Vol ongeloof kijkt mijn driejarige peuter mij aan. Bij iedere wending in het verhaal worden haar ogen groter. Over daken lopen om cadeautjes door de schoorsteen te gooien? En dan ook nog met een páárd?? Dat kan niet hoor mama. Een paard kan niet op het dak lopen. Wat haar betreft een uitgemaakte zaak.
Sinterklaas komt er niet in. ’s Avonds de schoen zetten? Een tekening maken en die samen met een wortel in de schoen stoppen? En daar dan óók nog een liedje bij zingen? Niks daarvan. Roos wil er niet aan beginnen. Serieus. De schoen zetten gaat bij ons in huis gepaard met huilpartijen! Desondanks is ze toch enkele keren gezwicht: heeft ze met haar wangen nog nat van de tranen halfslachtig een Sinterklaas liedje gezongen naast haar schoen. En ’s ochtends blij verrast met het cadeau. Maar op de vraag of ze vanavond haar schoen wil zetten is en blijft het antwoord NEE. Nóg opmerkelijker is de motivatie waarom niet: ‘Straks eet het paard mijn schoen op. En dan heb ik geen schoen meer.’ Hier spreekt een ware shoe addict in de dop! Hilarisch, vooral omdat ze het keer op keer bloedserieus meent. De schoencadeau’s en onze tegenwerpingen ten spijt.
Doordat mijn dochter het Sinterklaasverhaal niet accepteert is de periode van intocht tot pakjesavond ook helemaal niet zo leuk als ik hoopte. Want het voelt gewoon alsof we haar moedwillig voorliegen. Haar laten twijfelen aan haar gezonde verstand zeg maar. En niet een beetje halfslachtig, nee: het hele land doet mee. Van de intocht, het Sinterklaas journaal op TV tot aan Sint en Piet thuis op bezoek… Als je er over nadenkt is het ook wel raar! Om een paar jaar later te zeggen tegen je kind: ‘Nee gekkie, Sinterklaas bestaat niet hoor. Dat kan toch ook eigenlijk helemaal niet?’
Vóór ik moeder werd heb ik hier nooit eerder over nagedacht, maar dankzij die ongelovige Thomas
thuis nu dus wel. In mijn herinnering is Sinterklaas fantastisch, hetgeen waar ik misschien nog wel meer naar uitkeek dan mijn eigen verjaardag. Ik wil dat mijn kids dezelfde ervaring hebben en dat enthousiasme voelen.
Volgend jaar gaat ze naar school. Ik verwacht dat de echte Sinterklaas-opwinding dan vanzelf komt. Vriendinnen met iets oudere kinderen hoor ik wel eens verzuchten dat ze blij zijn als het weer achter de rug is. Want het gaat gepaard met zenuwachtige kinderen, slapeloze nachten en soms zelfs met bedplassen. Misschien toch nog even blij zijn dat Roos er zo nuchter in staat dus. Ze vindt het ook heus wel leuk en doet lekker mee; een handje pepernoten halen bij Zwarte Piet? Bij Roos geen paniek. Op schoot bij Sinterklaas? Kom maar op! Maar zodra ze weer uit beeld zijn, blijven ze dat ook. Klein nadeel: dreigementen als ‘met de zak mee naar Spanje’ of ‘geen schoen zetten vanavond’ als je je bord niet leeg eet beantwoordt Roos met een laconiek schouderophalen.
De pakjesavond voor Roos, Lucas en hun nichtje staat voor komend weekend pas op de planning. De Sint is dan al weer in Spanje. Maar ach, zodra ze de cadeautjes ziet gelooft ze ons vast 😉
You might also like
