Ik ben Priscilla, 31 jaar, alleenstaande moeder van Bobbi Anaïs, 18 maanden. Wij wonen in Amsterdam samen met Bloem, onze Jack Russel/ShiTzu. Ik ben met een vriendin een webshop gestart die heel binnenkort online gaat, Stijlicoon.
Ik had het fantastische idee om eens even alles om te gooien thuis. Bob, riep ik. Mama gaat alles veranderen. Jij gaat in mijn slaapkamer en ik ga in jou slaapkamer. Ja zei ze! Ik kon natuurlijk niet wachten en mijn handen jeukte om het meteen te gaan doen. Maar was er niemand om mij te komen helpen. Dus zat er niets anders op om te wachten op mijn moeder. Tik tak tik tak tik tak…
Alles moest uit elkaar gehaald worden en verplaatst worden. Wat een werk zeg. Dat doe ik dus nooit meer. Bob was helemaal confused en liep steeds haar oude kamertje in. Ik voelde me zo bedroefd en dacht: Pris, het is even wennen. Slaap er even een nachtje in. Gehuild heb ik, ik kan helemaal niet tegen veranderingen of beter gezegd : ik treed uit mijn comfort zone. Dochterlief sliep als een roos en ik had geen oog dicht gedaan. Wat een ramp, ik voelde me eenzaam terwijl ik elke nacht alleen lig hahaha. Dit was niets voor mij, alles moest terug. Ik belde mijn moeder op. Mam, morgen moet alles weer terug hoor, ik voel me niet fijn bij de wissel. Schat, als jij dat wilt dan doen we dat morgen terug. Maar ik ga nu weer verder slapen. Ok, mama dank je wel, hou van jou eindigde ons gesprek.
Ochtend! Bob wakker en keek schrikkerig om zich heen. Bobbi, wil je vanavond weer in je eigen kamer slapen? Jaaaaaa! Fjeeew ze was het met mij eens dus kon ik weer aan de gang. 2 dagen verder en een kast beschadigd maar alles stond weer op zijn plek en ik kon mijn geluk niet op!Waarom moest ik nou perse alles verwisselen? Ik wilde helemaal niet uit de slaapkamer waar ik mijn weeën kreeg en waar ik toch ook wel fijne herinneringen aan had. Kortom het meest belachelijke idee ooit!
Ik heb een week geen blog geschreven en wat gaan die weken dan snel voorbij. Druk druk druk met de webwinkel, inkopen, moederen, daten met vriendinnen en ondertussen ook nog sporten. Bob gaat nu elke maandag naar de crèche en klets de oren van mijn hoofd. Ik schrik gewoon als ze weer een nieuw woord zegt. Als favoriet: vogel, klaar en neeeeeee!
Laatst moesten we weer naar het consultatiebureau en mijn dochter is te zwaar. Ik wist niet wat ik hoorde. Bob, mijn alleseter te zwaar? Een obesitas kind? Zegt die mevrouw: normaal willen we Bobbi over 6 maanden weer zien maar we willen toch een afspraak maken over 3 maanden om te kijken of ze beter is. Boos en geïrriteerd ging ik naar huis en ik kon het niet geloven. Mijn dochter eet graag groente, pasta, rijst maar ook kaasplankjes en olijfjes. Niets mis mee lijkt mij.
Ik ben benieuwd over 3 maanden… Ik hou jullie op de hoogte.
Tot volgende week!
Xoxo Priscilla
You might also like
