Tess (30) ,mama van Nova (3) en Jula (1), vrouw, stresskip en een tikkeltje chaotisch. ’Ik blog over alles wat me bezig houdt’. Ongezouten columns vol zelfspot en leedvermaak, maar ook serious business.
Samen ziek zijn is niet alleen. Kopjes thee met honing werken beter met zijn twee. Moet je spugen? Dan ga ik met je mee. Zie je groen, geel of pimpelpaars? Als we samen zijn is het oke.
De meeste oude mensen hebben wijze uitspraken. Niet altijd. Bijvoorbeeld: “Je kunt me de bout hachelen?”Hilarisch toch? Het betekent iets als: ‘Loop naar de maan’. Mijn buuf is 82, en ik moet vaak om (en met) haar lachen. Ze is alleen, en zit s’avonds maar al te graag met haar wijntje in de frisse buitenlucht. Ze geniet dan van het uitzicht en hoopt op een praatje. Buuf neemt alles behalve een blad voor de mond, en daar houdt deze ‘Tess’ wel van. Verder houdt buuf van kleinigheden. ‘Jaaah hoor eens, Tess… Het zijn de kleine dingen die t ‘m doen, he?!’ zegt ze dan.
Ik geef haar helemaal gelijk, die buurvrouw van mij. Een paar appeltjes uit de boomgaard? Een doosje bramen van de markt? Ik blogte er al eerder over. Juist dié kleine dingen zijn liever dan lief.
Deze week mocht ik het ‘grootse van kleine dingen’ weer ervaren. Ik weet niet wat er gebeurde maar binnen een tijdsbestek van één uur, zie ik groen, geel en pimpel-paars. Ik ben niet warm te krijgen en heb het koud tot op het bot. Een avondje vroeg naar bed lost helaas niets op, en het is lang geleden dat ik echt griep verschrijnselen had. But here it is. Griep in het kwadraat. Koorts en spugen. Heb ik dat?
Vannacht bleek dat ik niet de enige was; getroffen door dit virus. Uit Nova haar kamertje komen hoest en proest geluiden. Met mijn groen, gele hoofd strompel ik haar kamer binnen en tref daar alles behalve een florisant tafereel. Kots in een klamboe is nóóoit grappig, zeker niet als je zelf nog maar net een slok water binnen kunt houden.
Vraag me niet waarom Nova nog met een klamboe slaapt in wintertimes, maar da’s typisch Nova. Eerst wil ze niet aan zo’n ding. Zo lek als een zeef door alle muggebulten, maar een klamboe? ‘neeeejjj hooor mammie’. Tja en nu wil ze er niet af, de klamboe slaapt zo gezellig. Heel gezellig. Vooral met kots er in.
Anyway. Terug naar de kleine dingen. Kopjes thee van je lief. Een dekentje op de bank. Een glaasje water naast je bed. Nova die met de hondenbak aan komt dribbelen; om in te spugen. Manlief die met de beste bedoelingen voor zijn werk al pompoensoep staat te kokkerellen.- Je kon mij al opvegen bij die geur alleen al, maar het gaat om het idee, he…- Mijn moeder die hals over kop komt aanrukken. Rechtstreeks vanuit de sportschool, met haar sporttenue nog aan. Met de wind door haar, haren staat ze voor de deur om de zorg voor de kindjes over te nemen. Dat is toch lief!? Ziek zijn komt écht nooit uit, i know! Dit is alleen écht de aller slechtste timing ever. Net fris en fruitig gestart met een nieuwe uitdaging, een nieuwe baan, en dan dit?!. Niet nu!! Helaas trekt ‘de grieperitus’ zich niets van het het begrip ‘timing’ aan.
Dus moet dit rottige virusje maar eens ernstig toespreken, buufie style. Komt ie dan he: “Griepvirus: je kunt me de bout hachelen….”
Tot gauw!!
Ps: Ik ben even weggeweest, i know, Sorry! Hiervoor heb ik 1001 excuses zoals een nieuwe baan, druk, druk, druk. But hey! I’m back!! Dus tot gauw maar weer!
XOXXO
You might also like
