Suzanne (32) is mama van Julian (2) en Luc (6 maanden). In mei is ze met man & kids voor werk verhuisd naar het zonnige Cyprus. Ze hebben het roer ‘tijdelijk’ drastisch omgegooid. Elke twee weken kun je haar ervaringen volgen op MamaGlossy!
Anders dan in Nederland, is er op Cyprus geen consultatiebureau. Hier is alles nu eenmaal iets minder gestructureerd… wat overigens niet betekent dat er niet omgekeken wordt naar de allerkleinsten. Integendeel! We komen er al snel achter dat ouders met baby’s en peuters hier regelmatig naar een kinderarts (pediatrician) gaan. Dat kan in het ziekenhuis, maar ook rechtstreeks in een privé praktijk, want die hebben veel artsen hier ook.
Elke 2 à 3 maanden wordt ons aangeraden om een check-up van de jongens te laten doen, waarbij ze eigenlijk precies hetzelfde doen als op het consultatiebureau in Nederland. Meten, wegen, inenten, advies geven en vragen naar eet-, speel- en slaapgewoontes. Het is alleen erg relaxed dat je niet perse hoeft te komen en dat je zelf kunt bepalen wanneer je je afspraak wil maken. Dat mag bijvoorbeeld ook s avonds of in het weekend. Handig! Onze kinderarts is een vriendelijke, oude man met een diploma van Oxford in Engeland aan de muur en een pot met lolly’s voor bange kinderen op zijn bureau. We krijgen zijn mobiele nummer en hij drukt ons op het hart dat we altijd kunnen bellen, wat er ook is, dag en nacht. Goh, denken we nog, dat is ook wat, dat je zomaar het mobiele nummer krijgt van een specialist en altijd kunt bellen! Wat bijzonder.
Al snel merken we dat Cyprioten dit niet zo bijzonder vinden, maar doodnormaal. Ze vinden namelijk vrij vaak dat er iets is met een kind waarvoor je acuut een dokter moet kunnen bereiken. En de klacht wordt, hoe klein ook, altijd serieus bekeken. Een collega waarschuwt ons al: “Als je hier bij een dokter komt omdat je pijn hebt aan je grote teen, moet je niet per ongeluk ook hoesten, want dan loop je naar buiten met een antibioticakuur voor je hoest!” En zo is het precies. Dokters worden hier laagdrempelig bezocht en het lijkt wel of ze ALTIJD iets voorschrijven.
Op een dag valt Julian hier bijvoorbeeld van zijn fietsje en stoot zijn oor (hij valt heel ongelukkig op een tafelpunt). Er zit een snee in zijn oortje en het is bont en blauw. Onze buurvrouw schrikt enorm als ze het ziet. “You should take him to the hospital!” roept ze uit.”Have you called your pediatrician?” Uhm, nee, nog niet. Ik wilde er eigenlijk net koud water op doen. Maar nu ga ik twijfelen. Misschien moet ik er inderdaad beter naar laten kijken. Ik google op oorbeschadiging en kom zoals altijd de vreselijkste dingen tegen. Ik ga me zorgen maken en besluit te bellen. Een beetje verontschuldigend, want toch bang dat ik overdrijf, begin ik. Niet nodig! Ik kan uiteraard meteen komen.
Een uurtje later is Julian helemaal nagekeken. Zijn hoofd, reflexen, gehoor, ‘other injuries’, alles. Ja, onze dokter houdt niet van halve maatregelen. Julian blijkt helemaal in orde. Gelukkig! Uiteraard krijg ik twee zalfjes mee: eentje tegen de zwelling en eentje om de snee in het oor te ontsmetten. Tja, of dat nou nodig is… Het lijkt wel of in Nederland alles natuurlijk moet genezen en hier alles wordt behandeld. We vallen van het ene in het andere uiterste. Maar het maakt Julian niet uit, hij is de val allang weer vergeten, maar is wel erg tevreden met zijn lolly. Dit systeem bevalt hem wel!
You might also like
