“Willen jullie trouwen?”. Deze vraag is me al menig keer gesteld. Sinds ik moeder ben merk ik dat deze vraag iets vaker voorkomt. Zo ook afgelopen weekend op een, hoe toepasselijk, trouwerij van vrienden. Mijn antwoord is altijd ja. Als kind ben ik namelijk, net als vele generatiegenoten, opgegroeid met de Walt Disney sprookjes. Doornroosje en Assepoester waren m’n absolute favorieten. Kort samengevat komen alle sprookjes die ik heb gezien op hetzelfde neer: de prins op het witte paard, daar moet je even op wachten… Maar als je hem eenmaal hebt, dan ga je ná je trouwerij daar een lang en gelukkig leven mee tegemoet. Als je zo jong al wordt geconditioneerd met die gedachte, dan krijg je dat maar moeilijk uit je denksysteem.
Naarmate je ouder wordt en eenmaal in een serieuze lange relatie zit, kom je erachter dat een romantisch liefdes sprookje toch anders is dan de realiteit. Naast de leuke tijden is het ook hard werken! En na een paar serieuze lange relaties weet je ook dat “ze leefden nog lang en gelukkig” best een onmogelijke opgave kan zijn. Daarnaast liegen de cijfers er ook niet om, eenderde van de huwelijken eindigt in een scheiding, waarvan 15% een vechtscheiding. Maar ondanks al deze wijze kennis blijf ik een romanticus…
Dus droom ik al 37 jaar van mijn grote dag. De jurk en hoe de dag eruit komt te zien is over de jaren heen wel steeds veranderd, want de jaren ’80 glansjurk met pofmouwen hoeft van mij echt niet meer. En het grote feest met honderden gasten die ik eerst wilde eigenlijk ook niet. Maar wie droomt er nou niet van zo’n mooie dag? In het bijzijn van al je vrienden en familie elkaar mooie beloftes doen en feesten ter ere van de liefde… Ik wil!
Ik heb een aantal mensen in m’n omgeving die er niks mee hebben, en laat Eric nou net één ervan zijn. Voor Eric is een hele dag in de belangstelling staan nou niet bepaald iets waar hij op zit te wachten, laat staan om daar een fortuin aan uit te geven. Speechen voor een volle zaal? Nou nee, liever niet. Het enige waar hij zin in zou hebben is zijn vrijgezellenfeest. Tuurlijk, dat dan weer wel.
De kans is dus vrij groot dat het alleen bij dromen blijft. Als kind droomde ik ook van een leven als astronaut. Realiteit is toch anders geworden. Ik ben er niet minder gelukkig van geworden. Ik heb inmiddels geleerd dat ik m’n geluk moet halen uit de dingen die ik heb en niet uit de dingen die ik niet heb.
Liefs,
Jasmine
You might also like
