Actrice Céline Purcell is zwanger van haar eerste kindje en geniet samen met haar man Oren Schrijver van de eerste zwangerschap. Maar hoe ga je hier allemaal mee om als bekende Nederlander en hoe combineer je dit met acteren? Céline zal er komende tijd over schrijven voor Mama Glossy! Geniet van deze ‘korte verhalen van een zwangere actrice’!
Inmiddels ging ik alweer m’n 6e maand in, dus op de hoogte van mijn toestand was iedereen wel en verbergen hoefde niet meer. Ik voelde me op zich goed en was nog niet gigantisch groot. Ik was nog wel vol aan het spelen in het theater en al wil iedereen graag rekening met je houden, en zeggen ze steeds dat je rustig aan moet doen, dat kan nu eenmaal niet. Je kan een dansje of een scene niet even wat minder doen of even gaan zitten en het straks afmaken. Als het doek op gaat, dan gá je, en 2 uur later belandt je pas weer in de kleedkamer. Die knop die omgaat waar iedereen het altijd over heeft, bestaat echt. En ook al neem je je voor om wat rustiger te spelen, dat lukt je gewoon niet en na de voorstelling rest er dan alleen nog schuldgevoel.
Schuldgevoel naar je baby omdat je te druk bent geweest, naar je collega’s omdat je het idee hebt dat je toch net niet helemaal presteert, en naar jezelf omdat beide opties niet goed voelen. Maar wat ik, of de knop in m’n hoofd, ook besloten hadden maakte eigenlijk niet zo veel meer uit, aangezien mijn lijf daar zelf ook een mening over begon te hebben. Ik werd steeds een beetje meer “tegengehouden” zullen we maar zeggen. Ik werd gek van de knellende panty, die de boel onder m’n strakke jurk een beetje bij elkaar moest houden, dus rolde ik die af tot onder m’n buik, daar drukte alleen ook meteen de zenderband van mijn microfoon op. Daarnaast was de combinatie van groeiende baby van bloedtoevoer voorzien en mijn lage bloeddruk elke avond na de voorstelling wel even goed voor een klein “omval” momentje zodra ik thuis was aangekomen. En al kon ik de volgende dag vaak wel even blijven liggen,om twee uur ’s nachts pas in je bed liggen na een voorstelling in het hoge noorden en hobbelend in een busje terug, dit bleek niet ideaal voor de energie van moeder en kind.
Maar misschien wel het belangrijkste was dat ik constant voelde dat ik geen haast mocht hebben. Een snelle buk- of dansbeweging zorgde meteen voor protest of een steek in één van mijn banden. Lekker ongecompliceerd gek doen werd meteen afgestraft. Heerlijk van die sterke buikspieren van het trainen en jarenlang zingen maar nu ze moesten gaan wijken, hadden ze besloten om te laten zien hoe stoer ze waren. Oke, geen haast dus en alles met aandacht doen! Simpel zat, toch? Nou nee want dan was er nog het detail van de haastige verkleding!
Al paste ik nog steeds in m’n stretchy Sheila jurk, al dan niet met opgerolde panty eronder, deze jurk moest door mijzelf worden aangetrokken. Hiervoor moest eerst het hele andere kledingsetje uit over m’n schoenen heen, want die bleven na deze kledingwissel wel hetzelfde. Die jurk bleef natuurlijk steevast hangen aan een hak waardoor ik nog dieper voorover moest
buigen. Doe dit alles in 30 seconden in een donkere hoek van het toneel, terwijl je je borsten enigszins uit het zicht van de technische jongen op toneel links probeert te houden, en je hebt toch een leuke scene uit een oude “I love Lucy show”.
Terwijl mijn collega aan de andere kant van het toneel allang omgekleed klaarstond, was ik elke avond steeds langer bezig omdat ik niet goed kon bukken om de jurk over m’n schoenen te krijgen en niet goed bij de rits achterop mijn rug meer kon omdat ik in die beweging werd tegengehouden. Mijn afgerolde panty probeerde ik weer over m’n zender heen te trekken zodat je niet alle hobbels en bobbels zou zien in de lampen op het toneel. En als dit alles achter de rug was kwam ik totaal buiten adem, zwetend en me alles behalve sexy voelend, het toneel op alsof er niks gebeurd was. The show must go on!
Toen ik bij één van mijn laatste voorstellingen met half open rits totaal kapot beneden kwam in mijn kleedkamer, nadat ik 2 keer de 3 trappen had opgelopen naar het toneel omdat ik wat vergeten was, kwam ik mijn baas tegen. Zo trots zei hij dat er op toneel nog niks van te zien was dat ik zwanger was, en dat die baby kennelijk nog geen haast had… Nou dat verdient toch op z’n minst een kalfje toch? Maar dat komt nog wel een keer, geen haast!
You might also like
