Roos, 33 jaar geleden geboren, 16 jaar samen met haar grote liefde, trotse moeder van twee jongens (januari 2014 & december 2015) en hun tweelingdochters (april 2018).
Na jaren verbouwen wonen ze in hun droomwoning op een prachtig rustige plek in Overijssel. In het dagelijks leven is Roos financieel adviseur bij een bank. Sinds de zwangerschap van de tweeling vindt ze het heerlijk om haar gedachten en ervaringen op te schrijven en te delen. En dat doet ze dus hier op Mama Glossy! Lees je mee?
Dag zomer, hallo herfst
De zomer is voorbij. De blaadjes beginnen te vallen en wij sluiten een periode af. De prille baby fase laten we achter ons. De meisjes zijn inmiddels al 5 maanden. 5 maanden! Waar blijft de tijd? Is het werkelijk al 5 maanden geleden dat ze geboren werden? Ze eten inmiddels al groente en fruit. Het leek gisteren dat we ze met een maagsonde mee naar huis namen.
Onze wens voor een derde kindje was groot. Stiekem hadden we het zelfs weleens over 4 kinderen. Toen ik zwanger was waren we ontzettend blij. Toen weken later bleek dat het er twee waren konden we ons geluk niet op.Twee jongens en twee meisjes. Wat voelen we ons bevoorrecht, zoveel rijkdom, zoveel dankbaarheid voor ons mooie gezin. Met de komst van de meisjes krijg ik steeds meer het gevoel dat ons gezin compleet is. Dat maakt ook dat je veel dingen voor de laatste keer mee maakt. En ondanks dat ik aan alles voel dat we compleet zijn vliegt me dat soms toch even aan.
De ontvangen kaartjes hangen nog steeds in de hal. Alsof hier net een baby is geboren in plaats van maanden geleden. Mijn man heeft al meerdere keren aangegeven dat die kaartjes nu toch wel een keer weg kunnen. Ook de ooievaar bij de voordeur heeft er ruim 3 maanden gestaan. Hoe stom ik het ook vind…..ik kan moeilijk afscheid nemen van deze periode.
Van vriendinnen en collega’s hoor ik dat zij na kindje 1,2,3…. aan alles voelden dat het compleet was. Ik vraag me sterk af hoe dat dan voelt. Ik ervaar dat gevoel niet. Van mij mogen ze nog wel een hele tijd zo klein blijven. Manlief is het daar overigens totaal niet mee eens. Hij kan niet wachten totdat ze kunnen lopen en de wereld verder kunnen ontdekken.
Door complicaties tijdens de keizersnede ben ik al een aantal keer terug geweest op de poli gynaecologie. En daar lopen ze in groten getale: zwangere vrouwen met dikke buiken. Een zwangere buik blijf ik iets bijzonders vinden. Ik weet dat ik het, vooral de laatste weken van de tweelingzwangerschap, pittig vond. Maar de pijn ben ik vergeten (dat regelt Moeder Natuur wel handig) en het idee dat ik nooit meer leven in mij ga voelen maakt me melancholisch. Nooit meer een dikke buik (niet door een zwangerschap in ieder geval), nooit meer een kraamweek, nooit meer zwangerschapsverlof en zo kan ik nog wel even door gaan.
Terwijl ik dit typ voel ik me een beetje schuldig dat ik dit zo ervaar. Ik ben in de gelukkige positie dat ik dit 3 keer heb mogen meemaken. Er zijn vrouwen die dit nooit mee mogen maken. Dankbaarheid, grote dankbaarheid overheerst. Maar ik moet toch echt even slikken wanneer ik de eerste kleertjes weg geef omdat mijn meisjes ze niet meer passen. Wanneer ik hun doopjurkjes opberg. De ooievaar ligt inmiddels in de schuur. Te wachten totdat er bij een ander gezin een baby geboren wordt. En ik heb met mezelf afgesproken dat het volgende week toch echt tijd gaat worden om de kaartjes op te ruimen.
Afscheid van een periode in ons leven. Een periode waar ik met heel veel liefde en plezier op terug kijk. Wat hebben we genoten en wat was het pittig af en toe.
Een voordeel van het afsluiten van een fase, er volgt altijd weer een nieuwe. Een heerlijke zomer ligt achter ons, de herfst heeft zijn intrede gedaan. Een herfst waarin ze zich alle 4 ongetwijfeld weer verder gaan ontwikkelen, waarin we genieten, uitgeput zijn en soms onszelf afvragen hoe we het weer allemaal “gedraaid” gaan krijgen.
Hoe heerlijk de zomer ook was, ik hou van de herfst. Kachel aan, kaarsjes, dekentjes. En een voordeel van het groter worden van de meisjes is dat ze mee mogen in de bakfiets.
De bakfiets is vol. Gevuld met twee jongens en twee meisjes.
We zijn compleet gelukkig & gelukkig compleet!
Lieve groet,
Roos
Vorige blog van Roos gemist? Je leest ‘m hier: De plicht roept!
