Arusha (32), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (12 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
Trrrt, trrrt, mijn telefoon trilt in mijn zak: “Arush, ons meisje loopt los!!”, van de bank naar de keuken, helemaal alleen, volledig gefocust liep ze los! Mijn lief was thuis en ik zat met mijn collega’s, na een Mad Men fotoshoot (Mad Men? Echt? Ja, no kiddin’…) hysterisch over de top opgedirkt in jaren ’50 stijl in een restaurant in het centrum van Haarlem trots te glimmen. Onze kleine dame loopt los! Mijlpaal: op 31 oktober zette ons meisje de eerste stappen richting zelfstandigheid en het nóg groter groeien. Kleine meisjes worden groot…
Het nachtelijke monster dat ‘frustratie’ heet
In de week voorafgaand aan deze mijlpaal en het ‘weer een beetje groter groeien’ werden onze nachten rigoureus ingekort. Iedere nacht rond de klok van één leek het wel of Godzilla naast het bedje van onze hummel stond. En hij bleef daar hardnekkig staan tot een uur of vier. De eikel… Out of the blue een gil in het donker die ons kaarsrecht in bed deed zitten. Een ontroostbaar en paniekerig meisje. Ze leek wel een poging te doen weer terug in mijn buik te kruipen… De enige plek waar ze nog een beetje wilde slapen, was bovenop mij of mijn lief, met af en toe een zielige snik. Na een week keken wij lichtelijk scheel van moeheid, maar na ruim een jaar weten we gelukkig: het is een fase, het is een fase, het is een fase…. En dat was het (oladijee!). Met de dag dat ze haar eerste losse stapjes zette, was het gegil en de paniek voorbij. Nog wel een nachtelijke fles omdat ze met de dag een centimeter lijkt te groeien, maar daar draaien we onze hand niet meer voor om, toch? 😉
Welke naam geef je het ‘beestje’?
De kleertjes die ik een maand geleden ‘ruim’ kocht zitten alweer ‘aan’. Ze groeit als kool in deze periode. Ja, ze wordt opeens echt groot… En al duurt het gelukkig nog een hele tijd voordat wij het beestje een naam moeten geven, toch ga ik de vraag in deze blog even en groupe stellen. Hoe noemen mede-moeders het geslachtsdeel van hun dochter? Ik heb al zooooo veel termen langs horen komen, maar ik vind niets ‘juist’. Wat is de vrouwelijke tegenhanger van piemel? Vagina klinkt te zwaar. Muts, doos, k*t te plat. Yoni en punani hebben een te hoog Kama Sutra-gehalte. Plassertje, spleetje, plasgaatje vind ik te plastisch. Bij voorbillen heb ik echt een heul vies beeld. Een pruim is mijn inziens een vrucht om te eten. Poes koppel ik liever aan een harig, spinnend beest met vier poten. En pipi klink meer als iets dat eruit komt. Dus… Zo heb ik ze wel allemaal gehad denk ik… Maar wat is dan wel het juiste woord? Ik heb werkelijk geen idee, maar hoop natuurlijk op een briljant antwoord van één van jullie of een ingeving tegen de tijd dat we ‘het’ een naam moeten geven. Maar eerlijk, dit is echt makkelijker als het om een ventje gaat.
Zelluf doen
Anyway, genoeg over geslachtsdelen… We hebben nog even tot we bij die fase zijn aanbelandt. Zelluf kunnen en zelluf doen, dat hoort bij de fase waarin onze dame zich nu bevindt. Meer dan ooit. Met dat ze kan lopen, vindt ze eigenlijk dat ze heel veel zelf kan. Ze kan best zelf een knipje in haar haar klippen (lees: bovenop haar koppie leggen, staat hartstikke hip), zelf haar schoenen aantrekken (lees: 3 pogingen wagen en ze daarna door de kamer gooien…), en ook zelf ‘eten’ met lepel en vork hoort erbij (lees: het yoghurt- en havermoutballet is compleet..), zelf van de glijbaan als ze een weekend bij opa en oma is en mijn lief en ik van een dag en avond met vrienden of vriendinnen genieten, met elkaar, óf model staan voor een Frans gestylde trouwshoot in de prachtige jurken van Victor(’s Wedding Design) en voor de lens van fotografe Anouschka Rokebrand met haar unieke gave voor het vastleggen van romantiek, zoals afgelopen weekend…
Ja, Zoë wil en doet het allemaal. Groter groeien is vallen en opstaan. Met haar losse stappen maken wij ons klaar voor blauwe plekken fase 2.0. Haar ontdekkingstocht gaat verder en iedere dag verrast ze ons met een nieuwe beweging, een nieuw kunstje of een nieuw woordje. Kleine meisjes worden groot, in rap tempo…
You might also like
