Tess (30) ,mama van Nova (3) en Jula (1), vrouw, stresskip en een tikkeltje chaotisch. .’Ik blog over alles wat me bezig houdt’. Ongezouten columns vol zelfspot en leedvermaak, maar ook serious business.
Ik loop op mijn tenen naar haar kamertje. Ze wil een knuffel en een kus. “Wel even gaan staan he?” “Waarom dan?” ..”Omdat mama niet mag bukken, schat”. “Waarom mag dat niet?” “Omdat mama geopereerd is en heel veel nachtjes niet kan tillen en bukken”. “Van wie mag dat dan niet?” “Van de dokter Nova!” “Das ook niet lief van de dokter he mama!” “De dokter is wel lief schat, ga nu maar slapen. “Okee mammie”. “Welterusten Nova”. ..
“Mahaaaam?? “ Ja, Nova”. “Waarom moet ik eigenlijk nú slapen?” .. “Omdat ik het zeg, Nova”. “Mammie, ik wil nog één ding vragen” … “Blijven wij voor altijd bij mekaar?”…”Altijd!”…
Waarom doen ze niet zachtjes? Ik hoor een bonk, en.. .iets dat lijkt op gezaag?! Glasgerinkel, voetstappen. Sijbrand, ik moet hem wakker maken. Het lukt me niet, hij snurkt maar wordt niet wakker. Ik stap uit bed. Mijn lijf werkt niet mee, traag, slowmotion. De trap kraakt onder mijn voeten en de treden plakken aan mijn tenen. Het is ook zo warm. Ik ben bang, het is veel te donker.
Mijn benen maken schokbewegingen. Mijn mond is droog. Het water gutst mijn nek uit. Zweet. Angstzweet? Ik heb drop in mijn mond. Drop?! Het volgende moment open ik mijn ogen, ik lig klam in bed, Sijb ligt naast me en maakt zachte snurkgeluidjes. Een droom. De morfine.
Afgelopen week ging in een sneltreinvaart voorbij, een bulderende trein, razende snelheid, suizende oren. Een roes. Mijn kaakoperatie zit er op, ik ben trots. Trots op mijn man, en mijn meisjes. Nova houdt mijn hand vast en brengt me sapjes. Ik zie er gek uit zegt ze, maar het geeft niet.
Ik lig in bed maar het leven gaat door. Zo moet het ook, voor mij staat het alleen even stil. Even maar. Mijn gedachten echter niet. Die leven door. Over een week gaat Nova voor het eerst naar de basisschool. Met een lange herstel periode voor de boeg hoop ik mijn meisje straks zelf naar haar allereerste echte schooldag te kunnen brengen. Haar kleine zachte handje in de mijne. Sta ik dan met mijn dikke toet. Het geeft niks, ik wil er persé bij zijn. Ze is al zo groot en vol energie, met haar mooie lange krullende haren, mijn lieve Nova. Gevoelig is ze ook. Mijn kleine meisje in de grote wereld, met haar stoere eigenwijze brilletje. Ze dopt haar boontjes wel, onze Nova. Ze maakt snel vriendjes. Ongelofelijk hoe snel dat gaat bij die kleintjes. Als er in de speeltuin kindjes naar huis gaan of niet meer met haar willen spelen, zegt ze doodleuk: “Dan maak ik gewoon een nieuw vriendje, mam!” Met die instelling komt ze er wel, ons ‘kleine’ meisje.
Uit Kopenhagen kreeg ze van ons voor deze grote stap een heuse stoere “Fjall Raven” mini rugtas! Het meest blij is ze echter met de prinsessen drinkbeker en broodtrommel uit de bonus bij mijn vriend Appie. Als je meisje bent en 4 dan is prinsessenspul de bom. Niet voor mama’s. Dus geef ik haar ‘slechts’ in bepaalde dingen absolute keuzevrijheid. Dan heb ik het dus over overblijfspullen, maar ook over ondergoed, bijvoorbeeld. Elke dag is het weer feest als ze ‘zelf’ haar kleren mag uitkiezen, en de combnaties zijn af en toe echt creatief te noemen (jurk met rok eroverheen). De keuze begint echter bij haar ondergoed,een grote stapel Mickey Mouse, Prinsessen en Hello Kitty onderbroekjes die ze dan vervolgens trots in de spiegel aanschouwt.
Dat ze soms nét die combinatie uitkiest, die nét niet mode verantwoord is, dat moet deze mama dan maar een beetje loslaten. Haar het vertrouwen geven, zélf keuzes te kunnen maken is belangrijk.
Loslaten, zal een kinderleven lang moeilijk zijn. Van stoppen met borstvoeding, tot voor het eerst naar het kinderdagverblijf, het eerste nachtje uit logeren, tot de eerste basisschooldag, het hoort erbij. Toch blijft het verrekte moeilijk. Je knippert met je ogen en daar gaan ze dan, hop op kamers. Gelukkig duurt dat nog een aantal jaar, en laten we eerst de eerste basisschool dag maar overleven. Althans, …laat ik die eerste dag maar eens overleven.
Ik heb ze gemist toen ik in het ziekenhuis lag, mijn kroost. Ook manlief, mijn held. Hij ontpopt zich tot schoonmaakster, chefkok, kindermeisje en verpleegster…
Omdat ik afgelopen week bijna 5 kilo ben afgevallen en ik dus echt wat calorieën naar binnen moet werken. Slurp ik nu lekker aan een volle kwark shake met banaan. Heel erg lekker maar vooral het extra ingrediënt doet het ‘m. Liefde, het stroomt.
Omdat ik deze week 5 jaar getrouwd ben, een ode aan de liefde.
Voor altijd bij elkaar <3
Bedankt voor het lezen!
Tot gauw weer!
XOXO
Tess
Volg je me ook al op DewereldvanTess?
You might also like
