Ik ben Priscilla, 31 jaar, alleenstaande moeder van Bobbi Anaïs, 24 maanden. Wij wonen in Amsterdam samen met Bloem, onze Jack Russel/ShiTzu. Ik ben met een vriendin een webshop gestart, Stijlicoon.
Sinds een week of drie weet ik even niet dat of ik van voor naar achter leef. Ineens heb ik weer een ritme en sta ik heeeel vroeg naast mijn bed. Op maandag gaat om 6.15 uur de wekker en is Bob helemaal confused vanwege het tijdstip dat ze op de creche aankomt. Dat is al 7.30uur en is ze dus de eerste. Dan breekt mijn hart en kan ik wel huilen als ik de deur uitloop.
Naast de webshop werk ik dus ook in een cosmetische kliniek waar allerlei behandelingen worden gedaan. Er wordt niet gesneden in mensen maar verder alles;) Ik kwam er als klant zoals ik in mijn eerdere blogs schreef en ik vond het een leuk idee om daar 2 dagen te gaan werken naast Stijlicoon. Het werk bevalt goed en ook het onder de mensen zijn. Dat was ik al met Stijlicoon maar dit is toch weer even anders.
Op de dag dat ik mijn eerste proefdag had, kwam ik na een paar uur huilend thuis. Was dit wel iets voor mij? Wilde ik dit wel? Ik was werkelijk waar helemaal uit mijn comfort zone, alweer. Ik appte meteen Bob haar vader of ik er wel goed aandeed en er wel aan moest beginnen naast Stijlicoon. Pris, zei hij, het is gewoon even wennen en geef het een kans en anders als het dan niet goed voelt stop je ermee. Gelukkig heb ik toch doorgezet en ben ik er blij mee en maakt het mij zoveel sterker naast mijn eigen onderneming. Ondanks dat het druk is met regelen en het nieuwe ritme voel ik mij gelukkig.
Soms vraag ik mij weleens af hoe alleenstaande moeders dat doen met een fulltime baan als bijvoorbeeld een advocaat met kinderen. Is toch bijna niet te combineren als je ook nog een privéleven wilt naast het zakelijke leven? Wat een respect en ook voor mezelf;)
Xoxo Priscilla
You might also like
