Dat is een vraag die mij nèt iets te vaak wordt gesteld en ik kan hem bijna niet meer horen. Alsof mensen er klakkeloos vanuit gaan dat er een tweede komt. Nou… niet! Althans, dat is hoe we er nu over denken en de kans is groot dat dit zo blijft.
Het voelt alsof ik mezelf moet verantwoorden. In mijn omgeving kijkt men (en dan vooral de oude garde) vaak raar op als ik zeg dat we voor 1 kind kiezen. Ook mijn moeder moest even slikken toen ik vertelde dat Tex waarschijnlijk geen broertje of zusje krijgt. Tja, ik begrijp het wel. Back in the days was het ‘not done’ als je maar 1 kind had en meestal kreeg het kind het etiket ‘verwend nest’ opgeplakt.
Mijn moeder en ik hebben erover gediscussieerd. ‘Het is zo zielig voor ‘m dat hij altijd alleen is’ en ‘De kinderen van je broertje kunnen zó leuk met elkaar spelen’. Dat zijn argumenten die ze noemde. En ja, het kán heel erg leuk zijn. Maar zijn dat goede redenen om voor een tweede kind te kiezen?
Nee, ik vind van niet. Het eerste jaar met Tex was zwaar en dat wil ik niet nog eens meemaken. Daar komt bij dat ik mijn handen vol heb aan Tex. Ik ben blij dat hij inmiddels iets groter is waardoor ik meer tijd heb voor mezelf. Maar het belangrijkste; ik weet dat ik een veel leukere moeder (en vrouw) ben! Dus, eerlijk is eerlijk, het past gewoon niet zo bij mij.
Mama zijn is geweldig en het is zelfs het mooiste wat mij is overkomen. Ik hou zielsveel van Tex en ik ga voor hem door het vuur. Ik vind het alleen fijn om mijn eigen dingen te kunnen doen. En mijn gevoel zegt dat dat makkelijker is met 1 kind. Is daar iets mis mee?
Een les die ik heb geleerd is: ‘Zeg nooit ‘nooit’’. Ik weet dan ook niet hoe ik er over een tijdje over denk. Maar laat vooral iedereen zelf beslissen over het aantal kinderen waar ze voor kiezen en probeer op z’n minst de vraag: ‘En? Wanneer komt de tweede?’ op een andere manier te stellen. Hoe? Suggesties zijn welkom!
Liefs,
Viola
You might also like
