Bruna (28 jaar), woont in Rotterdam, is al 13 jaar samen met David en inmiddels zijn ze getrouwd. Samen hebben zij een zoontje van 1 jaar, Ami. Hij was al eigenwijs toen hij nog in de buik zat en besloot na 35 weken dat het wel tijd was om de wereld te verkennen. 1 jaar later is hij nog steeds eigenwijs en ook nog koppig, maar ook heel vrolijk, sociaal en lief. Bruna werkt fulltime als journalist op de videoafdeling van het ANP, probeert 3 tot 4x in de week te sporten, doet graag leuke dingen met vrienden en dan hebben man en kind natuurlijk ook nog aandacht nodig.
Als journalist moet je overal op voorbereid zijn. Dat bleek de afgelopen weken wel weer. Op woensdag kreeg ik de vraag of ik ervoor open stond om eventueel naar Kopenhagen te gaan voor het Eurovisie Songfestival. Alles moest nog geregeld worden, dus het was nog onzeker of het zou lukken. Op vrijdagmiddag bleek dat ik toch zou gaan. Dus zat ik maandagochtend in het vliegtuig, bepakt met camera, statief, laptop en een koffertje. Hoe lang ik moest blijven was afhankelijk van hoe Ilse DeLange en Waylon het zouden doen. Het kon zijn dat ik woensdag weer naar huis ging of pas op zondagavond. Al die tijd ging ik ervan uit dat ik Ami woensdag weer zou zien, maar toen gebeurde er iets waar (bijna) heel Nederland en ik geen rekening mee hadden gehouden. Nederland ging door naar de finale. Dat betekende dat ik Ami een week lang moest gaan missen. Ik stuurde snel een berichtje naar het thuisfront met het nieuws. Een week lang zonder Ami, dat is nog nooit gebeurd. Zou hij mij gaan missen? En zou ik hem gaan missen?
Veel tijd om hierbij stil te staan had ik niet, want ik moest weer aan de bak. ’s Avonds laat in mijn hotelkamer zag ik allemaal berichten van mensen die schreven dat ze het zo erg voor mij vonden dat ik zo lang zonder mijn kind zou zijn. Natuurlijk heb ik hem ook het liefst heel de dag bij me, maar tegelijkertijd genoot ik ook wel heel erg van mijn werk daar. Het Songfestival op deze manier meemaken is een unieke ervaring. Ik vind het vooral heel leuk dat ik de kans krijg om dit te doen en ik weet dat Ami in goede handen is. Ik had speciaal voor hem een filmpje gemaakt dat David en mijn moeder elke dag voor hem afspeelden. Ik kreeg dan weer filmpjes terug met zijn reactie. Hij straalde helemaal en lachte als ik hem kusjes gaf. Zaterdagochtend had ik eindelijk tijd om even te FaceTimen. David gaf Ami net zijn fruithapje. Tussen het eten door probeerde Ami heel de tijd het scherm aan te raken en riep hij af en toe ‘mama’. Ik vond het fijn om te zien en te horen dat hij het ook zonder mij naar zijn zin had. Hoe leuk het ook is als je gemist wordt, het is toch ook een prettig idee dat je je kind met een gerust hart bij andere mensen kan achterlaten zonder dat hij/zij in paniek raakt.
Maar wat was het leuk om ’s avonds laat op Schiphol aan te komen en daar Ami (en natuurlijk ook David) weer te zien. Ik gaf hem duizend kusjes, maar hij leek niet zo onder de indruk. Na een weekje met zijn vader had hij ook weer een nieuw woordje geleerd: broem broem. Om de lange werkdagen te compenseren kreeg ik een paar dagen vrij en die tijd hebben Ami en ik benut door samen te relaxen, want ik moest wel even bijkomen van het Songfestival.
You might also like
