VERENA BLOGT: MOOIE BESTEMMING(EN)!

Verena (34), samenwonend en mama van dochterje Lua (5) en zoontje Boet (3). Naast haar leuke part-time bestaan als stewardess, alweer zo’n 14 jaar, houdt zij heel erg van shoppen, bezig zijn met interieur en verder alles wat met het goede leven te maken heeft!

Dit jaar begonnen met een reisje naar Cairo, kort reisje van in totaal 3 dagen en dan ben ik op dag 3 al heel vroeg terug, dus dit was prima om zo na mijn vakantie even in te komen, ook voor de kindjes fijn. Helaas was het daar best frisjes dus heerlijk een keer even niks gedaan en hele dag in joggingpak door mijn kamer gehuppeld. Tussendoor mijn achterstallige post van mijn werk gelezen en heel wat uitzendingen gemist teruggekeken waar ik thuis niet aan toe was gekomen. In eerste instantie genieten, maar dan toch s’ middags slaat de verveling toe en de gedachten dat ik thuis zoveel meer in deze tijd had kunnen doen…dat kan morgen weer bedenk ik me maar snel, dus hup genieten en lekker lang badderen, maskertje op en nageltjes verzorgen.

In tegenstelling tot de rustige dag die ik in Cairo had ga ik de volgende reis op pad naar Paramaribo! Thuis wat spulletjes uitgezocht met de kinderen weer om mee te nemen naar een tehuis voor ondervoede kindjes. Lua en Boet moeten samen met mij eens in de zoveel tijd hun speelgoed opruimen en zelf aangeven wat wel/niet weg mag. Kleding die te klein wordt gaat ook netjes in tassen en ik verzamel regelmatig ook spulletjes die ik van vriendinnen krijg om ook mee te nemen (als het thuis teveel wordt dan kan ik het fijn op Schiphol kwijt gelukkig J) Via KLM’ s Wings of support ga ik naar projecten op de route (zoals dat mooi heet) en breng ik mijn spullen plus vaak nog extra spullen die ik op Schiphol in een extra koffer mag inladen weg!

In Paramaribo was het tehuis erg vrolijk aangekleed en alles zag er verzorgd uit! De bedoeling van dit tehuis is dat er kindjes terecht komen die het thuis zwaar hebben en hier kunnen wonen en de ouders ze daar kunnen opzoeken of eventueel af en toe op kunnen halen. Vaak in de werkelijkheid gebeurd dat laatste niet en wonen ze er en zien ze hun ouders niet terug, erg spijtig.. Het tehuis is inmiddels uitgegroeid naar 36 kindjes, van baby af aan 0 t/m 6 jaar. Inmiddels is het ook voor kindjes die er op een dagopvang terecht kunnen zodat de ouders (lees moeders) naar school kunnen of gaan werken. De leidsters worden tantes genoemd en ik mag Joshua eten geven, zo schattig, ze eten s’ middags warm eten en zitten lief gewassen in hun ondergoed aan tafel en kijken me met grote knikkerogen aan. Ze wachten geduldig af. Joshua is erg moe en als zijn bordje bijna leeg is dan valt hij al etend in slaap, ik blijf eten aanbieden en hij doet gewoon met zijn ogen dicht telkens zijn mondje open! Zijn hoofd verliest het van het ondersteunen van zijn arm en zakt telkens omlaag. Te lief gewoon! Een ander klein meisje wat in haar rompertje rondloopt komt steeds een kijkje nemen bij me. Dan zijn er nog wat oudere kindjes die terugkomen in hun uniformen van school en zich gaan douchen voordat zij gaan eten. De kleintjes liggen dan allemaal gezamenlijk in hun bedden als de grotere aan tafel gaan. De bedden staan tegen elkaar aan en het is een heerlijke temperatuur dus zijn ze alleen voorzien van goede matrashoezen en daar liggen ze dan op in hun ondergoedjes . Naast elkaar, over elkaar heen, spelend, kletsend en sommige zoeken zelf de rust op en liggen heerlijk apart in diepe slaap….Fijn dat ik dit weer mocht meemaken en nu dus ook kan delen!