We zijn zo goed als gesetteld in Duitsland. In Kaiserslautern om precies te zijn. Op dit moment zijn Randy en Jaelyn samen met opa & oma (mijn ouders) naar wat winkels toe waar zij of wij nog naartoe moesten. Mijn ouders hebben hier 5 nachtjes gelogeerd en vertrekken vanavond weer naar huis. Ik zit thuis met Lovy en 4 monteurs. Twee elektriciëns en twee verwarmingsmonteurs. Geen van hen spreekt een woord Engels en mijn Duits valt me bij nader inzien een klein beetje tegen. De stroom is er af en die monteurs moeten overal bij zijn en nemen alles in beslag met hun gereedschap en dergelijken, dus hoe kan ik dan beter mijn tijd invullen dan met even een update te schrijven.
Twee weken geleden, op 31 januari, kwamen 3 verhuizers alles inpakken in ons huis in Wijchen. Ideaal dat alles voor ons gedaan werd. Alleen achteraf met uitpakken heb ik soms wel even flink gebaald. Er was 1 inpakker bij die naar mijn idee nog niet zo lang meedraait in “het vak” en die heeft de hele bovenverdieping ingepakt. (Een andere pakte de zolder in en de derde pakte alles beneden in.) De meeste spullen waren uiterst zorgvuldig ingepakt. Alles behalve milieubewust, in dikke lagen papier gewikkeld, maar de spullen werden in elk geval veilig vervoerd. Alleen de dozen van de bovenverdieping leken met enorme haast te zijn gepakt, alsof hij het tempo van zijn collega’s anders niet kon bijbenen. Dus alle spulletjes uit laatjes zijn allemaal bij elkaar in een grote doos omgekiept (om het maar even netjes te houden) en bijna alle kleren moest ik opnieuw opvouwen omdat alles door elkaar lag. Ik heb nog 3 van zulke leuke dozen staan om uit te pakken en dan is eindelijk echt alles uit gepakt. Je begrijpt dat ik die jongeman aardig vervloekt heb.
Die woensdag ging het inpakken in een rap tempo. Ze begonnen rond 8:30 uur en waren rond 14:30 uur klaar. Toen kwamen onze ouders, hebben we alles gestofzuigd en gedweild en hebben we gezamenlijk gegeten. Heel gek wel, als dat afscheid nadert. Maar het voelde verder helemaal niet als afscheid, althans niet zo definitief. We zitten immers op 4 uur rijden van iedereen vandaan, het is zeker niet het einde van de wereld en bovendien stond de eerste logeerpartij van mijn ouders bij ons dus al gepland. We probeerden enigszins bijtijds naar bed te gaan die avond en om 3:30uur ’s nachts reden we weg. In alle stilte, ons nieuwe avontuur tegemoet. Lovy sliep al gauw weer verder in de maxi cosi, gelukkig. Jaelyn was eenmaal in de auto klaarwakker en vastberaden om de hele rit wakker te blijven, wat ze driekwartier vol wist te houden. Iets na 6:00 uur stopten we even om te ontbijten (en te voeden). Toen we daarna verder reden vielen de meisjes en ik vrij snel weer in slaap. Uiteindelijk kwamen we 8:04 uur aan bij ons nieuwe adres. De huiseigenaren en 3 verhuizers stonden ons al op te wachten. Met de huiseigenaren liepen we eerst een rondje door het huis en deden we de sleuteloverdracht. De 3 verhuizers wachtten ondertussen nog even tot de vrachtwagen arriveerde. Daarna ging ook het uitpakken in een rap tempo. In no-time stond alles uit de vrachtwagen in de woning. Ze hebben voor ons nog de bedden en de eettafel in elkaar gezet en ook alle andere meubels op de juiste plek in huis gezet. De rest was aan ons.
De afgelopen dagen hebben mijn ouders ons geholpen met allerlei klusjes in huis. Daar ging ook weer meer tijd in zitten dan gedacht, dus van sightseeing is uiteindelijk niet heel veel meer terecht gekomen. We zijn wel even het centrum is geweest. We hebben volgens mij nog niet alles gezien, maar je kan hier best prima winkelen.
In de week voordat mijn ouders kwamen hebben we eerst in een hotel overnacht, omdat dat net even rustiger opstarten is, wanneer je bedden worden opgemaakt, je handdoeken gewassen en je ontbijtje klaar staat… En de rest van de week hebben we het huis zo ver mogelijk klaar gemaakt. De logeerkamer klaar gemaakt, dozen uitgepakt, spullen op hun plek gezet/gelegd… Daar zijn we dus nog steeds niet helemaal mee klaar, man wat een werk is dat. Maar we zijn ook elke dag op pad geweest voor spullen die we nog nodig hadden en daar gaat ook een hoop tijd in zitten. En de kinderen verdienen ook genoeg tijd en aandacht, dat vinden wij ook heel belangrijk. Daarom vlot het nog niet zo snel, maar goed, alles op z’n tijd. Randy hoeft gelukkig pas de 26ste te beginnen met werken hier, dus we hebben lekker de tijd samen.
Verder verliep ook niet alles helemaal vlekkeloos tot nu toe. Er bleek een stroomprobleem te zijn in de keuken, de magnetron bleek kapot, de vaatwasser bleek niet goed meer te werken, er was een probleem met de verwarming en tot slot begaf onze auto het spontaan, waardoor we nu zeker een paar dagen zonder auto zitten. Maar goed, dat zijn luxe problemen die allemaal worden opgelost.
Volg jij Mama Glossy al op Instagram
Ook zijn we in de eerste 7 dagen, 6 keer naar Ikea geweest. Op zondag is hij gesloten, anders waren we er waarschijnlijk 7 keer geweest. Dan waren we weer iets vergeten en dan hadden we weer het verkeerde product. We hadden ook een grote bestelling thuis geleverd gekregen waaronder een aantal verkeerde producten. We zijn er maar druk mee geweest in elk geval. Om over de bouwmarkten nog maar te zwijgen, want ook die hebben we veel bezoekjes gebracht. Maar inmiddels zitten we dus aardig gesetteld en kan ik bijna met de finetuning beginnen, planten, muurdecoratie, dat soort dingen. Mits we weer een auto hebben, anders komt dat later wel.
Jaelyn en Lovy doen het super. Jaelyn vindt alles goed en past zich meestal zonder mopperen aan onze plannen aan. Ze heeft wel last van buitjes de laatste dagen, dat ze ineens heel boos is en zelf niet weet waarom of ineens om alles moet huilen. Maarja, er gebeurt natuurlijk ook veel de laatste weken en buiten dat hoort het denk ik ook wel een beetje bij de leeftijd. Ze slaapt ook goed hier, alleen de eerste nacht (in haar nieuwe bed) was ze uit haar bed gevallen. Maar daarna is het goed gegaan gelukkig. De vrijdag voor ons vertrek had Jaelyn haar afscheid op school. Ze vond het best spannend, maar genoot er ook zichtbaar van om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Ik zat erbij met een brok in mijn keel. Ik had zo te doen met ‘r en met de kindjes die Jaelyn vertelde dat ze haar gingen missen. Jaelyn zelf besefte het niet goed genoeg denk ik, maar ik vond het gewoon zo sneu dat ze net een paar weken daar naar school ging, net vriendinnetjes had gemaakt en dan nu alweer weg ging.
Lovy vindt ook alles goed als we haar overal mee naartoe slepen, dan slaapt ze lekker in de maxi cosi of draagdoek of kijkt ze rustig en vrolijk rond. Als we een hele dag thuis blijven gaat het iets lastiger, want slapen in haar bedje gaat moeizaam, gewoon bijna niet. Nou had ze daar in Nederland al wel last van, maar het is wel erger geworden. Ze heeft heel veel “mamahonger” en zolang ze bij mij in mijn armen of in de draagdoek ligt is het allemaal goed. Ook ’s nachts moet ik ‘r een paar keer op mijn borst leggen om d’r opnieuw in slaap te krijgen. En wanneer dat niet genoeg is dan leg ik d’r aan de borst. Dat helpt altijd. Dat was in Nederland ook zo, die gebroken nachten, dus dat is niet ineens sinds de verhuizing ofzo. Ach ik geniet er ook wel van hoor, dat ze me zo nodig heeft. Ooit zal dat toch wel over gaan.
Lees hier ook de vorige blog van Nienke
De persoonlijke blog van Marjolein al gelezen? Klik hier
