Ik ben Priscilla, 31 jaar, alleenstaande moeder van Bobbi Anaïs, 17 maanden. Wij wonen in Amsterdam samen met Bloem, onze Jack Russel/Shi Tzu. Ik ben met een vriendin een webshop gestart die (als alles volgens de planning verloopt) in februari online gaat, Stijlicoon!
Bobbi is het mooiste dat mij is overkomen maar het heeft ook zijn moeilijke kanten. Ik moet bijvoorbeeld mijn leven lang met haar vader in contact staan wat het niet altijd even makkelijk maakt. Zeg maar gerust een HORROR situatie. Soms denk ik wel eens dat ik in de meest slechte film terecht ben gekomen door er alleen voor te staan. Er zijn periodes dan gaat het prima maar er hoeft maar iets te gebeuren en de ellende begint weer van voor af aan. Dan zijn er niet alleen discussies over het desbetreffende onderwerp maar dan halen we meteen het verleden erbij. Het is een stuk moeilijker als je plotseling een beslissing hebt genomen en nooit om de tafel hebt kunnen zitten met elkaar. PATS, BOEM en weg is het! 2 weken geleden heb ik mogen vieren dat ik officieel een jaar alleenstaande moeder ben. Ik vond het best een zware periode rondom dat weekend. Ineens kwam alles weer naar boven, de dag dat alles uitkwam en de dag dat ik helemaal alleen was. Huilend en met een gebroken hart lag ik daar in mijn huisje met het allermooiste meisje, die er helemaal geen weet van heeft wat een verdriet er veroorzaakt is. Na een jaar gaat het natuurlijk stukken beter maar de pijn blijft. Elke keer weer wordt de wond opengetrokken. Ook al zou ik haar vader niet zien of spreken, ik hoef maar naar Bobbi te kijken en het is alsof “HIJ” nog steeds ronddwaalt.
Maar behalve dat ik fulltime moeder ben met nu en dan mindere dagen, heb ik het ook nog eens heel erg druk met de webshop die eindelijk af is (samen met Moon). Zo makkelijk is het niet een webshop opzetten. Zelf de inkopen doen, zelf de kledingstukken fotograferen, zelf alles op de site zetten. Of als je je moet gaan verdiepen in algemene voorwaarden of het retourenbeleid. Say what? Ja precies dat zijn allemaal dingen die er ook bij komen. Elke dag zit ik aan de website om aanpassingen te doen voordat we eindelijk echt online kunnen gaan. Het is een spannende periode en ik ben blij iets te kunnen doen waar ik mij volledig op kan richten en waar ik mijn ziel en zaligheid in kwijt kan.
Morgen staat Düsseldorf op de planning en rijden wij heen en weer om daar inkopen te doen. Weer een roadtrip met Moon en dan ben ik even geen mama maar gewoon Pris. Bob slaapt dinsdag bij haar vader en komt woensdag weer terug. Ik mis haar nu al terwijl ze gewoon in haar eigen bedje ligt.
Mensen zien mij meestal met een lachend gezicht en zien geen verdriet. Ik heb heel veel mazzel met lieve mensen om mij heen, die altijd voor mij klaarstaan en voor Bob maar ik heb echt dagen dat ik het liefst mijn bed in ga, deken over mijn hoofd en telefoon uit. Ik kan niet altijd de moeder van Bob zijn die maar oneindig doorgaat en geen tranen laat. Ik zou voor geen goud terug willen naar hoe het was maar een stabiel gezin kunnen vormen voor Bob is het enige dat telt voor mij… En op dit moment is mijn gezin: Bob en Bloem…
Xoxo Priscilla
You might also like
