Mijn naam is Bruin (38) en ik woon en werk in Den Haag. Ik hou van schrijven en ben daarmee berucht om mijn droge analyses en bijtende humor. Schrijven is voor mij een uitlaatklep voor mijn creativiteit en eigenwijze mening. Ik ben vader van twee leuke vrolijke kinderen. Een dochter (Liv, 9 jaar) en een zoon (Charlie, 5 jaar), heel gewoon, doodgewoon. Mijn vrouw heet Saskia en is, naast oorverdovend mooi, een creatieve stuiterbal die een aantal jaar geleden een succesvolle webshop is gestart met zelfgemaakte kinderkleding. Een op en top glossy-gezin! Dit klinkt allemaal leuk en gezellig maar laten we eerlijk zijn: dat is natuurlijk niet altijd zo..
Tien jaar geleden was ik nu aan het werk in Amsterdam. Mijn mobiele telefoon, een hele grote en zware Nokia rinkelde. Het was Saskia.
“Bruin, ik was net in de stad schoenen aan het kopen en volgens mij braken mijn vliezen.”
“Hoe bedoel je: volgens mij? Weet je dat niet zeker ofzo?”
“Nou ja, eigenlijk wel. Het ging precies zoals ze vertelden tijdens de zwangerschapscursus. Ineens een natte broek.“…
“Bel de verloskundige even. Dan vraag je het even aan haar.”
“Oh ja. Goed idee! Zal ik meteen doen.”
“Moet ik een trein eerder naar huis nemen? Of red je het wel?”
“Nee joh. Blijf maar gewoon werken. Ik bel je wel.”
“Sas?”
“Ja?”
“Heb je die schoenen wel gekocht?”
“Ja natuurlijk. Hoge Adidasjes, je kent me toch? Tot vanmiddag schat.”
“Tot zo lieverd.”
Toen we ophingen ben ik verder gaan werken. Nou ja, dat probeerde ik. Ik zat voornamelijk euforisch glimlachend verdoofd voor me uit te staren. Na een kwartier waren mijn collega’s het zat en stuurden ze mij naar huis. “Je moet bij je meisje zijn idioot!” Toen ik een uur later thuis kwam, was er nog niks aan de hand. Saskia was heel relaxt en op haar allermooist harstikke hoogzwanger. De volgende dag – vrijdagochtend heel heel vroeg – werd Liv geboren. Gewoon thuis, in ons eigen bed.
Tien jaar geleden.
You might also like
