Loslaten; het is niet mijn sterkste kant. Met de jaren leer ik er beter mee omgaan maar een kwaliteit zal het nooit worden. Al hoop ik nog steeds van wel. Sinds ik moeder ben is het nog een tikkie erger geworden. Terwijl ik dondersgoed weet dat het echte loslaten ooit gaat komen.
Hoewel ik op het moment van bevallen wel andere dingen had om over na te denken, begon toen het los laat proces al. De navelstreng werd doorgeknipt en Tex en ik waren letterlijk van elkaar gescheiden. Een paar maanden later liet ik hem voor het eerst achter bij de oppas en de logeerpartijtjes bij opa en oma werden een feit.
Nu hij 2 is en dingen gaat begrijpen, probeer ik hem te laten wennen aan de alledaagse ‘gevaren’. “Kijk uit voor de auto’s,” roep ik als hij euforisch en zich van geen enkel ‘kwaad’ bewust de straat over wil steken. “Eerst naar rechts en dan naar links kijken. Komt er geen auto aan, dan mag je oversteken,” zeg ik voor de derde keer en ik klink als een langspeelplaat die overslaat. Telkens weer schiet het door mijn hoofd dat hij over een paar jaar deze handelingen zelf gaat verrichten en ik erop moet vertrouwen dat het goed gaat.
En dat vertrouwen, daar draait het nu net om. Ooit zij een oud-collega tegen mij: “Heb vertrouwen in je kind.” En dat is het mooiste advies dat ik als moeder heb gekregen. Het rare, nou eigenlijk tegenstrijdige, is dat ik juist trots ben op zijn avontuurlijke geest, zijn eigen wil, zijn sociale inslag en zijn vastberadenheid. Als hij dat vasthoudt, komt het wel goed met ‘m in deze wereld. Maar mijn liefde voor hem maakt dat ik de controle wil houden.
Tex is een mannetje die het liefst zijn eigen plan trekt. “Mama zelluf” en “Mama Tex doen” zijn woorden die de ganse dag om mijn oren vliegen. Als we ergens zijn en hij de kinderwagen uit mag omdat hij zo graag wil lopen, roept hij: “Mama doei” en loopt al zwaaiend van mij weg. Hij kijkt niet op of om, is totaal niet bang en zuigt alles wat hij ziet als een spons in zich op. Onderweg groet hij iedereen en knoopt een praatje aan. Nou ja, een brabbel dan.
Tja, hij WIL zich losmaken en de wijde wereld ontdekken. En weet je, mijn vriend en ik waren vroeger precies hetzelfde. Wat begrijp ik nu goed hoe mijn moeder en schoonmoeder zich hebben gevoeld. Maar, met ons is het ook goed gekomen. Met vallen en opstaan gaat Tex leren hoe hij op eigen benen moet staan en ik, ik vraag me af waarom moet het zo snel gaan. Ik lacht en ik lach een traan, want op een dag laat ik je gaan…
De uren die vliegen, de jaren die liegen. Ze zeggen: ‘Doe rustig aan, er is tijd genoeg.’ Zien jullie niet dat ik jullie zo lief heb. Ik mis jullie nu al terwijl jullie nog bij me zijn…
Dank je Ali B en Ruben Annink voor dit rake nummer. Ik zal er veel troost uithalen mocht ik weer een sentimentele bui krijgen. O, hoor ik Tex nu wakker worden terwijl ik deze blog schrijf? Yep! Snel afronden en… back to reality. Ik kan niet wachten hem te helpen zijn bedje uit te komen, zijn slaapzak uit te doen, zijn pamper te verschonen en hem iets te drinken te geven. Het echte loslaten duurt gelukkig nog wel even, hallelujah!
You might also like
