Ik ben Priscilla, 31 jaar, alleenstaande moeder van Bobbi Anaïs, 15 maanden. Wij wonen in Amsterdam samen met Bloem, onze Jack Russel/Shi Tzu. Ik ben met een vriendin een webshop gestart die (als alles volgens de planning verloopt) in januari online gaat, Stijlicoon!
Elke maand heb ik weer hetzelfde, ik treed uit mijn lichaam roep ik dan steeds. En zo voelt het ook. Alsof ik naast mezelf op de bank zit en naar mezelf kan kijken. Vroeger toen ik dit riep tegen vriendinnen of Bob haar vader werd ik raar aangekeken. Heb je haar weer, onze zwever. Maar elke maand heb ik dus zo een week waarin ik mezelf niet herken. Ik ben depressief, verdrietig, boos, lusteloos en ga zo maar door. Ik sluit mij volledig af voor de medemens. Ik wil en kan niemand onder ogen zien en moet er ook niet aan denken om dan iemand te gaan vermaken. Behalve Bob dan want die heeft deze week ook echt laten zien dat ze aanwezig is en haar wil wet is. Mama moest in actie komen. Want het is pittig zo een klein mensje met totaal een eigen wil, die alles zelf wilt bepalen. En overal waar ik bezig ben hangt Bob aan mijn been en wil mij niet meer loslaten. Normaal irriteer ik mij er niet aan maar zodra die hormonen opspelen heb ik ruimte nodig.
Ik vraag mij elke keer weer af waarom ik er nou zoveel last van heb. Premenstrueel Syndroom wordt het genoemd en ik heb het al vanaf mijn 11e jaar. Ik zou er niet aan moeten denken dat ik nu met een man zou moeten samenleven. Die zou geen leven bij mij hebben in die week, want alles maar dan ook echt alles is mij dan teveel. Ik bouw het in die week langzaam op, ik heb de hele dag honger. Ik eet dingen die ik normaal nooit eet zoals: pizza, saucijzenbroodjes, chips, plakken kaas en het liefst nog een Big Mac menu. Als alles op is voel ik mij uiteraard dik en de volgende dag kan ik weer van voor af aan beginnen. Dan krijgen we het lichaam, mijn borsten doen zoveel pijn en worden een maat groter alsof ik zwanger ben. ( ik heb dus beha’s die ik draag voor- en na mijn menstruatie) Mijn haar is binnen no-time vet en mijn hoofd ziet eruit alsof ik weken niet heb geslapen. En last but not least mijn fantastische humeur!!! Ineens schiet mijn leven in een flits voorbij, voel ik me alsof ik er helemaal alleen voor sta, voelt mijn huis ineens negatief (dus wapper ik weer met de stokjes wierook), stel ik mezelf vragen zoals: Kom ik ooit nog wel aan een “normale man”? Krijg ik nog een 2e kind? Allemaal van die rare vragen die ik mezelf nooit zou stellen alleen die ene week in de maand. Het grappige is dat er een patroon in zit maar toch elke maand voel ik mij weer zo hopeloos.
Ik vind het zo zielig voor Bob, al zal zij er weinig van merken. Vandaag probeer ik het dan goed te maken door naar de speelgoedwinkel te gaan. Ik had Bob beloofd om kleertjes te gaan kopen voor haar Baby Born waar zij sinds kort BFF (Best Friends Forever) mee is. Overal gaat BB mee naartoe, elke ochtend samen in bad en elke avond slapen ze samen. Sta ik in de winkel en ik wist niet wat mij overkwam, een hele schap vol met kleding, luiers, badjes, kinderwagens, wippertjes en dat allemaal voor BB. Bob had haar eigen winkelwagen en deed er meteen 3 jurkjes in. Nee Bob we moeten kiezen, we nemen niet alles mee. Het moet natuurlijk wel leuk blijven. Ondertussen vroeg ik aan de verkoopster: Mevrouw , heeft u misschien ook kleinere luiers voor BB. Nee die zijn uitverkocht (ik dacht bij mezelf moet niet gekker worden). We kochten een jurkje en een eend voor in bad waar de BB op kan zitten. Oh ja en wat IK natuurlijk erg leuk vond, blokken van Hello Kitty met paard en aanhangwagen die jezelf in elkaar mag zetten. Kind blij en mama blij!
Nog 1 dag en dan is hopelijk de kogel door de kerk en kan ik weer lachen en kan iedereen weer bij mij terecht. Dan kan en wil ik mensen weer onder ogen zien. Op naar volgende maand, dan heb ik weer hetzelfde ritueel.
Tot volgende week!
Xoxo Priscilla
You might also like
