Bruna (28 jaar), woont in Rotterdam, is al 13 jaar samen met David en inmiddels zijn ze getrouwd. Samen hebben zij een zoontje van 1 jaar, Ami. Hij was al eigenwijs toen hij nog in de buik zat en besloot na 35 weken dat het wel tijd was om de wereld te verkennen. 1 jaar later is hij nog steeds eigenwijs en ook nog koppig, maar ook heel vrolijk, sociaal en lief. Bruna werkt fulltime als journalist op de videoafdeling van het ANP, probeert 3 tot 4x in de week te sporten, doet graag leuke dingen met vrienden en dan hebben man en kind natuurlijk ook nog aandacht nodig.
Het was weer tijd voor het jaarlijkse familieweekend. Waar ik elke keer weer van schrik is waar je allemaal aan moet denken als je met een kind een weekend weggaat. Eten, drinken, regenlaarzen, regenpak, t-shirt, korte broek (want je weet het maar nooit in Nederland) en ga zo maar door. Voor je het weet is de hele auto volgeladen. Jengelende Ami in de auto en gaan. Gelukkig is Ami stil zodra de motor gestart is, dankzij zijn vader die hem indoctrineert met snelle auto’s en het geluid van ronkende motoren. Woorden als ‘ broem broem’ en ‘auto’ worden dan ook vaak geschreeuwd.
Het is het eerste familieweekend dat Ami enigszins bewust meemaakt. Ik was dan ook benieuwd hoe hij zou reageren op al die mensen, want ik heb geen kleine familie. Ondanks dat we delegaties in Nieuw-Zeeland, Brazilië en Zuid-Afrika hebben, zijn tijdens zo’n familieweekend ongeveer 45 mensen aanwezig.
Zaterdagochtend verzamelden we in Loon op Zand. Daarna vertrokken we per dubbeldekker naar een bos waar de familie in vier teams werd verdeeld. We moesten de strijd met elkaar aangaan en spelletjes spelen als mikado, een vlot bouwen, liaanzwaaien en er was een soort stormbaan. Terwijl wij aan het strijden waren speelde Ami met de andere kleinsten onder toezicht van mijn moeder en oma in het bos. ’s Avonds werd er gegeten, gedronken en gedanst. Ami vond het allemaal een groot feest. Hij genoot van alle aandacht en speelde met mijn nichtjes en neefjes. Vooral de trampoline was favoriet, daar was hij niet meer vanaf te slaan.
Rond een uur of negen viel hij in zijn kinderwagen in slaap en konden wij nog even feesten. Na een paar uur schrok hij hysterisch wakker en besloten we om naar het hotel te gaan. Ondanks dat Ami al anderhalf is vind ik het soms nog wel wennen dat ik niet meer de hele nacht door kan feesten. Vroeger ging ik nooit als eerste naar huis, maar met zo’n kleine die ook weer vroeg wakker is heb je geen zin om met een bonkend hoofd wakker te worden. Wij sliepen op de hotelkamer met mijn zusje en haar vriend, die de volgende ochtend ook eens meemaakten hoe het is om gewekt te worden door een pratende Ami. Hij rende direct naar hun bed en bleef hun namen roepen tot ze hem wel aandacht moesten geven. Ami is dol op zijn oom en tante en was blij om ze ook eens een keer in de ochtend mee te maken.
Na het douchen en omkleden ontbeten we met de hele familie. Daarna stond er nog een wandeltocht op het programma en toen was het familieweekend weer ten einde. Ik vind het fijn dat Ami opgroeit met een grote familie en dat hij dit soort dingen nog mag meemaken. Ik heb geen idee hoe lang het familieweekend nog blijft bestaan, want de familie groeit maar door, maar ik hoop wel dat we (bijna) allemaal eens per jaar bij elkaar blijven komen.
Foto’s houden jullie nog tegoed, want ik zit op een berg in Italië en heb geen internet. Hou mijn blog in de gaten want wat we hier meemaken lezen jullie de volgende keer. Alvast een voorproefje: 3 guys, a girl, a baby, 2 dogs and a lot of PIZZA
Arrivederci!
You might also like
