Ik ben Priscilla, 31 jaar, alleenstaande moeder van Bobbi Anaïs, 23 maanden. Wij wonen in Amsterdam samen met Bloem, onze Jack Russel/ShiTzu. Ik ben met een vriendin een webshop gestart, Stijlicoon.
Inmiddels zijn Bobbi en ik al 1,5 week thuis van Ibiza. Een wereldtijd gehad met mijn lieve vriendin en haar dochter plus de lieve familie. Maar dan is het ook weer “ Back to reality”. Gaan we weer, de dagelijkse dingen, stress, druk, wennen aan het andere ritme.
Na een weekend doodziek in bed te hebben gelegen met een hoogstwaarschijnlijke voedselvergiftiging. Ik dacht werkelijk waar dat ik doodging. Ik heb huilend Bob haar vader gebeld, de huisarts omdat ik niet wist waar ik het moest zoeken. Non stop op toilet zitten met een emmer is niet heel fijn. Alleen al niet en met een klein hummeltje om je heen al helemaal niet. Maar ik heb het overleefd dacht ik totdat ik vanochtend weer opstond met een maagpijn, hoofdpijn, buikpijn en misselijkheid. Ik dacht: wat er gebeurd, gebeurd er maar ik ga niet weer mijn longen uit mijn lijf kotsen. Volgestopt met paracetamol want ik moest vandaag het meubilair kopen met Moon voor het kantoor van “Stijlicoon”. De IKEA in is niet 1 van mijn favo bezigheden maar we moesten toch echt onze spullen gaan inslaan.
Onze looproute gevolgd, overlegd wat we wel en niet wilde. Bureaustoelen uitgeprobeerd want dat is toch wel erg belangrijk als je de hele dag met elkaar in een ruimte zit opgesloten;) We hadden alles opgeschreven op het bekende blaadje plus het bekende potloodje. Mooi alles was in volgorde dus we konden van stelling 1 naar stelling 38. Weliswaar 2 karren vol maar we hadden alles dus we konden in de rij gaan staan.
Goedemiddag mevrouw, wij hebben niet alle streepjescodes aan 1 kant is dat een probleem voor u? (het staat gewoon op het karretje dat het makkelijker is, oeps) Nee hoor helemaal niet, gelukkig… En toen kwam het er bestonden pakketten uit 2 delen wat wij natuurlijk niet hebben gezien met het praten tussendoor. Oh nee wat nu dan? Gaat u maar even uit de rij en loop maar terug met de karren. Ik keek achter mij en zag de rij. Bloedheet kreeg ik het, schaamrood op mijn kaken maar toch teruggelopen want incomplete pakketten hebben we niets aan en gelukkig kwamen wij er nu achter en niet thuis.
De kinderen waren niet mee vandaag anders had ik het helemaal niet getrokken. Bob is druk, heel druk maar ook heel gezellig. Helemaal into me, echt zo fijn dat ik een echte fan heb en dat dat mijn dochter is. Ze wilt het liefst in mij zitten en roept de hele dag: mama liggen mama liggen. Nee Bobbi je gaat vandaag bij papa slapen. Neeeeeheeee mama lieeehieeeeeeefff, mama liiiiguuuuhhhhh. Vandaag uiteraard een regelrechte ramp toen haar vader haar kwam halen. Ik ben snel gevlucht na een kus anders breekt mijn hart. Zodra ik weg ben is het over. Ook weer een nieuwe fase en dit is zeker niet de laatste…
Xoxo Priscilla
You might also like
