Suzanne (32) is mama van Julian (2) en Luc (7 maanden). In mei is ze met man & kids voor werk verhuisd naar het zonnige Cyprus. Ze hebben het roer ‘tijdelijk’ drastisch omgegooid. Elke twee weken kun je haar ervaringen volgen op MamaGlossy!
Een eerste werkdag is altijd spannend, maar in het buitenland is dat al helemaal zo! Wat je kunt verwachten is dan nog net iets ‘onbekender’ dan in Nederland. Na mijn zwangerschapsverlof van Luc zijn we vrijwel direct naar Cyprus verhuisd, waar ik de eerste weken besteed heb aan extra aandacht voor de kindjes na de grote verandering, onze draai vinden, het huis inrichten en de omgeving ontdekken. Toen dat allemaal enigszins op de rit was, wilde ik graag weer gaan werken en lukte het (wonder boven wonder!) om hier een parttime baan te vinden bij een reclamebureau. Yes! Ik ben er nog steeds superblij mee en vind het heerlijk om naast de zorg voor de boys ook weer iets anders om handen te hebben. Maar mijn laatste werkdag dateert daarom alweer van december… wat het extra spannend maakte om weer aan de slag te gaan.
Vandaag was het dan zover en ging ik starten. Voor de eerste keer gingen de jongens allebei ‘echt’ naar de nurseryschool die we uitgezocht hebben en begon mijn leven als werkende mama weer. Dat betekende ’s ochtends om te beginnen: weer eens echt netjes aankleden en opmaken (een bikini en strandjurkje staan nu eenmaal niet echt zakelijk)! Het was al even geleden en ik moest achterin de kast graven naar mijn ‘echte’ kleren en schoenen (achter een berg slippers lagen ze gelukkig). Mijn lieve Julian weet, zo klein als hij is, gelukkig precies wat vrouwen graag willen horen en liet een enthousiast ‘mooi mama!’ horen toen ik de trap af kwam. Dankjewel lieverdje, dat is in elk geval een goed begin.
Het betekende ook: weer eens op de tijd letten en ergens naartoe moeten. Op tijd iedereen klaarmaken en met de mannetjes naar de opvang, na de wendagen voor de eerste keer ‘echt’. Julian vindt het gelukkig heel leuk in zijn klasje. Hij wil graag met de ‘kindjes pelen’ en heeft het vaak over zijn juf. Voor we vertrokken vond hij een mooie, grote, steen in de tuin en die deed hij zelfs in zijn Nijntje rugzak om aan de juf te geven. Zo lief! Voor Luc is het wel moeilijker helaas. Hij begrijpt natuurlijk nog niet zoveel als zijn grote broer én is sinds zijn geboorte nog nooit een dag van mij gescheiden geweest. Het wennen was daarom niet makkelijk, zowel voor hem als voor mij! Maar de juf verzekerde me dat hij volop de aandacht zou krijgen en alles vast goed zou gaan.
De eerste dag zit er inmiddels op. Volop nieuwe informatie, handen schudden met collega’s, telefoontjes van vreemde klanten en e-mailtjes waar ik maar de helft van snap. Niet heel anders dan in Nederland eigenlijk! Wat me wel direct als verschil opvalt is dat de baas hier ook echt de baas is. Het is de bedoeling dat je doet wat je gevraagd wordt, gewoon omdat hij het zegt. Voor Nederlandse begrippen normale, kritische, vragen worden hier al snel gezien als wat onbeleefd, want je trekt het oordeel van de baas daarmee in twijfel. Goh, dat is even wennen… ik geloof niet of ik daar nu echt een voorstander van ben. Het beste resultaat behaal je toch door samen over iets na te denken? Maar het is wel heel interessant om eens een andere werkcultuur mee te maken. Ik kan er vast veel van leren. En zij misschien ook nog wel wat van mij!
Mijn nieuwe kantoor (linksboven)!
You might also like
