Arusha (32), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (10 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
Sommige periodes (leuk of minder leuk) gaat alles zó snel en is het zó druk dat ik tijd te kort kom in de week. Zo’n dag of 4….Of de dagen zijn gewoon te kort. Mijn omgeving ziet vaak eerder dan ikzelf dat alles wat ik wil doen eigenlijk niet past in een week…En ik? Ik maak het passend. Het móet gewoon passen… want dingen zijn altijd té nodig, óf te leuk. Aldus het stemmetje in mijn hoofd.
Kiezen is geen optie
Die leuke klus laten varen? Ben jij gek! Een tripje Tokyo aan mijn neus voorbij laten gaan, no way! Sporten, natuurlijk wel! Vrienden en familie die je hulp nodig hebben – daar maken we tijd voor! Quality time met mijn meisje, mijn lief en lieve vrienden, ook daarvoor moet tijd gemaakt worden en ondertussen is onze schoonmaakster 6 weken op vakantie, dus 3x raden wie die 4 verdiepingen die ons huis telt schoonhoudt voordat ik in de auto naar het werk spring en als Zoë op bed ligt en de visite naar huis? Precies: moi. En intussen zetten we ook de woningmetamorfose door… Een kwestie van strak plannen, genieten van alle momenten, blijven ademen en gaan…
Wat als je lijf zegt ‘STOP’
Ik spring op de trein en ga… door-door-door. En meestal gaat dat goed. It’s the only way I know how to live. Op volle toeren, 300%. Ik ben slecht in doseren. Ik ga, blijf gaan, tot mijn lijf zegt: halt, stop, tot hier en niet verder. Dan word ik ziek (k*t). Of zoals 2 weken geleden het geval was, duikt er een oude kwaal op die een zenuw in mijn been afklemt en mijn been doet uitvallen(megadubbel k*t). Voorheen zorgde dit voor ‘ongemak’ en een gevoel van machteloosheid. Maar met een kleine meid díe het woord ‘stilzitten’ niet kent en juist op dat moment ziek wordt, is dat ongemak en frustratie in het kwadraat.
Zoë naar, ik het koortszweet in straaltjes over mijn rug en een lamme poot (zie je het al voor je? – no pretty picture). Een trip naar Tokyo in het verschiet en nog een berg werk die op me lag te wachten. Stress (en twee weken geleden dus geen blog om precies díe reden)!
Aziatische heilzaamheid
Lang leve de alternatieve geneeswijze acupunctuur die mijn been weer aan de praat kreeg en mijn koorts deed verdwijnen zodat ik aan het einde van de week alsnog voor mijn meisje kon zorgen, mijn werk nét afkreeg en op het vliegtuig kon springen om een kleine week te mogen snuffelen aan het Japanse Tokyo en haar mystieke omgeving. Wat een bijzonder land met eveneens bijzondere mensen. Tokyo, een stad van contrasten – authentiek en modern. Mannen in pak, Harayuku-girls in tule en geisha’s lopen naast elkaar. Torenhoge gebouwen naast het typische Japanse bouwschoon. Samen met mijn moeder genoten van wereldse sushi en sashimi en vlees van de bakplaat. Het ‘zen’ gevoel voelen in het rustieke Narita, de niet-zichtbare Mount Fuji (Fuji was hartstikke “fuji”) en het prachtige mystieke Hakone-woud dat aan haar voeten ligt…
Home sweet home
Genoten heb ik, ondanks dat ik nog niet 100% was. Maar hoeveel ik ook vlieg…Na de gruwelijke vliegtuigramp met de MH17, vloog ik niet ontspannen naar de andere kant van de wereld. De beelden nog op mijn netvlies en het gevoel nog in mijn buik. Man, wat was ik blij toen ik weer thuis was, Zoë’s armpjes weer om mijn nek voelde en een dikke kwijlkus in ontvangst mocht nemen. En in die paar dagen is ze weer gegroeid, nog mooier, en kan ze wéér meer. Met haar intussen 10 maanden kruipt ze het hele huis door. Klimt ze tegen alles op, staat als een grote dame met een hand tegen alles aan wat ze tegenkomt. Heeft ze praatjes en energie voor 10! Het huis is de Serengeti. En Zoë het hyperactieve welpje, áltijd op zoek naar een nieuw avontuur. Een losse plint? Zoë vindt ‘m. Kastje dicht, Zoë opent ‘m. Ongeveer om de dag rolt er nu een nieuw woordje uit haar vrolijke bekkie, wordt ze ondeugender, grappiger en begint ze te ‘papagaaien’. En hoe typerend…haar eerste copy-cat move is het klemmen van een blokje tussen haar oor en schouder…”Hey! Brabbeldebrabbel” – Yep madame belt. Met de andere hand is ze druk met een ander speeltje. Alles tegelijk en niets willen missen. Goh van wie zou de dat hebben 😉 Ja, qua uiterlijk lijkt ze veel op haar papa, maar dat drukke, ‘waar een weg is, is een wil’, en alles tegelijk willen doen-karakter, dat heeft ze van mij. Pfff, dat belooft nog wat ;-))
You might also like
