Arusha (32), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle. Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
Jongens houden van auto’s, superhelden en dragen veel blauw. Meisje houden van poppen, prinsessen, glitters en dragen altijd roze. Lekkere stereotypen. Maar zo denken wij mensen in de basis wel, hoe onzinnig ook. Want waarom zouden meisjes geen blauw dragen? En wie zegt dat alle meisjes geboren poppenmoedertjes zijn?
Baby’s zijn een beetje unisex…
Ik ben niet wat je noemt een ‘roze-meisjesmama’. Onze dame heeft dan ook niet heel veel zoet roze outfits in haar kast hangen. Blauw in alle tinten, zwart, wit, geel, zalmoranje en neutrale kleuren hangen er daarentegen in overvloed. Toen ze nog een baby was, kreeg ik – gebaseerd op een grijze wrapper, een beige muts, een donkerblauwe of beige met zwarte motiefjesbroek – dan ook vaak de opmerking: ‘Wat een mooie mannetje!’ Waar ik in het begin nog corrigerend liet weten dat het toch écht een meisje was, deed ik dat al vrij snel niet meer. Mensen voelen zich zichtbaar rot dat ze zich hardop vergist hebben en mij deed het weinig. Ik snap de vergissing wel. Want hoe ontzettend duidelijk je als (subjectieve) ouder ook vindt dat het een jongetje of meisje is (“Dat zie je toch zo!”)…. laten we eerlijk zijn; baby’s zijn in het begin nou eenmaal een beetje ‘unisex’ voor het onafhankelijke oog.
2014 bijzonder afsluiten
Intussen is kleine Zoë zo klein niet meer. Volledig baby-af en een echte dreumes. Als een echte dreumes heeft ze het afgelopen jaar dan ook afgesloten met een spannend bezoek van Sinterklaas op pakjesavond, lichtjes en prachtige zelfgemaakte ballen in de Kerstboom, een eerste kennismaking met sneeuw en slee, een ziekenhuisbezoek na een elleboogje uit de kom na (iets te veel) stoeiplezier en als een aapje om mijn nek tijdens het afschieten van de eerste vuurpijlen tijdens de jaarwisseling. Mijn lief en ik? Wij sloten het jaar af met een pre-kerstweekend in romantisch London, veel warme , gezellige dagen en avonden met lieve vrienden, familie en lekker eten. En talloze momenten om te koesteren van en met onze dreumes. Een echte MEISJESdreumes.
Stout zijn, eigenwijs zijn, honderduit kletsen, gillen als ze niet krijgt wat ze wil en vervolgens papa verleiden om toch te krijgen wat ze wilt met een blik waar ik me nu al zorgen over maak…(Damn those pretty eyes!). Grenzen aftasten en verleggen. En zich mooi voelen, zoooo mooi. Letterlijk heupwiegend staat ze in haar kleertjes voor de spiegel, met haar schoudertjes opgetrokken en haar hoofdje scheef danst ze en kijkt ze zichzelf verliefd aan. Haar haartjes wil ze ook föhnen, en zichzelf kundig bewerken met de make-upkwast van mama is ook dikke pret… In jurkjes en rokjes voelt ze zich het allermooist (lees: dat is naast het gewieg voor de spiegel een dikke kus aan haar spiegelbeeld waard). En poetsen. Zoë poetst en veegt mee als een ware Assepoester. Niets zo leuk als meehelpen in het huishouden. Genetisch belast met mijn opruimgenen? Arm ding …;-)
Genetisch bepaald
Hoe stoer ons meisje ook is, hoezeer ze ook van klauteren en klimmen houdt en hoe hard ze ook door de kamer rent en scheurt op haar Wheelybug. Het is écht een meisje. No doubt about it. Jurkjes zijn het mooist, glimmende kroontjes en sieraden ook. Het wachten is op de glitters en de prinsessen en roze als lievelingskleur. Of je ze nou in roze of blauw hult. Boys will be boys and girls will be girls J
You might also like
