Suzanne (32) is mama van Julian (2) en Luc (4 maanden). In mei is ze met man & kids voor werk verhuisd naar het zonnige Cyprus. Ze hebben het roer ‘tijdelijk’ drastisch omgegooid. Elke twee weken kun je haar ervaringen volgen op MamaGlossy!
In de anderhalve maand dat we hier nu zijn, valt één ding ons enorm op. Op Cyprus zijn ze dol op kleine kinderen. Waarschijnlijk worden baby’s en peuters overal ter wereld vertederend bekeken (want ze zijn natuurlijk ook mega schattig!) maar hier gaan ze nog een stapje verder. Iedereen wil je namelijk ‘helpen’, meestal ongevraagd.
Een voorbeeld. Op een warme middag loop ik met Julian en Luc door de supermarkt. Ik heb pas net een mandje gepakt als Luc een beetje begint te sputteren. En al snel verandert dit in echt huilen… oh nee. Ik voel me altijd zo opgelaten als een van de kindjes huilt in het openbaar! Elk uitje probeer ik daarom precies te timen, maar een baby blijft toch onvoorspelbaar natuurlijk. Als een raket race ik door de winkel en raffel ik de rest van het lijstje af. Julian snapt de paniek gelukkig helemaal (‘Luc huilen mama!’) en daarom rent hij fanatiek mee. We willen snel naar de kassa en dan naar huis, voor een lekkere fles of een slaapje.
Maar dat wordt lastig, want opeens schiet een bezorgde winkelmedewerkster me aan met de vraag of ze Luc soms even moet pakken. Een vreemde die mijn kind wil pakken? Echt niet, denk ik! Dus ik zeg vriendelijk ‘no, thank you’ en wil doorlopen, maar dat lukt niet, want daar komt de volgende behulpzame medewerker al aan. ‘Whats wrong? You need help?’ Ondertussen begint nummer 1 in babytalk tegen Luc te praten en over zijn bolletje te aaien. Maar het mag niet baten, want hij huilt hartverscheurend verder. Zo verzamelen zich binnen een minuut VIJF supermarktmedewerkers om ons heen. De kassajuffrouw stopt zelfs met scannen en loopt weg van haar plek om ook te helpen! Huh?! Ik weet niet goed meer hoe ik moet reageren en ook Julian staat ze glazig aan te kijken. De medewerkers vinden allebei de kindjes met blauwe ogen en lichte haren prachtig en lijken echt vastberaden ons te helpen, al wil ik veel liever weg. Het werkt nog ook. Bij zoveel vriendelijke, vreemde gezichten besluit Luc dan maar te stoppen met huilen. ‘Ahhh look he’s smiling again!’ hoor ik om mij heen. Er volgt nog net geen applausje…
Zo gaat het hier vaker, ontdekken we al snel. Het lijkt wel of kinderen hier van iedereen zijn. Als je even niet oplet, staat er vaak al iemand in je kinderwagen te kijken, vol vertedering en goede bedoelingen. Voor Nederlandse begrippen is dat best vreemd en ongepast. Je komt toch niet zomaar aan een klein kind zonder toestemming?! Maar hier vinden ze het heel normaal. Ook krijgen we vaak goedbedoelde adviezen (opnieuw ongevraagd). Op het strand vindt Julian het dolle pret om van steen naar steen te springen, maar een opa wijst mij erop dat het zand misschien te heet is voor zijn voeten? Als ik Luc een flesje geef op een terras komt een mevrouw vertellen hoe fijn ze haar kinderen het altijd vonden om van links naar rechts gewiegd te worden daarna. Tja… We vinden het in eerste instantie nogal irritant… maar moeten er inmiddels ook wel om lachen. Het is echt goed bedoeld. Ze willen echt helpen. Ze zijn hier gewoon stapelgek op kinderen!
You might also like
