Mijn zoon is een makkelijke eter. Of nee, mijn zoon is een (echt heel bijna) alleseter. Dat kan ik nu wel zeggen denk ik, al is het eerder een understatement. Hij eet alles waar zijn kleine handjes hem aan kunnen helpen (of wat ik natuurlijk gewoon aan hem geef). Vooral grote-mensen-eten is favoriet. Koekjes gaan erin als zoete broodjes. Komkommer is heerlijk verfrissend en dan niet een bescheiden stukje. Nee… een halve komkommer, op z’n minst. Allerlei soorten fruit zoals aardbei (zorgt ook weer voor en volle wasmand!), vindt deze mama helemaal niet erg. Onderzetters, oh wacht.. Kattenbrokjes, eehm.. Tja, alles dus.
Het ergste van alles is nog dat hij, voor hij aanvalt, likkebaardend en smakkend kijkt naar the object of his affection. Dat wordt wat later.
Wat je vaak hoort is dat kinderen al het bovenstaande (en nog veel meer) heerlijk vinden maar vervolgens hun eigen hapjes laten staan. Dat is bij ons dus niet het geval. Ik hoef zijn fruit- of groentehapje maar in zijn bakje te scheppen of hij wordt wild. En met wild bedoel ik WILD. Met een grote lach en kwijl dat ongegeneerd van zijn kin druipt, hopt hij heen en weer in zijn stoeltje. Bewegende armpjes en beentjes van voorpret, alles erop en eraan. Terwijl zijn hapje nog in de magnetron staat op te warmen, zit Mason al smakkend en met open mond te wachten op zijn vast weer heerlijke zoutloze hapje.
Favoriet is de Hollandse pot. Sperziebonen of stamppot, het liefst met draadjesvlees of een lekker kippetje. Met grote en gulzige happen is zijn bakje binnen no-time leeg. Nee, in huize Vermeulen wordt geen eten weggegooid. Tenzij het gaat om risotto of nasi dan. Dat is het enige wat er bij hem écht niet ingaat. Het gebeurt niet vaak maar op zo’n moment verschijnt er een lachje op zijn gezichtje en gaan de lippen op slot. Wat je ook doet, ze gaan niet meer open. Verwacht maar niet dat je meneer kan foppen door een leuk racewagentje na te doen die de garage in moet. Zo gehaaid is hij dan ook weer wel. De eerste keer doet hij weliswaar vrolijk mee maar zodra de hap in zijn mondje zit, spuugt hij alles weer uit. Jammer van die nieuwe broek mama, moet je maar niet zo doordrammen – Juist.
Onze avonturier kan er echter niet te lang mee zitten, zet hem achter zijn loopwagentje en hij kart de hele kamer in de rondte. Mama er achteraan natuurlijk, die bochten zijn nog knap ingewikkeld kan ik je vertellen. Mason heeft namelijk ook de laatste weken niet stilgezeten. Hij kruipt echt op knietjes en handjes in recordtempo rond, achter zijn loopwagentje loopt hij al zelfstandig en verder staat hij momenteel los. Ja, LOS. Helemaal zelf. Hartstikke knap! Als dit betekent dat ons mannetje binnen een aantal weken los loopt, dan kan hij alle extra energie dus wel gebruiken! Nog een stukje ananas dan maar?
You might also like
