Door: Dorette
In november besloten mijn man en ik voor een tweede kindje te gaan. Na 6 miskramen, zagen we in april 2015 eindelijk een kloppend hartje. Een intacte zwangerschap! Ik was blij, maar had mijn hele zwangerschap zo’n vreemd onderbuikgevoel. Ik had in week 28, 29 en 32 bloedingen. Niets ernstigs, een gesprongen bloedvat.
In de nacht van donderdag op vrijdag droomde ik, dat ik aan het bevallen was. Het was zo vreemd. Tussendoor werd ik af en toe wakker en daarna droomde ik gewoon verder. Om 03.00 voelde ik een plopje en voelde ik een golf vruchtwater. Ik maakte mijn man wakker en zei hem dat m’n vliezen waren gebroken. Ik had een strak en pijnlijk gevoel in mijn onderrug. Ik voelde “tussen mijn benen” en voelde er iets uit komen. Ik raakte volledig in paniek, terwijl mijn man het licht aandeed. Ik zei mijn man dat hij direct het ziekenhuis moest bellen, omdat ik het hoofdje voelde.
Mijn man bracht mij eerst naar de badkamer. Daar verloor ik stolsels ter grootte van tennisballen. Ik bleef een pijnlijk en strak gevoel in mijn rug houden. De verloskundige van de kraamafdeling zei tegen mijn man dat hij mij zo snel mogelijk in de auto moest zetten en naar het ziekenhuis moest rijden. Dan zouden we er altijd sneller zijn, dan wanneer ze een ambulance zouden sturen. In de auto voelde ik de pijnlijke steken steeds sterker worden en vertelde mijn man dat het nu zou komen. Dit waren weeën. En heftig ook.
Toen we bij het ziekenhuis aankwamen, stond de gynaecoloog ons al op te wachten met een rolstoel. Ik werd naar de kraamafdeling gebracht. Aldaar werd ik door twee zusters uit de rolstoel gehesen en voor ik het wist lag in alleen nog in m’n hemdje op een kraambed. De gynaecoloog maakte een inwendige echo van amper één minuut. Ik hoorde haar zeggen: “Haal iedereen in huis en bel de kinderarts.” Ik vroeg huilend of mijn kindje dood ging. “Nee hoor, we maken ons nu meer zorgen om jou. Je kindje gaat het redden.”
Mijn placenta was gescheurd en ik voelde pijn. Aan één stuk door. Een soort heftige wee, zonder pauze. Ik kreeg een catheter in en voordat ik het wist, lag ik op de operatiekamer. Een ruggenprik. Ik kreeg een ruggenprik! Mijn allergrootste angst op medisch gebied overkwam me. Een catheter én een ruggenprik! Ik raakte er totaal van in paniek. Maar tijd om angstig te zijn of mijn angsten te uitten was er niet en een kwartier later, om 04.39 uur was hij daar. Onze zoon, Rico! 2890 gram en 49 cm. Ik hoorde hem huilen. Godzijdank! Dan is alles oké. Toch?
Ik werd naar de IC gebracht en moest daar uitslapen en wachten totdat de ruggenprik was uitgewerkt. Ik had veel bloed verloren en ze namen geen enkel risico. De verdoving was uitgewerkt. Ik kreeg een infuus met morfine tegen de naweeën en medicijnen om mijn baarmoeder sneller te laten krimpen. Ik werd naar de kraamafdeling gebracht en kon daar voor het eerst mijn zoon bewonderen. Maar die grote roze wolk, werd 1 grote donderwolk.
De kinderarts kwam mij vertellen dat ze Rico een sonde hadden willen inbrengen, maar deze bleef steken en kwam de slokdarm niet door. Er was een foto gemaakt en er bleek geen verbinding te zijn tussen de slokdarm en maag. Ze vertelde mij, dat er al een ambulance vanaf Groningen onderweg was naar Hoogeveen. Drie artsen en twee verpleegkundigen kwamen Rico ophalen. Ik was mij op dat moment nog niet zo heel erg goed bewust van wat er precies aan de hand was.
Twee uur later werd ik opgehaald door een ambulance en werd ook naar het UMCG vervoerd. Daar kwam een chirurg vertellen wat er precies aan de hand was. Een slokdarmatresie. De slokdarm was een soort van zakje en vanuit de luchtpijp liep de slokdarm naar de maag. Ze zouden Rico dat weekend nog gaan opereren. Mijn lieve mannetje zou een lange risicovolle operatie moeten ondergaan.
Zondagochtend om 09.45 uur haalden ze hem op. Ik was zo intens verdrietig. Ik was zo bang om mijn kleine mannetje alsnog te verliezen. De anesthesist beloofde goed voor hem te zorgen, net als de chirurgen. Om 16.15 ’s middags werden we gebeld door de chirurg. De operatie was gelukt! Mijn hemel! Zeven uur waren ze met hem bezig geweest! Zeven uur! Mijn man en ik vielen elkaar huilend in de armen. Het was gelukt en hij leefde nog. Ik was de hele dag ziek geweest van de spanning. Zo ziek, dat de verloskundige van de kraamafdeling besloot mij wat morfine in te spuiten om eventueel even te kunnen slapen.
Zo snel als we konden, haastten mijn man en ik ons naar de afdeling neonatologie. Daar hebben we gewacht tot Rico terug kwam van de operatiekamer. Daar kwam hij. Drie infusen. Een catheter, een navellijn, hartbewaking, een sonde, aan de beademing en noem maar op. Ik voelde mij zo verschrikkelijk wanhopig. Ik kon hem niet pakken. Niet tegen mij aandrukken. Niet knuffelen. Het enige wat ik mocht, was met mijn hand de couveuse in om hem te aaien. Vreselijk! Pas vier dagen later mocht ik mijn kindje vasthouden. Dicht tegen mij aan.
Een week na de operatie kwam de chirurg vertellen dat we 5 cc voeding mochten proberen te geven met een flesje. De eerste fles ging goed, maar de tweede niet en we moesten weer wachten. Misschien waren ze toch iets te snel gegaan. Er werden foto’s gemaakt en er leek een lek te zijn ontstaan op te plek waar ze de slokdarm aan elkaar hadden gezet. Na 14 dagen werd er opnieuw een slikfoto gemaakt. De lekkage was dicht gegroeid. We mochten dus weer opnieuw een flesje proberen. Dit ging wederom niet goed en de foto’s werden nogmaals door een aantal specialisten bekeken.
Er werd een stenose vastgesteld. Dit is een vernauwing. Ontstaan door het littekenweefsel dat was gaan krimpen. De enige manier waarop ze Rico aan het drinken konden krijgen, was weer een ingreep. Ze zouden de slokdarm moeten oprekken. Rico was toen inmiddels vijf weken. De ingreep werd gepland en daarna zouden we weer bergopwaarts gaan.
Helaas… drie dagen voor de ingreep werden we ’s nachts gebeld door de neonatoloog. Het ging niet goed met Rico en ze hadden hem aan de beademing moeten leggen. Ze dachten in eerste instantie aan een luchtweginfectie. Uit de kweek kwamen geen infecties naar voren en ze haalden wat hersenvocht tussen zijn ruggengraat weg om te onderzoeken of er sprake was van een hersenvliesontsteking. Wéér voelde ik mij zo machteloos, wéér voelde ik mij zo intens verdrietig en wéér dacht ik echt dat hij dood zou gaan. Mijn lieve mannetje. Hij lag daar maar. Te ziek om zelf te ademen. Weer aan de morfine en weer zaten overal naalden van infusen.
Ik had echt het gevoel dat we terug bij af waren. Hij kreeg antibiotica, om wat hij dan ook maar had, te bestrijden.
Mijn kind lag daar doodziek en niemand kon ons vertellen wat hij had. Na een week begon hij iets op te knappen. Zijn situatie was redelijk stabiel en de chirurg besloot de eerder uitgestelde operatie, opnieuw in te plannen. Na anderhalve week ziek zijn, was Rico er aan toe en werd hij weer naar de O.K. gebracht. Ze gingen de vernauwing oprekken. De operatie heeft hij goed doorstaan. Na 6 dagen mocht hij 5 cc suikerwater proberen te drinken. Tot op heden gaat dit goed en drinkt hij 20 cc. Dit zal langzaam opgebouwd moeten worden en we zijn er nog lang niet.
We weten dat we in de toekomst nog een aantal operaties te gaan hebben. Naast zijn slokdarmafwijking, heeft hij ook een afwijking aan zijn luchtpijp. Een tracheamalacie. Hierbij zijn de kraakbeenringen in zijn luchtpijp verslapt, waardoor zijn luchtpijp nog wel eens dicht wil slaan. We weten niet hoe de toekomst eruit ziet, we weten hoe dit zich gaat ontwikkelen, we weten niet hoe lang we nog met hem in het UMCG zitten. We weten eigenlijk niets en dat is soms maar goed ook. We weten alleen, dat deze hele situatie ons als gezin dichter bij elkaar heeft gebracht…
Ik ben mij er van bewust geraakt dat zowel zwanger worden, als zwanger blijven én gezonde kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is. Ik ben mij er bewust van geworden dat ik heel erg veel van mijn (schoon)familie houdt. En dat vriendschap, zoals Henk Westbroek zingt, soms een illusie is. Maar dat geeft niet. Ik weet, nu we in deze vervelende situatie zitten, op wie we kunnen bouwen. Het scheelt mij in ieder geval weer een krat bier en een paar flessen wijn met verjaardagen…
We blijven positief en hopen ons lieve vechtertje, onze dappere strijder snel mee naar huis te kunnen nemen en dan eindelijk te kunnen genieten in alle rust en privacy!
Wil jij Dorette na het lezen van dit verhaal een hart onder de riem steken? Laat een reactie achter op Facebook! Heb jij een soortgelijke situatie meegemaakt en wil je graag in contact komen met Dorette? Mail dan naar claire@mamaglossy.nl.
You might also like
