Arusha (31), import-Rotterdamse. Social dier en mensenmens, verslaafd aan reizen en het opsnuiven van nieuwe culturen, hobbyfotograaf en de trotse mama van kleine Zoë Isabelle (7 maanden). Getrouwd en samenwonend met Ar(jen) en gestoorde-je-weet-wel-kater Puma. Werkzaam voor uiteenlopende lifestyle en reisklanten als pr- en communicatie consultant bij Coopr, het leukste pr-bureau van Rotterdam. Twee wekelijks laat zij ons meekijken in haar drukke, sociale en kleurrijke leven als prille (werkende) moeder.
Herkenbaar voor velen: dat moment waarop je kleine dame of heer jouw gedrag of actie kopieert. Dat begon hier met het door de woonkamer slenteren met een nepmobieltje tussen schouder en oor en in haar eigen kleine meisjesgebrabbel een telefoongesprek voeren, inclusief de stiltepauzes (Wat zeggen ze aan de andere kant van de lijn?). Dit werd al snel opgevolgd door alles samen willen doen. Van koken, tot de afwasmachine inruimen, stofzuigen, poetsen en de was… En nu zijn we aangekomen bij dat moment waarop ze me hoofdschuddend aankijkt en ‘neeheee’ zegt terwijl ze haar corrigerende vingertje op me richt als ik haar vertel dat hetgeen ze doet niet mag… Dat moment dus. Mini-papegaaien zijn het. Probeer dan je lach maar eens in te houden…
Het leven is een grote grap
Hoe goed ze ook weet wat ze wel en niet mag, als ze iets echt wil, dan doet ze zeker een poging. Of zes. Met een ondeugende, ‘oh-ik-ben-zo-schattig-en-ik-doe-iets-dat-niet-mag’- blik klimt ze de eerste trede van de trap op. Ze stopt, draait zich parmantig om, kijkt me aan met een eigenwijze, zelfingenomen blik en een kleine glimlach op haar toet… Ik bijt mijn tong af om niet te lachen en leg haar uit dat het gevaarlijk is wat ze doet. Moet ik voor het werk nog éven iets afmaken achter de Mac komt ze binnen 2 minuten mijn kant op gerend piepend met 2 armpjes in de lucht en als ze ‘nee’ te horen krijgt, gaat de sirene aan. Zij had immers nét zo’n goed idee bedacht: lekker bij mama op schoot, op het toetsenbord drukken en de muis van tafel vegen… Helaas, ze mag het niet. Koppie naar beneden en dikke krokodillentranen. De huistelefoon heeft het intussen begeven (retro hé, die hebben…of hadden wij nog J) omdat Zoë die iets te vaak te pakken heeft gekregen en deze vervolgens vaker op de grond stuitert dan zich in haar mollige handjes bevindt. Klaar met eten? Dan kan het bord best helemaal van tafel verdwijnen…’boem’… Opgevolgd door een semi-onschuldige ‘oh mocht dat niet mama?’-blik. Prullenbak open? Zoë kukelt haar eigen speelgoed er in (opgeruimd staat netjes toch?)… Rustig op de bank zitten en knuffelen samen is tegenwoordig ook van korte duur. Ze start liever een zoektocht naar de afstandsbediening, analyseert mijn wimpers vakkundig of verstopt mijn gezicht achter mijn haar. Kiekeboe!
Krokodillentranen en toneelspel
Huilen is een kunst. Frustratie uiten ook. En onze mini is deze kunsten op dit moment aan het perfectioneren. Mag iets niet of krijgt ze niet wat ze wil? Doe dan je oordoppen maar in… Het is altijd van korte duur maar de volumeknop wordt binnen een nanoseconde van 0 naar de max gedraaid. Soms met een gegronde reden, aldus de kleine meisjeswereld: mag ze niet op de iPad of moet de ketting van mama toch echt heel blijven… Soms spontaan uit het niets.
Ja, we zijn aangekomen in de fase van corrigeren, voet bij stuk houden, ‘nee’ zeggen en uitleggen waarom iets niet mag. En ik kan je zeggen, dat is soms best een kunst met een klein aapje dat constant achter je aanrent, je uitdaagt, je te pas en te onpas een paar ondeugende blikken toewerpt. Of er een driftbui, tranen of een corrigerend vingertje en een nee-schuddend hoofd tegenaan gooit. En wij die vervolgens heel hard ons best doen om niet te lachen en ons gezicht in de plooi te houden.
Man, you gotta love her, maar ik hou mijn hart nu al vast voor de; ‘ik ben twee en zeg nee’ periode 😉
You might also like
