Carmen (24) is trotse moeder van zoontje Mason. Samen met haar vriend Martijn (28), Mason en kater Jack woont zij in Berkel en Rodenrijs, onder de rook van Rotterdam. Drie dagen per week houdt zij zich bezig met Communicatie & Mediamonitoring om zich de overige dagen vol te richten op Mason, Martijn, familie en vrienden. Eens per twee weken geeft zij hier een kijkje in haar leven als jonge moeder.
Het is iets wat je er eigenlijk gratis bij krijgt. Niemand vertelt het erbij maar alle medemoeders weten ervan af. Niet dat het ook maar iets af doet aan de enorme dosis geluk die een kindje teweeg brengt in je leven, maar een eigenaardige bijkomstigheid is het absoluut. Goedbedoeld, ongevraagd en vaak ook op wat ongepaste momenten komt het om de hoek kijken. Bemoeienis zou ik het niet noemen, of misschien toch wel? Weten jullie al waar dit over gaat? Ik heb het over de duizenden tips, adviezen en opmerkingen die je als moeder te pas en te onpas naar je hoofd geslingerd krijgt.
Sta je wat gepikeerd en gestrest (want: huilende baby op achtergrond) een flesje klaar te maken. Hoor je tussen het schudden en gevloek omdat die verdomde fles WEER lekt door: ‘Je moet flessen van Avent kopen, die lekken niet’. Aarrrgh. Bloedirritant.
Al kletsend en keuvelend komt het gesprek op die ene verjaardag op kinderen. Aangezien ik daar inmiddels ook behoorlijk goed over mee kan praten vertel ik die ene (inmiddels) leuke anekdote van Mason zijn eerste flesje. Verkeerde bus melkpoeder, complete paniek, alleen thuis, Nutrilon hulplijn (24/7 bereikbaar), uiteindelijk niks ergs aan de hand – zo’n soort verhaal. Ineens komt de inmiddels zeer bekende vraag: ‘Hoe oud ben je dan eigenlijk?’ Bij het antwoord (nu 24, 23 toen ik Mason kreeg) valt het stil. ‘O dat is jong’ >veelbetekenende blik<. Als het niet totaal ongepast zou zijn durf ik erom te wedden dat de opmerking gevolgd zou zijn door de volgende vraag: ‘Was je zwangerschap niet gepland?’. Vreselijk. Voor de duidelijk: Mason was méér dan welkom én hartstikke gepland.
Nog zo’n leuke: Martijn en ik gaan dit jaar trouwen, 8 augustus is onze grote dag. Bij een bruiloft hoort natuurlijk een huwelijksreis en ik heb daar altijd een bepaald plaatje van in mijn hoofd gehad (weelderige luxe, hagelwitte stranden, lichtblauwe zee, palmbomen, luxe diners etc.). Maar met zijn tweeën er drie weken tussenuit naar een tropische bestemming? No way. Ik ben nu eenmaal niet zo’n ik-kan-gemakkelijk-zonder-kind-op-vakantie moeder, (neemt niet weg dat ik een beetje jaloers ben op de moeders die dat wel kunnen) dus we waren er al snel uit: Mason gaat mee. We hebben toevallig gisteren onze reis geboekt. De luxe is nog steeds aanwezig, de tropische bestemming (Bora Bora, Malediven etc.) hebben we ingeruild voor een bestemming iets dichter bij huis: Griekenland. Ik kan jullie vertellen: menigeen heeft de mening hierover alweer klaarliggen. ‘Gaan jullie met zij drieën? Nou als wij trouwen blijft de kleine thuis hoor’, ‘Zo’n luxe bestemming? Is toch niks voor een kind van een jaar!’, en zo kan ik er nog wel een paar opnoemen.
Al die ‘goedbedoelde’ adviezen gaan tegenwoordig het ene oor in en het andere oor uit. Ik doe het lekker zoals ik het zelf wil! Het is ons leven, ons kind, onze opvoeding en onze huwelijksreis. Tegenwoordig heb ik een vaste tactiek bij commentaar of advies: glimlachen, vergeten en weer door. Werkt als een trein! Het is maar een tip..;-)
Liefs,
Carmen
You might also like
