Suzanne (32) is mama van Julian (2) en Luc (6 maanden). In mei is ze met man & kids voor werk verhuisd naar het zonnige Cyprus. Ze hebben het roer ‘tijdelijk’ drastisch omgegooid. Elke twee weken kun je haar ervaringen volgen op MamaGlossy!
Omdat ik inmiddels een leuke parttime baan heb gevonden bij een reclamebureau hier op Cyprus, zijn we op zoek naar opvang voor de jongetjes. Hmmm…. Dat is nog niet zo makkelijk gezegd als gedaan. Want hoe betrouwbaar is de opvang hier? Zijn er veilige, kwalitatief goede crèches? Waar ook Engels gesproken wordt? In Nederland is de speurtocht naar een fijn kinderdagverblijf al een behoorlijke opgave, maar in het buitenland komt daar nog net wat meer uitzoekwerk bij kijken. Het liefst horen we verhalen van andere ouders, ervaringsdeskundigen zijn toch altijd betrouwbaarder dan informatie op het internet.
We besluiten daarom eens wat rond te vragen bij onze buren. Zo gezegd zo gedaan, en op een middag sta ik dus op de stoep bij een leuke Cypriotische buurvrouw die ook twee kleine kindjes heeft. Zoals gewoonlijk hier word ik supervriendelijk ontvangen en meteen binnengevraagd voor koffie. Na de eerste kennismaking vraag ik naar goede ‘daycare’ adresjes om de mannetjes twee dagen per week naartoe te brengen. Ze kijkt me verwonderd aan. ‘You want to bring them both? Just a few times a week?’ Ik knik. Is dat soms een gekke vraag…? Als we in Nederland waren gebleven, was dat precies hoe we het geregeld zouden hebben, twee dagen per week samen naar de opvang. Hoe doet zij het dan?
Ze vertelt dat de meeste baby’s hier thuisblijven, waar ze worden opgevangen door opa’s en oma’s, vaak fulltime. Wow! Dat is nogal wat. Ik denk dat de meeste Nederlandse opa’s en oma’s daar vriendelijk voor passen… Ze staan meestal zelf nog volop in het leven en hebben hun eigen kinderen net opgevoed. Ze genieten van hun kleinkinderen, maar meer dan een of twee oppasdagen per week hoor ik in mijn omgeving niet vaak. Toch vindt onze buurvrouw het zo te zien heel gewoon, dat doen grootouders toch? Het lijkt een doodnormale gang van zaken in een gemiddelde Cypriotische familie te zijn. Vanaf een jaar of twee gaan kinderen vervolgens naar een preschool of nursery school, meestal vijf ochtenden per week. Ze zijn dan dus elke dag weg, maar wel maar een paar uurtjes, en spelen ‘s middags gewoon thuis (waar de opa’s en oma’s vaak opnieuw bijspringen).
Ok! Dat verklaart haar verraste reactie op mijn vraag. Maar wij hebben hier geen opa’s en oma’s tot onze beschikking… En ik zoek dus een parttime plekje voor zowel Julian als Luc. Gelukkig krijg ik de namen van twee goede, Engelse preschools die ook een babygroep hebben. Een uurtje later sta ik weer buiten met een briefje met telefoonnummers en verse kennis over het Cypriotische opvangsysteem.
Ik bel de scholen en we kunnen meteen komen kijken. In perfect Engels (beter dan dat van ons) wordt alles uitgelegd en krijgen we een rondleiding. Het gebouw is van buiten een beetje afgebladderd hier en daar, maar wel gezellig en knus. Maar de juffen zijn netjes en lief en kindjes van allerlei nationaliteiten spelen samen, het lijkt wel een Benetton reclame! De insteek is verder eigenlijk hetzelfde als in Nederland. We kiezen de opvang waar wij het beste gevoel bij hebben en de jongetjes kunnen gelukkig al snel terecht. Twee dagen per week is wat weinig, maar het kan wel gewoon. Dat valt mee! Maar de grootste verrassing is uiteindelijk de prijs… we betalen ongeveer vijf keer zo weinig als in Nederland. Inclusief warme maaltijd. Wauw!
You might also like
