Viola, 37 jaar en mama van Tex, een ondeugend maar lief boefje van bijna 2. Samen met papa Bart wonen ze in Arnhem. Viola is momenteel op zoek naar een leuke en uitdagende baan en heeft dus genoeg tijd om met haar passies bezig te zijn. Ze is gek op foto’s maken, (kids)fashion en interieur. En… ze houdt van quotes! Haar motto als moeder: ‘There is no way to be a perfect mother… but a million ways to be a good one!’ Wil je meer van Viola en Tex zien? Volg ze dan op Instagram.
Vorige week vond ik op de zolder een doos. Nou en, zul je denken. Maar, dit was niet zomaar een doos. Het was het kraampakket; hij stond er nog steeds en dat terwijl Tex al bijna 2 jaar is. Nooit had ik gedacht dat ik die doos nodig zou hebben. Nou ja, de doos… dat wat erin zat dan.
Het was een paar maanden voor mijn bevalling toen ik hem thuis kreeg. Natuurlijk had ik er weleens over gehoord voordat ik moeder werd. Maar het kon mij niet zo boeien. De verhalen van vriendinnen en collega’s gingen het ene oor in en het andere weer uit. Zijn looks vielen me ook een beetje tegen. Het was geen vrolijke doos met leuke beertjes of vlindertjes erop. Maar een saaie doos met het logo van mijn zorgverzekeraar. En, toen ik de doos opende zonk het lood mij in de schoenen. Wat een berg ellende!
In de doos zat een lading aan medisch gedoe waar ze in het ziekenhuis ‘u’ tegen zeggen; een matraszeil, vochtopnemende matten, desinfecterende middelen, steriele gaasjes en een navelklem. Een navelklem? Wat was dat nou weer? Op de bijgeleverde lijst stond alles haarfijn uitgelegd maar zin om het te lezen had ik niet. Ik besloot ter plekke dat ik deze doos niet nodig had. Wat mij betreft kon hij linea recta bij het vuil. Ik klaarde ‘het klusje’ ook wel zonder die inhoud. Toch zei een stemmetje in mij dat het misschien niet zo gek was om hem nog even te bewaren. En ach, op de zolder stond hij niet in de weg. Dus parkeerde ik hem daar, ver uit mijn zicht.
Laat ik eerlijk zijn, de bevalling was geen pretje. Ja, het hoort erbij en miljoenen vrouwen kunnen het maar leuk is anders. Als klap op de vuurpijl kreeg ik ook nog een knip. En dat heb ik geweten. Na de bevalling lag ik een week lang in mijn bed en voelde ik mij een zombie die van onderen overreden was. Mijn redders in nood waren mijn twee kraamhulpen, mijn moeder en schoonmoeder en mijn vriend. Maar de meeste credits gaan toch wel naar… de doos, die saaie doos. Want, wat had ik hem nodig zeg! Die matrassen van maandverbanden bleken een uitkomst. Zonder hen had ik het echt niet gered.
En ik…? Wat ben ik toch ook een domme doos 😉 dat ik het kraampakket zo onderschat heb. Maar nu mag hij van de zolder af. Het is goed geweest. De doos en de resterende inhoud hebben hun plicht gedaan en staan inmiddels bij het vuil. Dank je wel doos… heel fijn dat je er was!
Liefs en x Viola
You might also like
