Ik ben Priscilla, 31 jaar, alleenstaande moeder van Bobbi Anaïs, 17 maanden. Wij wonen in Amsterdam samen met Bloem, onze Jack Russel/Shi Tzu. Ik ben met een vriendin een webshop gestart die (als alles volgens de planning verloopt) in februari online gaat, Stijlicoon!
Het gaat mij allemaal veel te snel met Bob. Toen ik nog zwanger was riep iedereen: Je moet echt gaan genieten van je kraamtijd, want voor je het weet loopt ze. Tuurlijk dacht ik, al die goedbedoelde adviezen waar ik mij enorm aan kon irriteren. Maar het was dus echt zo vanaf het moment dat Bob geen borstvoeding kreeg moest ik door de eerste fase heen. Iedereen kon haar nu voeden en ze was niet meer afhankelijk van mij. Wat een tranen heb ik daar om gelaten, wat een emotie kwam daarbij kijken buiten die hormonen die gierden door mijn lichaam.
En vanaf dat moment ging alles in een treinvaart. Bob sliep niet meer in de wieg naast ons (toen was er nog sprake van “ons”) maar in haar eigen ledikant, in haar slaapkamer. Om het half uur stapte ik mijn bed uit om te kijken of ze nog wel ademde en bewoog. Ja hoor, hartje sliep als een roos en sliep al vrij snel door. De fles ging over op fruithapjes, papflessen en uiteindelijk naar brood met beleg.
Vorige week had ik een informatie ochtend op een basisschool voor Bob. Al die ouders stroomde binnen, ook stelletjes. Zit ik dan met Bob en haar oma. Ik heb dan meteen het idee dat mensen aan mij af kunnen lezen dat ik alleenstaande moeder ben. Onzin natuurlijk want voor hetzelfde geldt is Bob haar vader gesneuveld tijdens een missie of hij is gewoon aan het werk.
Bijna 2 uur lang zat ik daar alle informatie tot mij te nemen. Maar hoe bepaal ik nou of mijn kind goed kan samenwerken of juist zelfstandig kan werken? Ik heb geen idee en ik ben mij aan het verdiepen in allerlei basisscholen. Het meest bizarre is dat je je kind al vanaf 2,5jaar moet inschrijven voor een basisschool en dan moet je ook nog een paar andere keuzes opgeven. Maar voor het zover is gaat Bob eerst naar de peuterspeelzaal. Het is goed voor haar ontwikkeling en leuk om met andere kinderen te leren spelen. Bob heeft wekelijks een speelsessie met haar BFF Liv (dochter van mijn BFF). Wij geven het door; wij BFF, de kids ook BFF!
Maar buiten dat Bob dus wekelijks in contact is met Liv, gaat Bob op maandag naar een KDV, daar heb ik haar voor ingeschreven. Een ochtend in de week om maar even stoom af te kunnen blazen en vast te kunnen leren hoe het straks is om in een grote groep te spelen. Ik weet bijna wel zeker dat ze het enorm naar haar zin gaat hebben. Bij de rondleiding van “De Petteflet” wilde Bob niet meer weg, ze was aan het socializen en vriendjes aan het maken.
Maar wat ik probeer te zeggen is dat ik het moeilijk vind om van al die beginfases afscheid te nemen. Ben ik aan de ene fase gewend, dan begint alweer de volgende. Ik zou zo graag nog meer baby’s willen. Ik wil zwanger zijn, baren en werpen!
Tot volgende week,
Xoxo Priscilla
You might also like
