dat moment. En ik sprak met haar af dat ze morgen hoe dan ook naar school zou gaan.
De volgende ochtend begon het huilen al vanaf het moment van wakker maken. Ik kreeg sterk het gevoel dat ze mij uittestte. Ik zei: “Lieve schat, hoe vaak je het ook vraagt, hoe lief je het ook vraagt en hoe lang of hard je ook huilt.. jij gaat hoe dan ook naar school vandaag.” Ze bleef huilen, maar dit keer was het meer jammeren en uiteindelijk op school mocht ze in de kring bij de juf op schoot de dag starten. Achteraf bleek het na 2 minuten in de klas helemaal over te zijn en heeft ze weer een top dag gehad. Daarna is ze 2 dagen vrij geweest en vervolgens was ze het hele weekend aan het huilen zodra ze aan school dacht. “Ik wil echt niet naar school! Dan ga ik mama missen.” was het dan. We zijn verder geen discussie aan gegaan en uiteindelijk moest ze toch gewoon naar school van ons. Ik dacht als we nu niet doorzetten word het alleen maar erger waarschijnlijk. Die ochtend verliep hetzelfde als de laatste ochtend toen ze naar school ging. Steeds weer beginnen te huilen of jammeren en toen waren we ook nog eens te laat op school die ochtend (ik had bijna 10 minuten m’n auto ijsvrij staan te maken en die tijd had ik even niet ingecalculeerd) en was er ook nog eens een, voor ons, vreemde juf! Ojee, dacht ik. Maar de juf pakte het meteen goed op, tilde Jaelyn op en ging met Jaelyn op schoot in de klas zitten. Wederom bleek het in 2 minuten over te zijn en had ze een geweldige dag. De dag erna was het huilen beperkt tot het opstaan en het ontbijt. Het afscheid op school hield ik zo kort mogelijk, op advies van de juf en dat ging goed. Nu de afgelopen schooldagen geen problemen meer gehad, ook niet met afscheid nemen. Nu komt er alleen weer een volgende grote verandering aan, voor Jaelyn en voor ons. Wat dat is vertel ik snel in een nieuwe blog.”
Lees hier ook de vorige blog van Nienke terug
Volg jij Mama Glossy al op Instagram?
You might also like
